Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

Για την χρονιά που πέρασε.

Τακτοποιούσα σήμερα τα χαρτάκια εκείνα που βρίσκονται παντού-μόνο όταν τα ψάχνεις δεν τα βρίσκεις- χαρτάκια που αφορούν τις λίστες με τα προσεχώς, ονόματα συγγραφέων που δεν έχεις ξανακούσει, βιβλία που αναφέρονται σε άλλα βιβλία, βιβλία που παρουσιάζονται από διάφορα μπλογκς, βιβλία φρέσκα, βιβλία εξαντλημένα... και συνειδητοποιώ  ότι φέτος είναι μια χρονιά με λίγα αναγνώσματα αλλά μια χρονιά με δυνατές αναγνωστικές στιγμές, μια χρονιά με πολύ πολύ καλά βιβλία.
 Να,λοιπόν - ακόμη μια λίστα-  αυτά που ξεχώρισα.

1.    Η Κασσάνδρα και ο λύκος( εκδόσεις Καστανιώτη).





Καμιά ανάλυση  δεν μπορεί να εξηγήσει την γοητεία αυτού του βιβλίου. Ένα βιβλίο σκληρό, τρομαχτικό απροσδόκητα  όμορφο. Ένα βιβλίο που τελείωσε και το ξανά έπιασα από την αρχή αμέσως, χωρίς καμία παύση. Ένα σπάνιο δημιούργημα, τηρεί και τον κανόνα εκείνο για το ξεκίνημα του βιβλίου.
'' ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ, ΙΟΥΛΙΟ, ΛΥΚΟΦΩΣ, ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΣ ΚΑΡΚΙΝΟΣ
'Οταν με φέρανε να με δει, γύρισε προς τον τοίχο.''





2.Εμείς τα θηρία.(μετ.Θωμάς Σκάσσης, εκδ. Πατάκη)





Μια ιστορία βαριά, έξοχα ειπωμένη.Βουτιά στο παρελθόν. Ένα υπέροχο βιβλίο, μια καινούρια φωνή που σε κάνει να θες περισσότερο Τζάστιν, περισσότερες σελίδες.





3. Έθιμα Ταφής( μετ. Μαρία Αγγελίδου, εκδ. Ίκαρος)






Ένα συγκινητικό μυθιστόρημα. Μια ιστορία αληθινή μέσα από μια άλλη ματιά. Ένα βιβλίο άκρως ατμοσφαιρικό, σκοτεινό, με ζωντανές περιγραφές και με πολύ δυνατές στιγμές όταν παίρνει την σκυτάλη η Άγκνες. Η ένταση να κορυφώνεται ολοένα και πιο πολύ και η αδικία να σε πνίγει. Ένα εξαιρετικό βιβλίο.


4. Κατά μόνας( μετ.Κυριακίδης Αχιλλέας, εκδ.ΟΠΕΡΑ)






Η γραφή του Νέουμαν μαγευτική. Η θλίψη να στάζει από παντού όχι για τι είναι κύριο μέλημά του, όχι, είναι η φύση των θεμάτων που πραγματεύεται. Ο θάνατος, η φθορά, η απώλεια κι ένα μέλλον εκτρωματικό.




5. Καρυότυπος( εκδ, ΚΙΧΛΗ)






Το διάβασα σε μια μέρα γιατί  δεν γινόταν αλλιώς όχι, τέτοιο το βιβλίο αυτό. Η γραφή του Παπαντώνη εντυπωσιακή και το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου εκπληκτικό. Τελειώνοντας το πρώτο κεφάλαιο ξαναγύρισα αμέσως εκεί δυο φορές πριν συνεχίσω αυτιστική κι εγώ μαζί με τον Ν.
Ένα βιβλίο που θα ήθελα να είχα γράψει εγώ, ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί με τον Λιπάττι στο repeat.



6. Μπονσάι( μετ. Έφη Γιαννοπούλου, εκδ. Πατάκη)





Ένα μυθιστόρημα μόλις 102 σελίδων. Συμπυκνωμένη αφήγηση χωρίς πολλά- πολλά, δίχως βαρύγδουπες ατάκες, δίχως σάλτσες καθαρή ατόφια γραφή. Μια φαινομενικά απλή ιστοριούλα που σου κολλάει στο μυαλό για μέρες. Πολύ απλά το μυθιστόρημα τούτο τα σπάει.




7. Χουάν Ρούλφο( μετ. Έφη Γιαννοπούλου, εκδ.Πατάκη)




 Ένα άκρως ατμοσφαιρικό κείμενο που στην αρχή σε μπερδεύει σου παίρνει κάμποσο για να ακολουθήσεις. Μα σαν αρχίσουν όλα να μπαίνουν σε σειρά τότε μόνο  θα καταλάβεις ότι έχεις να κάνεις με ένα συγκλονιστικό τουλάχιστον βιβλίο.








8.Καρδιά τόσο άσπρη( μετ. Έφη Γιαννοπούλου, εκδ.Σέλας)







Πρόκειται για το βιβλίο της χρονιάς, της δικής μου χρονιάς. Ένα βιβλίο που κλείνοντας το κάθε φορά στέκεις εκεί για λίγο εκεί ακούνητος και περιμένεις. Περιμένεις χωνέψεις αυτό που μόλις διάβασες, περιμένεις να συνέρθεις. Ένα βιβλίο που σκέφτομαι ακόμη, ένα βιβλίο που συνιστώ ανεπιφύλακτα, ένα βιβλίο... μα τι βιβλίο.


(Η Ναυτία, οι Λέξεις, ο Λύκος της Στέππας και πάνω από όλα ο Τροπικός του Καρκίνου  δεν είναι φετινά, καινούρια αναγνώσματα.Είναι αναγνώσματα που επιστρέφω εκεί συχνά που δεν μπορούν να μπουν σε καμιά λίστα.)

Η χρονιά έχει και το δικό της σάουντρακ, ένα κομμάτι που άκουσα όσο κανένα άλλο φέτος.







Eύχομαι καλή χρονιά σε όλους με πολλά αναγνώσματα από κείνα που σου παίρνουν το μυαλό, από εκείνα που τα αφήνεις και στέκεσαι σαν χάνος... από εκείνα τα καλά!

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

Τα δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου- Patricia Highsmith.







O Τσέστερ ΜακΦάρλαντ βρίσκεται στην Ελλάδα με την σύζυγό του Κολέτ, στην προσπάθειά του να κρυφτεί. Εγκαταλείπει τις Ηπα  όπου και κινδυνεύει να φυλακιστεί για απάτες, οικονομικές, καθώς αυτό είναι το κύριο επάγγελμά  του. Παίζοντας τους τουρίστες βρίσκονται στην Αθήνα μέχρι να επέλθει η απαραίτητη ηρεμία, εκείνη που θα του επιτρέψει να γυρίσει πίσω και να συνεχίσει τις απατεωνιές του. Φυσικά τίποτε δεν θα είναι απλό, τίποτε δεν θα είναι ρόδινο.
Ένας φόνος , αποτέλεσμα πανικού μια πράξη απερίσκεπτη που θα φέρει κοντά τον Τσέστερ με τον Ράυνταλ, ένα νεαρό που βρίσκεται τη κατάλληλη στιγμή  μπροστά του προσφέροντας απλόχερα την βοήθειά του, μετατρέποντας αυτομάτως τον εαυτό του σε συνεργό, μπλέκοντας σε μια κατάσταση που ο Ράυνταλ σίγουρα δεν έχει κατά νου, σε μια κατάσταση που θα ξεφύγει.
Τακτοποιώντας τον Τσέστερ κι ακολουθώντας την λογική του Ράυνταλ εγκαταλείπουν την Αθήνα οι τρεις του για να εγκατασταθούν στην Κρήτη κι έπειτα στην Κνωσό όπου και η κατάσταση θα είναι πια εκτός ελέγχου.
Ένα αστυνομικό βιβλίο που δεν αφήνεις από τα χέρια σου γιατί θες να δεις τι θα συμβεί παρακάτω.
Πρώτη γνωριμία με την συγγραφέα. Αν και δεν έχω διαβάσει νουαρ λογοτεχνία αρκετά και δεν είμαι σίγουρη αν είναι ένα είδος που προτιμώ, είναι πάντως ένα βιβλίο που τα έχει όλα, έχει φόνους, παράνομους έρωτες, καταδίωξη, ίντριγκες...



Μετάφραση : Ανδρέας Αποστολίδης
Εκδόσεις: ΑΓΡΑ



Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2015

Ο Διάβολος στο κορμί- Ρεϊμόν Ραντιγκέ





Βρισκόμαστε στα χρόνια του Α Παγκοσμίου πολέμου, συγκυρία ευνοϊκή για να γεννηθεί ένας έρωτας, για να βιώσουν δυο νέοι την ευτυχία. Η Μάρθα δεκαεννέα ετών παντρεμένη με έναν στρατιώτη που βιώνει το πόλεμο με σάρκα και οστά βρισκόμενος στο μέτωπο, θα ερωτευτεί τον αφηγητή δεκαέξι ετών και θα συνάψουν σχέση. Μια σχέση που αψηφά τους κανόνες ηθικής, τίποτα και κανένας δεν μπορεί να τρυπώσει ανάμεσά τους, είναι παράφορα ερωτευμένοι, ο ένας κυοφορεί τον άλλον μέχρι που συναντιούνται. Έρωτας και πάθος, ζήλια, διακυμάνσεις στην ψυχολογία κυρίως του αφηγητή, του 'λαχε μικρός να ζήσει κάτι τόσο δυνατό, κάποιες στιγμές διαύγειας και έπειτα εκρήξεις κατηγορίες εκτοξεύονται  προς στην Μάρθα, η οποία τον ακολουθεί πιστά αποχαυνωμένη ανίκανη να υπερασπιστεί τον εαυτό της, έχει παραδοθεί άνευ όρων , δεν την νοιάζει είναι ευτυχισμένη.
Κανένας ηρωισμός, καμία έγνοια  για τον πόλεμο ίσα-ίσα η παράτασή του θα σήμαινε κοινές στιγμές. Τα χέρια γίνονται πόδια, ο ένας αποκτά την όψη του άλλου, γίνονται ένα, τα απαραίτητα όνειρα, η αθωότητα να περισσεύει , τα λόγια να διαιωνίζονται εκείνα των εραστών, λόγια μεγάλα που υπόσχονται αυτά που ποτέ δεν τηρούνται.

Η ιστορία ενός ακόμη έρωτα με το αναμενόμενο τέλος. Μια ιστορία από τα μάτια ενός δεκαεξάχρονου που μπαίνει αμέσως στα βαθιά, μια ιστορία πιθανόν αυτοβιογραφική από το βίωμα στο χαρτί, ατόφια. Ένα βιβλίο που σόκαρε όταν πρωτοκυκλοφόρησε, δεν ήταν βλέπεις  περίοδος για έρωτες αυτή.


Μετάφραση : Xρύσα Κοντογεωργοπούλου
Εκδόσεις : ΡΟΕΣ



Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2015

LoLa's Sundays No.45


Ένα κάποιο τέλος- Τζούλιαν Μπάρνς.




Ο Τόνι, αφηγητής, εξηντάρης  αποσυρμένος  πια στο βόλεμα  μιας ήδη τακτοποιημένης ζωής, μας εξιστορεί αποσπασματικά την ζωή του. Μια διαθήκη η αφορμή για να ανατρέξει στο παρελθόν, να ανασύρει αναμνήσεις κι εικόνες από το μέρος εκείνο του μυαλού που καταχωνιάζονται, εκείνο το μέρος που δεν χρησιμοποιείται παρά μόνο σε έκτακτες περιστάσεις, σημείο που κρύβει για τα καλά αυτό που δεν θέλει να  αναδυθεί, εκείνο που δεν έχει σημασία ή μάλλον πιο σωστά αυτό που δεν χρίζει σημασίας για να υπάρξει αυτό το βόλεμα, αυτή η τάξη συναισθηματική ή μη.
Κάποιες ιστορίες από την εφηβεία, επανέρχονται στο φως, τότε που ο χρόνος είναι με το μέρος σου, τότε που όλα φαντάζουν δυνατά.
Αρχές δεκαετίας του '60 τέσσερις φίλοι, τρεις αρχικά έπειτα προστίθεται και ο τέταρτος, διαβάζουν, συζητούν, κάνοντας αστεία σχεδόν πάντα εκτός της τελευταίας προσθήκης- το όνομα αυτής Έντριαν- ανυπομονούν για τα επερχόμενα μεγαλεία της ζωής σαν κι εκείνα που διαβάζουν στα βιβλία.

Εκείνη την εποχή φανταζόμασταν τους εαυτούς μας σαν να βρισκόματαν κάπου μαντρωμένοι, περιμένοντας να μας ξαμολήσουν στην ζωή. Κι όταν ερχόταν αυτή η ώρα, η ζωή μας- και μαζί ο ίδιος ο χρόνος- θα επιταχυνόνταν. Πως ήταν δυνατόν να ξέρουμε ότι η ζωή μας  είχε έτσι κι αλλιώς ξεκινήσει, ότι κάποια πλεονεκτήματα είχαν ήδη κερδιθεί και κάποια ζημιά είχε ήδη γίνει; Και ότι τα ξαμόλημά μας θα γινόταν απλώς σε κάποιο μεγαλύτερο μαντρί τα όρια του οποίου θα ήταν στην αρχή δυσδιάκριτα.

Η ζωή προχωράει η παρέα χωρίζει. Η απόσταση φθείρει, το δέσιμο δεν ήταν τελικά και τόσο δυνατό.  Μια αυτοκτονία εκείνη της τελευταίας προσθήκης είναι ικανή να τους φέρει ξανά κοντά, να αποδοθεί η απαραίτητη προσοχή, να βιώσουν μαζί εκείνο τον πόνο της απώλειας να συζητήσουν κι έπειτα ο καθείς ξανά μόνος, η ζωή προχωρά, η αυτοκτονία ξεχνιέται, ο ρυθμός της ζωής επιβάλλεται κι όλα συνεχίζουν.

Χρόνια μετά ο Τόνι αναγκάζεται να έρθει αντιμέτωπος με το παρελθόν, ανασύρει μνήμες κατασκευασμένες ή μη,ποιος ξέρει, έρχεται αντιμέτωπος με τον παρελθόντα εαυτό, με τις πράξεις του και τις διαολεμένες συνέπειες του, το βόλεμα αρχίζει και τραντάζεται, οι τύψεις το κυρίαρχο συναισθημά του, όλα φαντάζουν διαφορετικά.

Ένα βιβλίο για την μνήμη, τον χρόνο, την σπατάλη της ζωής. Κλισέ θέματα, ειπωμένα με ένα τρόπο απλό. Ο Μπάρνς καταφέρνει όμως να δώσει αυτό το κάτι παραπάνω για να σε κερδίσει, να σε βάλει σε έναν ρυθμό, να σε κάνει να μην θες να το αφήσεις από τα χέρια σου, με ένα τέλος ανατρεπτικό.
Ένα βιβλίο που σε κάνει να κοιτάξεις προς τα πίσω, έστω για λίγο, κάτι είναι κι αυτό. Ένα ανάγνωσμα για τις ήττες και τις νίκες της ζωής, τις ψευδοαναμνήσεις, τα μπαλώματα του παρελθόντος.
Μια πραγματική απολαυστική ανάγνωση.



Μετάφραση : Θωμάς Σκάσσης
Εκδόσεις :Μεταίχμιο.






Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2015







Άστο για αύριο....

Σήμερα οτιδήποτε σου θολώσει το μυαλό, να σε βγάλει εκτός πραγματικότητας λες και δεν θα ξυπνήσεις και θα βρεις τα περιττώματα του εαυτού σου εδώ κι εκεί, να περάσει απλά το σήμερα λες και η αυριανή μέρα θα ξεκινήσει με δόξα και με χάρη και όλα θα είναι όπως πρέπει, όλα θα έχουν μεγεθυνθεί κι εσύ μαζί. Θα παιχτούν καινούριες μελωδίες , θα κυριευτούμε από πάθος, η ευδαιμονία θα κατακλύσει τα κορμιά μας, το παρελθόν δεν θα στοιχειώνει και θα απλωθεί μπρος στα πόδια μας ένα ένδοξο μέλλον, θα βγούμε από τα σπιρτόκουτα δεν θα ζέχνουμε ναφθαλίνη. Θα βρούμε τρόπο να μπαλώσουμε τα κενά μας, οι λέξεις δεν θα επαναλαμβάνονται μα θα γεννιούνται νέες, θα ανακαλύψουμε την ποίηση όχι εκείνη που οδηγεί στην απόγνωση, ο εγωισμός μας σε καταστολή κι εμείς βασιλιάδες της αυθεντίας και της καλοσύνης. Θα τρυπώσουμε ξανά μες τις ζωές μας ακέραιοι. Μα όλα αυτά αύριο, σήμερα οτιδήποτε σου θολώνει το μυαλό , να περάσει κι αυτή μέρα-να πάει που;-περιμένοντας πάντα το αύριο, όχι σήμερα αύριο. Τι σημασία έχει, αύριο πάλι.

