''Δεν θα έπρεπε ποτέ να λέει κανείς τίποτα, ούτε να δίνει στοιχεία ούτε να διαδίδει ιστορίες ούτε να κάνει τους ανθρώπους να θυμούνται όντα που ποτέ δεν υπήρξαν ούτε πάτησαν στη γη ή διέσχισαν τον κόσμο, ή που πέρασαν μεν αλλά είναι σχεδόν ασφαλή μέσα στην μονόφθαλμη και αβέβαιη λήθη.Το να αφηγείσαι είναι σχεδόν πάντα δώρο, ακόμα κι όταν περιέχει και σταλάζει δηλητήριο η αφήγηση, είναι επίσης δεσμός και δόσιμο εμπιστοσύνης, και είναι σπάνια η εμπιστοσύνη που αργά ή γρήγορα δεν θα προδοθεί, σπάνιος ο δεσμός που δεν γίνεται κουβάρι ή κόμπος, και καταλήγει έτσι να σφίγγει τόσο που χρειάζεται μαχαίρι ή σπαθί για να κοπεί''.
Θέτοντας τα θεμέλια της ιστορίας του ο Μαρίας ξεκινά με ένα θαυμάσιο τρόπο,με μια κρίση διατυπωμένη με ύφος απόλυτο Δεν θα έπρεπε ποτέ να λέει κανείς τίποτα.Μια ιστορία που διαδραματίζεται στο μεγαλύτερο μέρος της στα γεγονότα μιας ημέρας, μιας συζήτησης μεταξύ αυτού και ενός φίλου.Ημέρας που θα αλλάξει κατά πολύ την μέχρι τότε ζωή του Ζακ Ντέθα , όταν πια θα κληθεί να μεταφράζει ζωές άλλων, πρόσωπα του σήμερα και την εξέλιξή τους αύριο.
Ο Ντέθα(πρωταγωνιστής) πρόσφατα χωρισμένος , έχει εγκατασταθεί προσωρινά στο Λονδίνο αφήνοντας πίσω τα παιδιά του.Θα παραστεί σε μια δεξίωση του Πήτερ Γουήλερ όπου και θα γνωριστεί με τον Μπέρτραμ Τούπα. Ο τελευταίος θα διακρίνει ένα μοναδικό χάρισμα , την δυνατότητά του να βλέπει πιο καθαρά, αυτά τα οποία κανείς δεν μπορεί να διακρίνει, να δει ακόμη και στον ίδιο του εαυτό.
Θα προσφέρει της υπηρεσίες του σε μια οργάνωση της οποίας οι στόχοι της παραμένουν αδιευκρίνιστοι. Καθήκον του να ακούει, να ερμηνεύει και να λέει, να αποκρυπτογραφεί, συμπεριφορές, στάσεις, χαρακτήρες και ηθικούς ενδοιασμούς, αδυναμίες και πεποιθήσεις, αναποφασιστικότητες.Να ερμηνεύει ιστορίες, ανθρώπους, ζωές. Αυτό έκανε.
Είναι πολλές οι παρεκβάσεις που διακόπτουν την εξιστόρηση, είναι πολλές οι εμμονές του Μαρίας. Παρεκβάσεις που αφορούν την προδοσία, την εμπιστοσύνη, τις συνέπειες της αφήγησης τόσο για κείνον που μιλάει όσο και για κείνον που ακούει, τον έρωτα,τον λόγο.
Ένα βιβλίο που αποτελεί το πρώτο μέρος μιας τριλογίας, με το απαραίτητο σασπένς στο τέλος, κι η ιστορία να μην λαβαίνει τέλος.
Ο Μαρίας με το θαυμάσιο ύφος του, με την εκπληκτική γραφή του εμπλουτίζει και διανθίζει τις ίδιες ερωτήσεις, τις ίδιες εμμονές με την εξαντλητική χρήση των λέξεων, των συνωνύμων τους και των αντίθεων τους.
Πιάνεις ένα βιβλίο του Μαρίας και ξέρεις ότι δεν θα προσπερνάς τις σελίδες του ανάλαφρα, ότι δεν θα βγεις ο ίδιος μετά το πέρασμά τους.
''... τίποτα δεν βοηθά ενάντια σε κάτι που ήδη ξέρει κανείς και που φοβάται πιο πολύ απ'όλα(ίσως γιατί το προσελκύει μοιρολατρικά τότε, και το επιδιώκει για να γλιτώσει την απογοήτευση), και συνήθως ξέρει κανείς πως καταλήγουν τα πράγματα, πως εξελίσσονται και τι μας επιφυλάσσουν, προς τα που κατευθύνονται και που θα τερματίσουν, όλα βρίσκονται εκεί μπροστά, στην πραγματικότητα όλα είναι ορατά από πολύ νωρίς στις σχέσεις όπως και στα τίμια αφηγήματα, αρκεί να τολμήσει κανείς να τα κοιτάξει, μία και μόνη στιγμή περικλείει το σπέρμα πολλών μελλούμενων χρόνων και σχεδόν ολόκληρης της ιστορίας μας-μία και μόνη φορτισμένη και σοβαρή στιγμή- , και αν θέλουμε τη βλέπουμε και τη διατρέχουμε κιόλας, σε αδρές γραμμές, δεν είναι πολλές οι παραλλαγές, οι ενδείξεις σπανίως εξαπατούν αν ξέρουμε να διακρίνουμε τα σημάδια αν είμαστε-αλλά είναι τόσο δύσκολο και καταστροφικό-διατεθειμένοι για κάτι τέτοιο...''
Η μετάφραση εξαιρετική.
Μετάφραση : Bιβή Φωτοπούλου
Εκδόσεις : Σέλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου