Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015

Έθιμα Ταφής Hannah Kent




                                                          Έθιμα Ταφής
                                                          Hannah kent
                                                          Εκδόσεις Ίκαρος

Η πρωτοεμφανιζόμενη βραβευμένη συγγραφέας Hannah Kent, μας μεταφέρει στο γυμνό, παγωμένο τοπίο της Βόρειας Ισλανδίας το 1829, όπου η Άγκνες Μάγκνουσντότιρ καταδικάζεται σε θάνατο για την συμμετοχή της στη βίαιη δολοφονία του πρώην εραστή της.
Δεν θα σταλεί  φυλακή αλλά θα μεταφερθεί να περάσει τους τελευταίους μήνες της ζωής της στο υποστατικό του Νομαρχιακού Υπάλληλου Γιον Γιόνσον όπου ζει με την γυναίκα του και τις δυο τους κόρες. Η Άγκνες στην αρχή θα αντιμετωπίσει την δυσανασχέτηση, προκατάληψη και καχυποψία των μελών της οικογένειας και θα αντιμετωπίζεται σαν'' ξένο σώμα''. Κάτι που θα αλλάξει αργότερα όταν η ίδια θα διηγείται την ιστορία της στον εφημέριο Τότι, ο οποίος έχει διορισθεί ως πνευματικός της για να την οδηγήσει στον δρόμο της μετάνοιας.
Οι περιγραφές του τόπου είναι τόσο ζωντανές που νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο χώρο αλλά και στον χρόνο όπου εκτυλίσσεται η υπόθεση. Το κρύο περονιάζει την καρδιά σου, φτάνει ως το κόκκαλο.
Η ερήμωση των λόφων απεικονίζουν την ερήμωση της Άγκνες, την απέραντη μοναξιά της.
Η εναλλαγή από γ' σε α΄ ενικό πρόσωπο κάνει την αφήγηση τόσο άμεση, που παίρνει σάρκα και οστά.
Η Άγκνες είναι η τελευταία γυναίκα που αποκεφαλίστηκε στην Ισλανδία και η ιστορία της απλώθηκε σαν θρύλος.Μια ιστορία που δείχνει την θέση της γυναίκας και την αντιμετώπιση αυτής ,τον 19ο αιώνα.
Έπειτα από πολλά χρόνια έρευνας και μελέτης η Hannah Kent μας μεταφέρει 200 χρόνια πριν και μας λέει την ιστορία μέσα από μια άλλη ματιά.
Ένα βιβλίο λυρικό ,σκοτεινό με την ένταση να κορυφώνεται όλο και πιο πολύ που στο τέλος εγώ προσωπικά δάκρυσα.



                           '' Είπαν ότι πρέπει να πεθάνω. Είπαν ότι έκλεψα την ανάσα άλλων ανθρώπων και τώρα κι αυτοί πρέπει να κλέψουν την δική μου.Φαντάζομαι, λοιπόν, πως είμαστε όλοι φλόγες κεριών που φέγγουν θαμπά, τρεμοσβήνουν στο σκοτάδι και στο φύσημα του αέρα, και μέσα στην ησυχία της κάμαρας ακούω βήματα, βήματα τρομερά που έρχονται, έρχονται να με σβήσουν...θα μας σβήσουν όλους, τον έναν μετά τον άλλον, ώσπου να μείνει μόνο το δικό τους φως, και μ'αυτό να βλέπουν τον εαυτό τους.Που θα είμαι τότε εγώ;''

Και  κάπως έτσι ξεκινά.   

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

THE ARRIVAL SHAUN TAN






                                                      THE ARRIVAL
                                                       SHAUN TAN

 
H ιστορία ενός μετανάστη που αφήνει την οικογένειά του πίσω, αναζητώντας τη ευτυχία, μια δεύτερη ευκαιρία, καλύτερες συνθήκες ζωής για όλους. Καρέ-καρέ το χρονικό ενός ταξιδιού , οι δυσκολίες και το τέλος που επιβραβεύει την υπομονή, επιμονή του ήρωα.
Η πολυπλοκότητα και ο πλούτος του βιβλίου αυτού προέρχεται μέσα από τα σκίτσα. Σε τόνους σέπια 128 σελίδες συνθέτουν ένα αριστούργημα, ένα άλμπουμ φωτογραφιών που απεικονίζουν με τρόπο σουρεαλιστικό την μοναξιά, την απογοήτευση όποιου τολμάει να κάνει αυτό το ταξίδι έχοντας στην διάθεσή του μόνο μια βαλίτσα.
Περίεργα μεταφυσικά πλάσματα, παράξενα κτίρια, πρόσωπα δίχως ονόματα σε αγγίζουν σε βάθος.
Άνθρωποι επιβιβάζονται σε στοίβες, συναντώντας το άγνωστο, ένα χαοτικό τοπίο όπου μέσα από ακαταλαβίστικους χάρτες, αλαμπουρνέζικες συνομιλίες προσπαθούν να προχωρήσουν , να επιβιώσουν έχοντας  μοναδικό σκοπό την επερχόμενη ευτυχία.
 Ένα graphic novel άκρως ατμοσφαιρικό μ' ένα ρυθμό αφήγησης μαεστρικό. Η απουσία των λέξεων και οποιαδήποτε περιγραφή κεντρίζουν την προσοχή του αναγνώστη ολοκληρωτικά. Δεν υπάρχει καθοδήγηση απεναντίας ο καθένας ερμηνεύει την ιστορία μέσα από την δική του ματιά μέσα από τις δικές του εμπειρίες.
O Shaun Tan μέσα από τις δικές του αναμνήσεις και αναφερόμενος στην μαζική μετανάστευση του 1900 καταφέρνει μέσα από πάμπολλους συμβολισμούς, μέσα από φανταστικούς κόσμους, όπως λέει και ο ίδιος : να περπατήσουμε για λίγο στα παπούτσια άλλων ανθρώπων, βγαίνοντας μέσα από τα δικά μας.      

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2015

Εμείς τα θηρία



                                                          Εμείς τα θηρία
                                                      ΤΖΑΣΤΙΝ ΤΟΡΡΕΣ
                                                        Εκδόσεις Πατάκη


''Εμείς τα θηρία,εμείς οι τρεις Σωματοφύλακες,εμείς τα τέρατα, ο Φρανκενστάιν,εμείς η μαγική υπόσταση του Θεού ο Μάνι ο Πατήρ, ο Τζόελ ο Υιός κι εγώ το Άγιο Πνεύμα.Εμείς οι πεινασμένοι, εμείς οι κλέφτες , εμείς φοβισμένοι, εμείς οι τράγοι του παραμυθιού εμείς τα δαιμόνια.''

Τρία αδέρφια, μια ολότητα, μια ομάδα κανείς μέσα κι έξω από αυτά. Τρεις σαν έναν κι ένας σαν τρεις, ώσπου ο μικρότερος να αποδειχθεί διαφορετικός.
Διασχίζουν την παιδική ηλικία θέλοντας περισσότερα ''θέλαμε πιο δυνατά τον ήχο, θέλαμε περισσότερη φασαρία,θέλαμε πιο πολλή μουσική στο ραδιόφωνο, θέλαμε ρυθμό,θέλαμε ροκ. Θέλαμε μυς στα αδύνατα μπράτσα μας. Θέλαμε περισσότερη σάρκα,περισσότερο αίμα περισσότερη ζεστασιά.''

Η μαμά λευκή από το Μπρούκλυν , αδύνατη πολύ εύθραυστη, έτοιμη να σπάσει δουλεύει νυχτερινές βάρδιες σ΄ένα ζυθοποιείο. Τις περισσότερες φορές νευριασμένη ή να κοιμάται ή να βρίσκεται μαζί τους σαν ''παραζαλισμένη χήνα'' και άλλες πάλι να ''προσφέρει απλώς τον εαυτό της.''

Ο μπαμπάς Πορτορικανός αφάνας μυώδης παλικαράς. Πότε νυχτοφύλακας, πότε άνεργος, πότε κάτι άλλο. Πότε μένει μαζί τους και πότε τους παρατά για μιαν άλλη γυναίκα. Κι όταν γυρίζει πίσω τότε τους αγαπά όλους περισσότερο για λίγο.

Ένα ταξίδι στο παρελθόν. Μια οικογένεια διαλυμένη με μικρές εκρήξεις αγάπης και πολλές δόσεις τρέλας και θυμού.Μια οικογένεια χωρίς όρια και ισορροπίες καθορίζει τις ζωές των ''μικρών της θηρίων'' σακατεύοντας τα.

Ίσως τελικά να πρέπει να θέλουμε λιγότερο μαμά, λιγότερο μπαμπά.

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

Η Κασσάνδρα και ο λύκος





                                      Γεννήθηκα Ιούλιο, Λυκόφως,Αστερισμός Καρκίνος.
                                     Όταν με φέρανε για να με δει, γύρισε προς τον τοίχο.

Έτσι ξεκινάει η Κασσάνδρα και ο Λύκος της Μαργαρίτας Καραπάνου.Δυο προτάσεις, δυο γραμμές που αμέσως σε γραπώνουν.Ένα μυθιστόρημα ωμό,σπαρακτικό, σκληρό,ασύλληπτα όμορφο.


...''Μια μέρα η μαμά μου , η Κασσάνδρα , μου έφερε μια ωραία κούκλα για να μου την κάνει δώρο.Ήτανε μεγάλη και για μαλλιά είχε κίτρινους σπάγκους. Την κοίμισα στο κουτί της, αφού πρώτα της έκοψα τα πόδια και τα χέρια για να χωράει. Αργότερα της έκοψα το κεφάλι, για να μην είναι βαριά.Τώρα την αγαπώ πολύ.'' 


Η Κασσάνδρα ένα τετράχρονο κοριτσάκι άγριο, επιθετικό, σεξουαλικά ενεργό.
Η μαμά της στο Παρίσι, ο μπάτλερ του σπιτιού τραβεστί, η γιαγιά να μυρίζει υπνίλα  και ο Θείος Χαρίλαος να της μαθαίνει να φτιάχνει κόμπους, για να έρθει η σειρά του.


...''Κάποιος είναι στο δωμάτιο. Τώρα θα δω τη λέξη μαμά να γίνεται άνθρωπος. Λέω τα μαγικά μου, σφίγγω τη λέξη μαμά μες την κοιλιά μου και κοιτάω.''

Ένα τετράχρονο πονεμένο πλάσμα με άσπρα μαλλιά και ζαρωμένο δέρμα  κάνει τους βόλους της παιδιά της, πνίγεται από τις λέξεις γδέρνεται από αυτές , ζει  σε ένα κόσμο εφιαλτικό, ανέλπιστα αδιάφορο.


                             ''Αγαπημένη μου μαμά,
Με ρώτησες κάτι στο άλλο σου γράμμα. Γιατί ζωγραφίζω πάνω σε κίτρινο χαρτί. Πάντως σε άκουσα και τώρα ζωγραφίζω πάνω σε άσπρο...Αγαπημένη μου μαμά πότε θα γυρίσεις; Θέλω να σε σκοτώσω.  Σου στέλνω δυο φαντάσματα....

                                                                                                            Κασσάνδρα


Ένα σφίξιμο, μια γροθιά, η πλευρά της παιδικής ηλικίας όπως δεν έχει ειπωθεί, η αλλοίωση της αθωότητας, μια χυδαία πραγματικότητα δοσμένη με απροσδόκητη φαντασία. ένα μικρό, ολοκληρωμένο μυθιστόρημα με μια μοναδική αφιέρωση : Στην μητέρα μου με αγάπη.




Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

Ο Τροπικός του Καρκίνου





Δεν θα μπορούσε παρά  η πρώτη ανάρτηση να είναι << Ο Τροπικός του Καρκίνου>> του Χένρι Μίλερ. Ένα βιβλίο που έχω διαβάσει αρκετές φορές, και η κάθε του φορά να είναι σαν πρώτη.

...Όχι δεν είναι βιβλίο αυτό. Είναι λίβελος, διαβολή, καταλαλιά...παρατεταμένη προσβολή, κλωτσιά στον κώλο του Ανθρώπου,της Μοίρας, της Αγάπης, του Κάλλους και ότι άλλο θέτε...

Ο Μίλερ περιπλανιέται στο Παρίσι του μεσοπολέμου και μέσα από ένα χειμαρρώδη μονόλογο μέσα από μια ποιητική χυδαιότητα,ανακαλύπτει τον εαυτό του.
Το φαγητό και το σεξ είναι το μοναδικό του μέλημα και ύστερα η ακατάπαυστη γραφή.Γραφή μοναδική,μαγευτική, ωμή, γραφή που σε κάνει έρμαιο της, σε ταρακουνάει,σε καθηλώνει.

Μέσα από μεθύσια,συζητήσεις, στοχασμούς, σκέψεις, μέσα από ένα βρώμικο Παρίσι, ο ίδιος καταφέρνει και προσφέρει απανωτούς λεκτικούς οργασμούς.

Όπως λέει και ο ίδιος... και όλα όσα δεν φτάνουν σ'αυτό το τρομακτικό θέαμα, όλα όσα είναι λιγότερο ανατριχιαστικά, λιγότερα φριχτά, λιγότερο τρελά, λιγότερα μεθυστικά, λιγότερα μολυσματικά, δεν είναι τέχνη. Όλα τα υπόλοιπα είναι κίβδηλα, όλα τα υπόλοιπα είναι ανθρώπινα.

Ο κ. Γιώργος- Ίκαρος Μπαμπασάκης για ακόμη μια φορά κάνει τα μαγικά του και μας προσφέρει μια εξαιρετική μετάφραση.