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2015

Kαρδιά τόσο άσπρη- Χαβιέρ Μαρίας








Δεν θέλησα να μάθω, κι όμως έμαθα ότι ένα από τα κορίτσια, όταν δεν ήταν πια κορίτσι και είχε πρόσφατα επιστρέψει από το γαμήλιο ταξίδι της, μπήκε στο μπάνιο, στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη, άνοιξε την μπλούζα της, έβγαλε το σουτιέν και σημάδεψε την καρδιά της με την κάννη του πιστολιού του πατέρα της, ο οποίος βρισκόταν στην τραπεζαρία με κάποια από τα μέλη της οικογένειας και τρεις καλεσμένους. Όταν ακούστηκε ο πυροβολισμός, πέντε λεπτά περίπου από τη στιγμή που το κορίτσι είχε φύγει από το τραπέζι, ο πατέρας δεν σηκώθηκε αμέσως, αλλά έμεινε για μερικά δευτερόλεπτα σαν να είχε παραλύσει, με το στόμα γεμάτο, χωρίς να τολμάει ούτε να μασήσει ούτε να καταπιεί ούτε, πόσο μάλλον, να φτύσει την μπουκιά στο πιάτο· κι όταν επιτέλους σηκώθηκε και έτρεξε στο μπάνιο, εκείνοι που τον ακολούθησαν, είδαν πως, ενώ ανακάλυπτε το αιμόφυρτο σώμα της κόρης του κι έκρυβε μες στα χέρια του το κεφάλι του, συνέχιζε να περνάει την μπουκιά του κρέατος από τη μία στην άλλη πλευρά του στόματος, μην ξέροντας τι να την κάνει.


Μια αυτοκτονία η αρχή του μυθιστορήματος αυτού. Η αυτοκτονία μιας νιόπαντρης που μόλις έχε επιστρέψει από το γαμήλιο ταξίδι, πράξη όχι και τόσο αναμενόμενη, πράξη που συνέβη στο παρελθόν πολλά χρόνια πριν, μια ιστορία που περιμένει να ειπωθεί, λέξη- λέξη να αναδυθεί, οι φωτογραφίες στον τοίχο να ξανακερδίσουν τον παρατηρητή, πράξη που επιζητά την προσοχή, το παρελθόν να γίνει για λίγο παρόν.

Ο Χουάν μεταφραστής/διερμηνέας  παντρεύτηκε μόλις την συνάδερφό του Λουίσα. Προαισθήματα καταστροφής κάνουν την εμφάνισή τους από την πρώτη κιόλας μέρα, ο έγγαμος βίος τον φοβίζει, το μέλλον του έχει πια δεσμευθεί. Θα πάνε στην Αβάνα για ταξίδι του μέλιτος και θα γίνουν άθελά τους μάρτυρες μιας συζήτησης εραστών που μένουν στο διπλανό  δωμάτιο. Οι λέξεις δεν τους αφήνουν ήσυχους τους καταδιώκουν, δεν μπορούν να αντισταθούν ενδίδουν στον ήχο τους.
Την ιστορία αυτή θα την κουβαλάει μαζί του ο Χουάν, θα προστεθούν κι άλλες, ιστορίες που δεν θέλει να μάθει, ο κάματος των λέξεων αναπόφευκτος. Υποψίες, ο γάμος , η αυτοκτονία, ένας φόνος, σκέψεις ,μυστικά που μένουν αμετάφραστα, ιστορίες, πλήθος πληροφοριών που μπλέκονται με την πρωταρχική.

Είναι τέτοια η έλξη που προκαλούν οι λέξεις του Μαρίας, τέτοια η δύναμή τους, που κλείνοντας κάθε φορά το βιβλίο, μένεις για λίγο εκεί ακούνητος στην θέση σου και περιμένεις. Περιμένεις να χωνέψεις αυτό που μόλις διάβασες, περιμένεις να συνέρθεις. Ακολουθίες λέξεων να εμφανίζονται ξανά και ξανά, ολόκληροι παράγραφοι ξανά και ξανά, πανέμορφες λέξεις, λέξεις βαλμένες στην σωστή σειρά. Λέξεις που άπαξ και διαβαστούν θα σε αλλάξουν δια παντός.
Τις τελευταίες σελίδες τις διάβασα στο σταθμό, κλείνοντας το βιβλίο το μόνο που ήθελα ήταν να κλάψω, να κάνω κάτι να μου φύγει όλη αυτή η συσσωρευμένη ένταση υποθέτω. Μπήκα στο λεωφορείο και κοίταζα σαν χάνος έξω από το παράθυρο και σκεφτόμουν τον Χουάν, την Λουίσα, την Μπέρτα, τον Μπίλ, τον Ράνθ και την Γκλόρια και τους άλλους και τον Μαρίας για πέντε ώρες.
Και το μόνο ερώτημα που γυρόφερνε στο μυαλό μου :
 Και τώρα τι;
     

Μετάφραση : Έφη Γιαννοπούλου
Εκδόσεις : ΣΕΛΑΣ


  

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

LoLa's Sundays No.42


Ήσυχες μέρες στο Κλισί- Χένρι Μίλερ.





Ο Μίλερ βρίσκεται στην Νέα Υόρκη. Περιφέρεται μέσα στο άμορφο πλήθος αναπολώντας,τα τρελά χρόνια εκείνα του Παρισιού, την ένδοξη δεκαετία του '30 στην πιο όμορφη πόλη του κόσμου, εκεί στο Παρίσι που ήσαν όλα δυνατά, μια πόλη που λάτρεψε και εξύμνησε όπως κανείς άλλος.

"αναπνέοντας το Παρίσι, καταβροχθίζοντας το Παρίσι, το καταπίνει  μανιασμένος και το τρώει, ξερνάει και κατουράει την πόλη, την λατρεύει, την καταριέται ως την ημέρα όπου νιώθει ακαθόριστα ότι κι εκείνος ο ίδιος αποτελεί κύτταρο του εξαιρετικού λαού των δρόμων αυτής της μεγαλούπολης, ότι το Παρίσι τον έχει διαπεράσει και ότι από τότε και στο εξής δεν θα μπορέσει πια να ζήσει αλλού.΄΄ θα γράψει ο Σεντράρ για την σχέση του Μίλερ με την πόλη αυτή.(από την επίμετρο του βιβλίου.)

Μια αυτοβιογραφική αφήγηση χωρίς πλοκή, δίχως τέλος και αρχή, μια καταγραφή στιγμών, τέτοιο το πεζογράφημα τούτο.Σελίδες που δεν συμβαίνει τίποτα το συνταρακτικό, παρά μόνο ζωή. Η φιλία δυο αντρών, οι άσκοπες περιπλανήσεις, οι κενές σελίδες, μοναδικό τους μέλημα είναι η υποταγή στο παρόν και τίποτε άλλο, που καιρός για φιλοσοφήματα και μπουρδολογίες. Βλέπουν,νιώθουν, γεύονται κι έπειτα τα ξερνούν στο χαρτί και voila η μαγική συνταγή.
Σελίδες με πολύ σεξ, χαρακτηριστικό του Μίλερ. Καμία διακριτικότητα οι λέξεις χρησιμοποιούνται ατόφιες δίχως να περνούν από κόσκινο.Καμία ανηθικότητα δεν φτιασιδώνεται για να φανεί όμορφη στο χαρτί.

Η ζωή σε ιλιγγιώδεις ρυθμούς, προκαλούν τις στιγμές, τρέφονται από αυτό. Όλα μέρος ενός σχεδίου εκείνου της ζωής, της ελευθερίας του πνεύματος και της σάρκας. Ζωή και γράψιμο.  Επιτυχής έκβαση.
Μια εισαγωγή στο τεράστιο  εκείνο βιβλίο ,τον Τροπικό του Καρκίνου, η αυτοβιογραφία αυτή.
Δεν θα μπορούσα να μην σχολιάσω την μετάφραση του κ. Μπαμπασάκη ,ως εξαιρετική.Άλλωστε Μίλερ χωρίς Μπαμπασάκη σχεδόν αδύνατο.





Μετάφραση : Γιώργος- Ίκαρος Μπαμπασάκης
Εκδόσεις : Μεταίχμιο.



Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015







H απόφαση είχε ήδη παρθεί. Ήταν όλα έτοιμα. Θα έγραφε επιτέλους εκείνο το τεράστιο βιβλίο. Βιβλίο που θα ταρακουνούσε για τα καλά τον κόσμο εκείνο της λογοτεχνίας. Έβαλε και το γραφείο κάτω από το παράθυρο. Τόσες αλλαγές στην διακόσμηση για να φτιάξει ένα χώρο καλλιτεχνικό σαν κι αυτά που χάζευε στο διαδίκτυο. Τώρα όλα στραφταλίζουν , όλα είναι στην σωστή σειρά. Το μόνο που απέμενε είναι να γράψει, αλλιώς θα πήγαιναν όλα στράφι.
Μόνο που δεν υπάρχουν πια ιστορίες να ειπωθούν. Δεν υπάρχουν ήρωες, οι έρωτες  έχουν πεθάνει πια ή βγαίνουν νεκροί μέσα από την μήτρα.Ο ήλιος στέκει ακόμη ψηλά φωτίζοντας την βρωμιά που κρύβει ο καθένας, φωτίζει τις ρωγμές του καθενός.
Πρέπει να γράψει, η απόφαση είχε παρθεί.

 Δεν προμηνύονται  αλλαγές. 

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015

Χουάν Ρούλφο - Πέδρο Πάραμο






’Ήρθα στην Κομάλα γιατί μου είπαν πως εδώ ζούσε ο πατέρας μου, κάποιος Πέδρο Πάραμο. Μου το  είπε η μητέρα μου. Κι εγώ της υποσχέθηκα πως θα ερχόμουν να τον βρω μόλις  θα πέθαινε. Της έσφιξα τα χέρια, σημάδι ότι θα το έκανα, γιατί εκείνη βάδιζε τότε προς τον θάνατο κι εγώ  ήμουν πρόθυμος να της υποσχεθώ τα πάντα.’’


Έτσι ξεκινά το βιβλίο  αυτό. Ένας γιος αναζητά τον πατέρα του, ο Χουάν αναζητά τον Πέδρο, η υπόσχεση στους νεκρούς πρέπει να τηρηθεί. Θα ταξιδέψει στην Κομάλα, τον τόπο των μητρικών αναμνήσεων, στο τόπο των ψιθύρων, στον τόπο των νεκρών.
Κατά την είσοδό του στο χωριό θα συναντήσει τον Αμπούνδιο, έναν ακόμη γιο του Πάραμο, ο οποίος και θα τον πληροφορήσει για το θάνατό του. Ο Χουάν θα μπει στο χωριό και η εικόνα της απώλειας θα τον εκπλήξει.

Υπάρχουνε χωριά που μυρίζουν δυστυχία. Τα αναγνωρίζεις μόλις ρουφήξεις λίγο από τον αέρα τους, αέρα γέρικο και πνιγηρό, φτωχό και ισχνό όπως καθετί γέρικο. Αυτό είναι ένα από ετούτα τα χωριά.


Και εδώ ξεκινούν οι αφηγήσεις, αφηγήσεις προσώπων νεκρών ή μη, δεν έχει σημασία εδώ τα πάντα αποκτούν άλλο νόημα. Αφηγήσεις δίχως χρονολογική τάξη, όλα συμβαίνουν σε μια στιγμή,  προτάσεις να συνεχίζουν μια αφήγηση μιας σελίδας πριν, παρόν-παρελθόν μπουρδουκλώνονται , διάλογοι ξεπηδούν εδώ και εκεί, ζωή και θάνατος ένα. Ο χρόνος κατακερματίζεται.

Σιγά-σιγά η ιστορία του Πέδρο ξετυλίγεται. Ένα κάθαρμα αυτό ήταν ο Πέδρο που οδήγησε ένα ολόκληρο χωριό στην φτώχεια, στην πείνα και στην ερήμωση. Η δική του τιμωρία ένας έρωτας ανεκπλήρωτος, ο πόθος του σβήνει σε ξένα σώματα.
Τα πάντα με το τίμημά τους. Ο Χουάν χάνεται στα μουρμουρητά.
 Ψίθυροι, γέλα, σκιές οι κάτοικοι του χωριού με τον θάνατο να έχει βάλει τέλος. Πως θα μπορούσε  να είναι μια αρχή άλλωστε; Τα όρια μεταξύ χώρου και χρόνου δυσδιάκριτα, φιγούρες εμφανίζονται κι εξαφανίζονται και η φαντασία να οργιάζει.

Άκρως ατμοσφαιρικό , ένα κείμενο που στην αρχή σε μπερδεύει , αδύνατο να ακολουθήσεις. Έπειτα όλα μπαίνουν στη σειρά, περίπου.
Μην γελιόμαστε μια ανάγνωση δεν αρκεί, σίγουρα όχι. Στις επόμενες όλα γίνονται πιο ξεκάθαρα και η δική σου έκπληξη μεγαλώνει. Εδώ μιλάμε για λογοτεχνία.

Ένα βιβλίο με πρωταγωνιστή το χωριό. Ένας τόπος που αναζητά απεγνωσμένα την σιωπή κι  η σιωπή  που αναζητά απεγνωσμένα τις λέξεις.



Η μετάφραση εξαιρετική, επιλέγοντας να ακολουθήσει πιστά την αρκετά περίπλοκη στίξη του συγγραφέα.





Μετάφραση : Έφη Γιαννοπούλου
Εκδόσεις : Πατάκη.

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2015

Μπονσάι- Αλεχάντρο Σάμπρα












΄΄ Στο τέλος εκείνη πεθαίνει κι εκείνος μένει μόνος, αν και στην πραγματικότητα είχε μείνει μόνος πολλά χρόνια πριν πεθάνει εκείνη , η Εμίλια. Ας πούμε πως εκείνη λέγεται ή λεγόταν Εμίλια και πως εκείνος λέγεται, λεγόταν εξακολουθεί να λέγεται Χούλιο. Χούλιο και Εμίλια. Στο τέλος η Εμίλια πεθαίνει και ο Χούλιο δεν πεθαίνει. Τα υπόλοιπα είναι λογοτεχνία.’’

Και κάπως έτσι ξεκινά.

Δυο πρόσωπα, η Εμίλια και ο Χούλιο, ο Χούλιο και η Εμίλια, δυο πρόσωπα, μια μάζα όλα τ’άλλα είναι δευτερεύοντα, όλα τ’ άλλα είναι εκτός θέματος.
Δυο πρόσωπα που συναντιούνται τυχαία, θα κάνουν σχέση, θα υπάρξουν ευτυχισμένοι. Διαβάζουν, κάνουν σεξ, τα έχουν όλα δικά τους.
Έπειτα χώρια θα συνεχίσουν τις ζωές τους. Η Εμίλια βουτηγμένη στα ναρκωτικά. ο Χούλιο από αναγνώστης γίνεται συγγραφέας στο περίπου δηλαδή,κι έπειτα ένας μοναδικός σκοπός, να δημιουργήσει ένα δικό του μπονσάι. Τέλος η λογοτεχνία.
Εκείνη θα πεθάνει εκείνος θα συνεχίσει, ακόμη συνεχίζει η ιστορία δεν έχει τέλος. Αυτή έχει φύγει, εκείνος όχι.

''Η σχέση της Εμίλιας και του Χούλιο ήταν μια σχέση που την μάστισαν αλήθειες, προσωπικές αποκαλύψεις που δημιούργησαν γρήγορα μια συνενοχή που εκείνη ήθελαν να την θεωρούν οριστική. Αυτή εδώ είναι, λοιπόν, μια ιστορία ανάλαφρη που γίνεται βαριά. Είναι η ιστορία δυο φοιτητών που είχαν πάθος με την αλήθεια , με το να πετάνε φράσεις που φαίνονταν αληθινές, να καπνίζουν αιώνια τσιγάρα και αν κλείνονται στη βίαιη αυταρέσκεια εκείνων που αισθάνονται καλύτεροι , πιο αγνοί από τους άλλους , απ΄αυτήν τη τεράστια και αξιοφρόνητη ομάδα που αποκαλείται οι άλλοι.

Γρήγορα έμαθαν να διαβάζουν τα ίδια, να σκέφτονται παρόμοια, να κρύβουν διαφορές. Πολύ σύντομα δημιούργησαν μια ματαιόδοξη οικειότητα. Τουλάχιστον εκείνο τον καιρό ο Χούλιο και η Εμίλια κατάφεραν να ενωθούν οι δυο τους σε μια μάζα. Ήταν, εντέλει ευτυχισμένοι. Για τούτο δεν χωρά καμιά αμφιβολία.''


Πρώτο εγχείρημα του Σάμπρα το μπονσάι ένα μυθιστόρημα μόλις 102 σελίδων.
Συμπυκνωμένη αφήγηση χωρίς πολλά πολλά, δίχως βαρύγδουπες ατάκες δίχως σάλτσες,καθαρή ατόφια γραφή. Μια φαινομενικά απλή, ανάλαφρη ιστορία που ο αναγνώστης συμμετέχει θέλοντας ή μη. Μια φαινομενικά απλή ιστοριούλα που σου κολλάει στο μυαλό, μια ιστοριούλα απλή που σε κάνει να γυρίζεις ξανά πίσω σε αυτή, να ξαναρίξεις μια ματιά.
Η μετάφραση εξαιρετική.
Θα πω το εξής, χωρίς πολλά-πολλά, το μυθιστόρημα τούτο τα σπάει.

Μετάφραση : Έφη Γιαννοπούλου
Εκδόσεις: Πατάκη.



Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015

Στο cafe της χαμένης νιότης- Πατρίκ Μοντιανό





Παρίσι, δεκαετία του 60. Η Λουκί εξαφανίζεται. Δεν είναι το πραγματικό της όνομα, ψευδώνυμο είναι, επινοημένο από κάποιους τύπους στο Conde.
Τέσσερα άτομα  σκιαγραφούν το πορτρέτο της. Τέσσερα άτομα που την γνώριζαν ελάχιστα μας εξιστορούν στιγμές τους με την Λουκί.  Γραπώνονται από δαύτες.
Θα μιλήσει και η ίδια. Θα αφεθεί στις μνήμες, εικόνες διάχυτες σκόρπιες, ικανές ωστόσο να μας δώσουν μια εικόνα για την ιδιοσυγκρασία της.
Όλο το σκηνικό τοποθετημένο σε ένα ατμοσφαιρικό Παρίσι. Το φόντο ασπρόμαυρο να χάνεται πίσω από τον καπνό, μέσα στα café με τις απαιτούμενες μποέμ φιγούρες και κάποιους άλλους που προσπαθούν να αλλοιώσουν ή να αφήσουν το παρελθόν έξω από το Conde, στα σοκάκια, σε συναθροίσεις κουλτουριάρικες, στις ουδέτερες ζώνες, σε νεκρά σημεία. Δεν είναι το φωταγωγημένο Παρίσι το φόντο του Μοντιανό όχι είναι ένα θολό, σκοτεινό πανέμορφο Παρίσι, με τις ξανθές γενειάδες και μαλλιά να φωτίζουν το σκηνικό εδώ κι εκεί.

 H Λουκί παντού παρούσα με την φιγούρα της να θολώνει όλο και πιο πολύ. Κανείς δεν γνωρίζει τίποτα γι' αυτήν. Ο Μοντιανό πλάθει την Λουκί δια της αφαίρεσης. Περίτεχνα θα μας οδηγήσει στο τέλος. Η Λουκί εντοπίζεται.

Ένα μυθιστόρημα με μια ατμόσφαιρα που σε μαγεύει, γεμάτη μυστήριο και μελαγχολία. Ένα μυθιστόρημα για το παρελθόν. Ένα μυθιστόρημα για την Αιώνια Επιστροφή.
Μνήμη ενάντια στη λήθη. Ο νικητής βέβαιος.



Μετάφραση : Αχχιλέας Κυριακίδης
Εκδόσεις : Πόλις 



Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

LoLa's Sundays No.38


Θιβετιανή Ροδακινόπιτα- Τομ Ρόμπινς






Τομ Ρόμπινς και Θιβετιανή ροδακινόπιτα λοιπόν. Τι τίτλος!! Δεν σου αφήνει καμία επιλογή πέραν του ότι πρέπει  να πας σε ένα βιβλιοπωλείο και να το αρπάξεις δίχως δεύτερη σκέψη. Ούτως ή άλλως θα το έκανες γιατί είναι βιβλίο του τιτανοτεράστιου ναι ναι τιτανοτεράστιου Τομ.

Πρώτη γνωριμία έγινε με το Άρωμα του Ονείρου. Σοκ! Οι παρομοιώσεις  του, αυτές οι παρομοιώσεις του είναι ε κ π λ η κ τ ι κ έ ς.  Έπειτα συνέχισα με τα υπόλοιπα. Δεν έτυχε μέχρι στιγμής να πιάσω τον Τρυποκάρυδο και νιώθω ευγνωμοσύνη για αυτή μου την αμέλεια. Έχω κάτι ακόμη δικό του να με περιμένει.

Η Θιβετιανή ροδακινόπιτα ένα μυθιστόρημα για την ζωή του. Ζωής πνιγμένη στο χιούμορ, το πραγματικό vα μπερδεύεται  με το φανταστικό. Ζωή αξιοζήλευτη τοποθετημένη σε όλο τον κόσμο με διάφορες περιπέτειες, γνωριμίες, έρωτες, ναρκωτικά, μαθήματα Ζεν και μπλα μπλα μπλα. Πως θα μπορούσε άλλωστε η ζωή του να είναι διαφορετική.
Ένα μυθιστόρημα απολαυστικότατο, χιουμοριστικό με τις παρομοιώσεις (αυτές οι παρομοιώσεις) να δίνουν και να παίρνουν, και οι λέξεις να στήνουν χορό. Σελίδα την σελίδα μεγαλώνουμε και εμείς μαζί του συμμετέχουμε, μπαίνουμε για λίγο μέσα στην ζωή του και αποχωριζόμαστε  για λίγο  την δική μας  χλιαρή, αδιάφορη πραγματικότητα.
 Τελευταίο του βιβλίο (λογικά). Δεν θα μπορούσε να είναι κάτι διαφορετικό από τούτο εδώ το μυθιστόρημα.  Ένα χαμόγελο καρφιτσωμένο πάνω μου καθ΄ όλη την ανάγνωση και διάφορες γκριμάτσες διαβάζοντας ξανά και ξανά τις απίστευτες παρομοιώσεις του.
 Όποιος δεν έχει διαβάσει καθόλου τον τιτανοτεράστιο Τομ να σπεύσει να το κάνει, και τότε μόνο τότε θα καταλάβει περί τίνος πρόκειται.

Κοπιάστε λοιπόν καιρός να γλυκαθείτε.




Μετάφραση : Γιώργος Μπαρουζής
Εκδόσεις AΙΟΛΟΣ

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015

Η Ναυτία- Jean-Paul Sartre.











Ζω στο παρελθόν. Ανακεφαλαιώνω όσα μου συνέβησαν και τα τακτοποιώ. Από μακριά δε βλαπτει, σχεδόν μας εκπλήσσει. όλη μας η ιστορία είναι αρκετά όμορφη. Την παραποιώ ελαφρώς, κι έτσι δημιουργείται μια διαδοχή από τέλειες στιγμές. Tότε,  κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να φανταστώ ότι εξακολουθώ να ζω μέσα τους. Έχω κι άλλους ρόλους. Πρέπει να ξέρεις να συγκεντρώνεσαι... Υπάρχει ένας τρόπος να τοποθετείται πρώτα το σκηνικό κι έπειτα να εμφανίζονται τα πρόσωπα. Στο τέλος βλέπουμε.


Το πρώτο μυθιστόρημα του Σαρτρ. Το χρονικό ενός απωθητικού κόσμου μέσα από τα μάτια του Ροκαντέν. Ο Αντουάν Ροκαντέν, ένας άνδρας πολυταξιδεμένος εγκαθίσταται στην Μπουβίλ, μια γαλλική επαρχιακή πόλη, για να γράψει την βιογραφία του μαρκήσιου ντε Ρολμπόν. Βιογραφία την οποία τελικά θα παρατήσει έχοντας ανακαλύψει μέσα από μελέτες και άρθρα ότι πρόκειται για έναν απατεώνα, τίποτα το αξιόλογο τίποτα το σπουδαίο. Ο μαρκήσιος θα τον αηδιάσει.Τώρα δεν απομένει τίποτα να κάνει. Η κατάρρευση έχει ήδη ξεκινήσει, οι κρίσεις του, οι υπαρξιακές του κρίσεις εμφανίζονται όλο και πιο συχνά. Ναυτία θα την ονομάσει.
Μια ημερολογιακή καταγραφή αυτό είναι η Ναυτία. Στην αρχή υπάρχει κάποια συνοχή, έπειτα ξεφεύγει. Ξεφέυγει και ο Ροκαντέν, παραληρεί. Λεπτομερείς περιγραφές των δρόμων, των καφέ με το αποκορύφωμα του στο πάρκο. Νιώθει οίκτο για όλους, του προκαλούν δυσφορία, δεν βλέπουν;
Για να είναι κάτι πρέπει να είναι πολλοί μαζί θα πει.
Κι έπειτα υπάρχει και ο Αυτοδίδακτος. αυτός ο αξιολύπητος μοναχικός ανθρωπιστής που έχει βαλθεί να διαβάσει όλα τα βιβλία με αλφαβητική σειρά κι έπειτα η Άννυ, η πλέον χοντρή αλλιώτικη γερασμένη Άννυ, εμμονική με τις τέλειες στιγμές. Την αγαπά ακόμη, δεν έχει σημασία. Είναι μόνος. Είναι μόνη.
Κι όλα αυτά υπό τον ήχο της τζαζ και οι στίχοι να επιμένουν : some of these days
                                                                                              you' ll miss me honey.

...Σε λίγο θα έρθει το ρεφρέν : αυτό μου αρέσει κυρίως και ο απότομος τρόπος που ξεπροβάλλει, σαν απόκρημνος βράχος δίπλα στην θάλασσα. Για την ώρα ακούγεται η τζαζ δεν υπάρχει μελωδία, μόνο νότες, μια μυριάδα μικρών δονήσεων. Δε γνωρίζουν παύση, μια άκαμπτη τάξη τις γεννά και τις καταστρέφει δίχως να τους αφήνει ποτέ την ελευθερία να ξαναρχίσουν, να υπάρξουν για κείνες τις ίδιες. Τρέχουν, βιάζονται, περνώντας μου δίνουν ένα απότομο χτύπημα και εξαφανίζονται. Πολύ θα ήθελα να τις συγκρατήσω, όμως ξέρω ότι αν κατάφερνα να γραπώσω κάποια, ανάμεσα στα δάχτυλά μου θα απέμενε μονάχα ένας παιγνιώδης και ξέπνοος ήχος. Πρέπει να αποδεχτώ τον θάνατό τους, αυτόν το θάνατο οφείλω ακόμη και αν τον θελήσω: εντύπωση πιο πικρή και πιο δυνατή σπάνια έχω γνωρίσει.



Κάθε χρόνος και μια ανάγνωση. Κάθε ανάγνωση και μια διαφορετική  εμπειρία. Τέτοιο είναι τούτο το μυθιστόρημα. Ένα μυθιστόρημα ''βαρύ'', με σημεία που ξεφεύγουν. Παραληρήματα υπαρξιακά δοσμένα μέσα από τις κρίσεις δοσμένα μέσα από τη ναυτία, τη ναυτία του Ροκαντέν, τη ναυτία του Σαρτρ. Ένα μυθιστόρημα αφιερωμένο στον κάστορα,παρωνύμιο της Simone de Beauvoir.

Μια ημερολογιακή καταγραφή αυτό είναι όλο.

Τρίτη,
Τίποτα. Υπήρξα.




Μετάφραση : Ειρήνη Τσολακέλλη
Εκδόσεις : Πατάκη.


   

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015

Επιστροφή με ένα απόσπασμα για τι άλλο; Για τον χρόνο.

...Αυτά τα τελευταία χρόvια ξοδεύτηκαv ξέρετε σκληρά .Καταλάβατε τι εvvoώ;;όχι;;Σας μιλάω για τη διαφορά μεταξύ του χρόvoυ που ζώθηκε ,του χρόvου που πέρασε και του χρόvου που προσφέρθηκε. Καταvοητό;;
Μιλάω επίσης για χρόvο που απαιτείται,για χρόvο δαvεικό και για χρόvο που ποτέ δε προσφέρθηκε.Μιλάω για χρόvο καταληστευμέvο.Ω vαι,αv όχι στοv ύπvo όχι κοιμισμέvο,αλλά κάπως vαρκωμέvo.Ξοδεύτηκαv στη λεπτομερή καταμέτρηση όλων τωv λεπτώv και των δευτερολέπτων και του ύστατου περάσματος.Μια ώρα!Μια μέρα!Έφυγε!Δραπέτευσε άσπιλη, αδιάσειστη, Να μη ζωθεί ποτέ, vεκρόχροvε που πας και εξαφαvίζεσαι;;ποιoς σε χειρίζεται αv όχι εγώ;;


Nick Cave- And the Ass Saw the Angel.

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2015

Το Παρίσι δεν τελειώνει ποτέ- Ενρίκε Βίλα-Μάτας.






O Eνρίκε Βίλα-Μάτας μετακομίζει στο περιβόητο Παρίσι με μοναδικό σκοπό να γράψει. Με την κινητή γιορτή του Χέμινγουεϊ υπό μάλης αυτοεξορίζεται και αναζητά να βρει αυτό που όλοι βρίσκουν εκεί, αναζητά τον τρόπο να ιδρώνει μελάνι ακατάπαυστα όπως  τόσοι και τόσοι μεγάλοι συγγραφείς που πέρασαν από εκεί, από το Παρίσι που ποτέ δεν τελειώνει.

 Νοικιάζει την σοφίτα της Ντυράς κατατάσσεται στους καταστασιακούς αποκτά και γραφείο, τώρα ναι μάλιστα είναι έτοιμος να γράψει. Τι να γράψει όμως δεν έχει ιδέα. Η Ντυράς του δίνει ένα χαρτάκι με 13 οδηγίες που κουβαλάει πάντα στην κωλότσεπη του, 13 οδηγίες που προσπάθησε να αποκωδικοποιήσει, οδηγίες που θα τον μετέτρεπαν σε τρανό συγγραφέα. Άσ' τα, χέσ' τα.

Σουλατσάροντας στα μαύρα, με γυαλιά ψεύτικα και πίπα α λα Σαρτρ, κουβαλώντας και κάποιο καταραμένο ποιητή, έμπαινε στο ρόλο του πιο πολύ, στο ρόλο του συγγραφέα εκείνου που τριγυρίζει παρατηρώντας έχοντας και ένα μπλοκάκι από κοντά για δήθεν σημειώσεις. Πόσο γούσταρε την προσποίηση αυτή. Ο ρόλος του τελείωνε με το που καθόταν  στην γραφομηχανή, τότε μόνο κοπιάροντας και ράβε ξήλωνε έγραφε και καμιά παράγραφο για την Πολυμαθή δολοφόνο(πρώτο του βιβλίο 1977). Αυτή ήταν όπως λέει και ο ίδιος η πρώτη του νεκρώσιμη λογοτεχνική εμφάνιση.
Στάζοντας θλίψη, ζούσε σε μια μόνιμη απελπισία. Έτσι φανταζόταν ότι πρέπει να ζει ένας συγγραφέας σαν και του λόγου του.
Γνωρίζει διάφορους αρτίστες, αρχίζει την λογοτεχνική του εκπαίδευση. Αρχίζει και διαβάζει , ανακαλύπτει τον Μπόρχες, προσπαθεί να καλύψει το κενό. Πρέπει να γράψει. Όλη του η μοναξιά, η απελπισία, οι διάφορες συζητήσεις, συναντήσεις με μποέμ κινηματογραφιστές, ηθοποιούς, ποιητές,  δεν του απέφεραν τίποτα, τίποτα  που να τον κάνουν να γράψει.
Βρισκόταν στο κέντρο του κόσμου κι έπληττε.
Το Παρίσι δεν τελειώνει ποτέ ένας συνδυασμός αυτοβιογραφίας και μυθοπλασίας απολαυστικότατος. Ο Μάτας  απομυθοποιεί, ειρωνεύεται, παίζει με τις λέξεις.

Τα ονόματα που παρελαύνουν εδώ μέσα είναι πολλά, η ανάγκη για σημειώσεις απαραίτητες. Μαλαρμέ, Περέκ, Λωτρεαμόν, Ναμπόκοφ, Ντεμπόρ, Θερνούδα, Γκιγιέν, Μαν, Μίλερ, Θορώ και πάρα πολλοί ακόμη που σε κάνουν να θέλεις να διαβάσεις και να διαβάσεις μπας και καλύψεις αυτό το ρημαδιασμένο το κενό.
 Εγώ πάντως επέλεξα τον Περέκ για αρχή.

Εκδόσεις Κατανιώτη
Μετάφραση Ναννά Παπανικολάου.

Κλέφτης Ύδατος.





                                                              Κλέφτης Ύδατος.


Να που πέρασε κι άλλη μια μέρα έτσι δεν είναι; Πλήρους ακινησίας, στείρα αισθήσεων. Είναι και αυτή μια μέρα σαν όλες τις άλλες, μέρα που διαδέχτηκε την προηγούμενη και θα παραχωρήσει την θέση της στην επόμενη δίχως να αλλάξει κάτι, δίχως να προστεθεί η να αφαιρεθεί τίποτα, πανομοιότυπες τόσο που με μπερδεύουν έχω χάσει πια το μέτρημα δεν ξέρω ποια είναι η Τρίτη και ποιο το Σαββατοκύριακο, έχω παραιτηθεί από το μέτρημα δεν μου είναι χρήσιμο καν ,είμαι κλεισμένη εδώ μέσα σε αυτό το δωμάτιο που ο χρόνος δεν το αγγίζει, ανέπαφο από τις ουλές και την ασχήμια που αφήνει πίσω του. Κι εγώ στην μέση του δωματίου παραδομένη στην ακαμψία να παρατηρώ τον χώρο, που μοιάζει να στενεύουν τα όριά του, θολώνουν τόσο που ξεχνώ που βρίσκομαι, άλλοτε χρειάζεται να παραμείνω αρκετά στην ίδια θέση, να μπούνε όλα σε σειρά, να ξεκαθαρίσουν να πάρουν μορφή, την ίδια άκομψη μορφή.

Άλλη μια μέρα πέρασε κι εγώ είμαι ακόμη εδώ να κοιτώ το δωμάτιο, σε πλήρη ακινησία να κοιτώ την ζωή που περνάει που πέρασε κι αυτή που θα έρθει να με βρει πάλι εδώ σε αυτό το δωμάτιο, ζώντας σε αναμνήσεις δανεικές σε ένα παρελθόν μακρινό που δεν ξέρω πλέον καν αν είναι δικό μου. Έχει περάσει καιρός και προσπαθώ να το κρατήσω ζωντανό με νύχια και με δόντια , το παρελθόν μου είναι το μόνο που έχω ,το μόνο που είχα, το παρόν δεν υπάρχει κολλημένη εδώ μέσα σε αυτό το δωμάτιο που άλλοτε οι τοίχοι του με πνίγουν και άλλοτε με κρατούν τρυφερά, με προστατεύουν.

Τριγύρω μου αντικείμενα σε απόλυτη τάξη άνευ σημασίας και χρησιμότητας με άκρως αναγκαία την παρουσία τους στο χώρο, πιο δίπλα βιβλία με σημειώσεις παντού κάποτε υπήρχε ζωή εδώ μέσα δεν ξέρω που πήγε δεν ξέρω πως χάθηκε. Κάνω να κουνηθώ να πιάσω ένα βιβλίο αλλά οι λέξεις δεν υπάρχουν εδώ έχουνε φύγει, στην σελίδα βρίσκονται διάσπαρτα γράμματα δεν ξέρω τι θέλουν να πουν έχουν χάσει τον δρόμο τους, το αφήνω δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.

Άλλη μια μέρα πέρασε αφήνοντας μου την πικρία της, η σκιά της με πνίγει με βαραίνει δεν μπορώ θέλω να πάρω αέρα. Κάνω να ανοίξω το παράθυρο δεν μπορώ οι δυνάμεις μου με έχουν εγκαταλείψει, ξανά κάθομαι. Ο χρόνος περιπλανιέται στο δωμάτιο με κοιτάζει και μου γελάει ειρωνικά ,γελάει δυνατά δεν μπορώ να ακούσω κλείνω τ’ αυτιά μου με δύναμη δεν μπορώ τον ακούω ακόμη το γέλιο του είναι δυνατό εκνευριστικό ,μου κάνει την χάρη σταματάει κάθεται απέναντι μου και με κοιτάζει περίεργα με επεξεργάζεται, δεν ξέρω τι περιμένει ,τι θέλει από εμένα.

Άλλη μια μέρα πέρασε και προσπαθώ να σκεφτώ να θυμηθώ ,δυσκολεύομαι όλα γίνονται θαμπά, άοσμα, σαν σε όνειρο πόσος καιρός έχει περάσει, πόσο καιρό είμαι εδώ; Πρέπει να θυμηθώ πρέπει να κουνηθώ, θύμησες έρχονται και φεύγουν άχρωμες συγκεχυμένες τίποτα ξεκάθαρο, τίποτα οικείο . Πανικοβάλλομαι κάνω να σηκωθώ να πάρω ένα τσιγάρο πρέπει να ηρεμήσω πρέπει να θυμηθώ…Και ο χρόνος εξακολουθεί να με κοιτάζει ειρωνικά χαμογελάει επιδεικτικά .Του γυρίζω την πλάτη πρέπει να συγκεντρωθώ.

Ανάβω το τσιγάρο και η γαλήνη ξαφνικά απλώνεται σε όλο το δωμάτιο τα πάντα γίνονται οικεία ζεστά, απολαμβάνω την στιγμή προσπαθώ να την συγκρατήσω θα φύγει κι αυτή θα με αφήσει μόνη μέσα σε αυτό το δωμάτιο, εικόνες ξεχύνονται μπροστά μου να τες εμφανίζονται δεν ξέχασα θυμάμαι ζω ξανά ζω μέσα τους, νιώθω ναι νιώθω όμορφα, στροβιλίζονται στον αέρα έτοιμες να με καταπιούν, και ξαφνικά το δωμάτιο πάλι απλώνεται μπροστά μου. Γιατί βρίσκομαι εδώ τι έγινε;

Άλλη μια μέρα πέρασε κι εγώ εδώ περιμένω, κατασκευάζοντας εικόνες, πρόσωπα, περιμένοντας, να φανείς να με βγάλεις από αυτό το δωμάτιο, να μου χαρίσεις μια στιγμή να με συνεφέρεις να με μαζέψεις από εδώ κι από εκεί ,για να συνεχίσω. Ο χρόνος γίνεται ακόμη πιο απειλητικός κάθεται αντίκρυ μου νιώθω την ανάσα του στο πρόσωπό μου, με ακουμπάει αφήνει τα σημάδια του επάνω μου, αργά ήρεμα νωχελικά.

Άλλη μια μέρα πέρασε και το κενό συσφίγγεται ολοένα και πιο έντονα γύρω μου, ωθώντας με πιο μακριά από το δωμάτιο ,κι εσύ απομακρύνεσαι ,χάνεσαι το ομοίωμα σου γίνεται ψυχρό, ξένο, σχεδόν αποκρουστικό. Πρέπει να σηκωθώ ,να αντισταθώ, μα ο χρόνος δεν με αφήνει με κρατάει εδώ, γίνομαι έρμαιό του.

Άλλη μια μέρα πέρασε κι όλα χάθηκαν κι εγώ μέσα σε αυτή, περιμένοντας, σβήνοντας πέφτοντας στην λήθη περιμένοντας την επόμενη μα τι λέω…

Δεν θα υπάρξει.


















Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2015

O Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον- Richard Bach.



H ιστορία του Ιωνάθαν, η ιστορία ενός γλάρου  γνώρισε την απόρριψη 18 φορές πριν εκδοθεί. Μια ιστορία που έχει σχολιαστεί σαν μαρξιστικό παραμύθι από την μια σαν μια βρώμικη ιστορία από την άλλη, μια ιστορία που πουλάει σαν τρελή, ακόμη και είκοσι χρόνια μετά.

 Γεννιόμαστε πανομοιότυποι. Έτσι ξεκινάμε όλοι μαζί με δυο μάτια, μάγουλα, πόδια χέρια καμία διάκριση κανένας διαχωρισμός. Έπειτα στην πορεία από την μια ο χρόνος, από την άλλη ετούτο κι εκείνο και κάπως έτσι ξεκινά η κατηγοριοποίηση μας, ο διαχωρισμός, η κατάταξη του καθενός. Ο Ιωνάθαν,ένα πουλί, ξεχώρισε αμέσως από το υπόλοιπο Σμήνος. Αψήφησε τους Νόμους των πτηνών, απομακρύνθηκε ζητούσε περισσότερα, διψούσε για γνώση, για ελευθερία. Το αποτέλεσμα, ο διωγμός του. Ατίμωση, ντροπή είπαν οι μεγάλοι.
 Παρέμεινε πιστός μέχρι το τέλος στην απόφαση που είχε πάρει να αγγίξει την τελειότητα, να μάθει όσο το δυνατόν μπορούσε να μάθει, τα κατάφερε. Επιστροφή, στο τέλος. 
Δικαίωση.

Σβήνω και γράφω εδώ και κάμποση ώρα προσπαθώντας να γράψω τις κατάλληλες λέξεις εκείνες που θα μπορούσαν να αποτυπώσουν στο ελάχιστο, αυτό που νιώθω κάθε φορά που διαβάζω τούτη εδώ την ιστορία... Μάταια. Κανένα νόημα, παρά μόνο κλισέ  για την επιμονή την τόλμη, μπλα μπλα μπλα.

 Mια πρόταση του Μπλανσό  γυροφέρνει στο μυαλό  '' με κάνει να θέλω να αγγίζω περισσότερο το έξω''.
Ναι αυτό είναι, το βρήκα.



Μετάφραση : Γ. Κυπραίος
Φωτογραφίες : Russel Munson
Εκδόσεις :Διόπτρα.




Τετάρτη 5 Αυγούστου 2015

Καρυότυπος- Άκης Παπαντώνης













Ο Ν. ένας τριαντάχρονος μοριακός βιολόγος, μετακομίζει στην Οξφόρδη για να εργαστεί σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα.Πειραματικό του υλικό τα ποντίκια με  κουτσουρεμένα γονίδια, διαταραγμένες ορμόνες, λειψά  ποντίκια.
Εγκαταλείπει την Αθήνα, την οικογένειά του αναζητώντας ένα αέρα ισχνό, αέρα κενό δίχως ρίζες. Ο ίδιος εγκαταλείπει τον κύκλο της ζωής μετατρέποντας τον  σε πειραματικό υλικό ψάχνοντας απαντήσεις, μένοντας αφοσιωμένος σε έναν  κόσμο  λειψάνων, σε έναν κόσμο εμπνευσμένο από ένα παραχαραγμένο παρελθόν με πετσοκομμένα γονίδια. Ερωτήματα γεννιούνται διαρκώς.
Με την ομίχλη και την υγρασία να σου τρυπά τα κόκαλα ο Ν. πηγαινοέρχεται από το κλουβί του στο εργαστήριο κι από το εργαστήριο στο κλουβί του και οι παρεκκλίσεις της διαδρομής ελάχιστες. Φωτογραφίζει, μαγνητοφωνεί, απομαγνητοφωνεί τον εαυτό του ,η  καθημερινότητα  στην ρύθμιση loop.Σαν να μην έφτανε η ήδη υπάρχουσα μοναξιά πρόσθετε κι άλλη.
Οι εικόνες και η παιδική του ηλικία να μυρμηγκιάζουν  το μυαλό , αδυνατεί να ξεχάσει. Πάσχει γράφει ο ίδιος από υπερβολική μνήμη. Η παιδική του ηλικία  η αρχή του διαμελισμού.
Η συναρμολόγηση ανεπιτυχής.
Η γραφή του Παπαντώνη εντυπωσιακή και το ξεκίνημα του βιβλίου εκπληκτικό. Το ιντερμέδιο 1 σε κάνει να γυρνάς ξανά και  ξανά εκεί μην και δεν έχεις ρουφήξει τα πάντα.

Είναι τελικά η γονεϊκή στοργή εγγενές ή επίκτητο χαρακτηριστικό; Είναι η μοναξιά επιλογή ή αναπόδραστη ανθρώπινη συνθήκη; Πότε απαλλάσσεται  κανείς από το βάρος των πρώτων βιωμάτων;



Δευτέρα 3 Αυγούστου 2015

Σχεδόν διάφανο γαλάζιο- Ριού Μουρακάμι.





''Οι σελίδες του Ριού Μουρακάμι είναι γυμνά καλώδια υψηλής τάσης. Δύσκολα ξεπερνάς το σημάδι τους...'' προλογίζει η Πόπη Μουσουράκη.
Ο Ριού, η Λίλλυ, η Ρέικο, ο Καζούο τοποθετούνται σ΄ένα προάστιο του Τόκυο στα μέσα της δεκαετίας του ' 70.Αυτό είναι το σκηνικό μέσα στο οποίο ασθμαίνουν οι ήρωες του βιβλίου.
Οι σελίδες του οποίου στάζουν σπέρμα αναδύοντας την βρώμα των κορμιών τους. Κορμιά ποτισμένα με Nibrole και Philopon που ξερνούν ασταμάτητα, κορμιά κενά έτοιμα να ξαναγεμίσουν και να ξανά αποβάλλουν, παίζοντας το παιχνίδι αυτό ασταμάτητα.Το παιχνίδι της σήψης και της διαστροφής.
Ναρκωτικά, σπασμένες σύριγγες, σκαθάρια και βλέννα και η μουσική των Doors να σου τρυπά τα αυτιά.Στήνοντας ένα σκηνικό trance μεταμορφωμένοι σε σάπιες κούκλες οι ήρωες δέχονται χωρίς αντίρρηση όσα φέρνει η στιγμή ξεπερνώντας κάθε  όριο ανοχής  και πόνου. Πνευματική εμμηνόπαυση.Ο Ριού τους παρακολουθεί. Που και που έχει στιγμές αναλαμπές, θέλει να ξεφύγει από όλη αυτή την παράνοια. Κατασκευάζει εικόνες ζει λιγάκι μέσα σε αυτές.Έτοιμος  για επιστροφή ενδίδοντας  στην βία ακόμη περισσότερο.

Η γλώσσα του Μουρακάμι ωμή, με εικονοπλαστική δύναμη που συγκλονίζει. Πρώτο του βιβλίο προκαλώντας δικαίως αίσθηση, καθιστώντας τον αμέσως το τρομερό παιδί των ιαπωνικών γραμμάτων.

''Έβαζα τα δυνατά μου ν’ ανασάνω αλλά μετά βίας έπαιρνα λίγο, ελάχιστο αέρα, κι αυτός ακόμη έμοιαζε να μην μπαίνει από τη μύτη ή το στόμα μου, αλλά σαν να περνούσε από μια μικρή τρυπούλα στο στήθος μου. Οι μηροί μου είχαν κι αυτοί μουδιάσει τόσο που σχεδόν δεν μπορούσα να κουνηθώ. Κάθε τόσο ένας πόνος μου έσφιγγε την καρδιά. Οι πρησμένες φλέβες στα μηνίγγια μου συσπούνταν. Με το που έκλεισα τα μάτια μου, ένιωσα να με πιάνει πανικός, σαν να με ρουφούσε μέσα του με τρομερή ταχύτητα ένας χλιαρός στρόβιλος. Κολλώδη χάδια διέτρεχαν όλο μου το κορμί, κι άρχισα να λιώνω σαν το τυρί στο χάμπουργκερ. Πώς είναι όταν έχεις στάλες λάδι σε νερό έτσι ένιωθα έντονα διακριτές περιοχές κρύου και ζέστης να μετατοπίζονται στο σώμα μου. Στο κεφάλι μου και στο λαρύγγι μου και στην καρδιά μου και στον πούτσο μου μετακινούνταν κύματα πυρετού.''



Μετάφραση : Αλέξανδρος  Καραντζάς
Εκδόσεις : PRINTA




Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015

Ρέκβιεμ για τη Φάννυ Γκόλντμαν - Ingeborg Bachman



Ένα προσχέδιο μυθιστορήματος είναι το Ρέκβιεμ για τη Φάννυ Γκόλντμαν. Ένα προσχέδιο 71 σελίδων σε αποσπασματική μορφή, το οποίο θα αποτελούσε το τρίτο μέρος ενός τρίπτυχου που η συγγραφέας σκόπευε ν' αφιερώσει στα θύματα των κρυφών και απαρατήρητων φόνων, θέατρα των οποίων είναι τόσο συχνά οι κοινωνίες μας.
Ένα προσχέδιο που πραγματεύεται τον ανεκπλήρωτο έρωτα ή μάλλον την παντελή απουσία του. Η Φάννυ γερασμένη πια, συνειδητοποιεί ότι ο κατά δέκα  χρόνια νεότερος εραστής της, την χρησιμοποίησε για να ανέλθει κοινωνικά, επαγγελματικά. Ο Τόνι αγνώστου προελεύσεως βρίσκεται κοντά της για να την ξεζουμίσει να της ρουφήξει κάθε της ζωντανό κύτταρο εξυπηρετώντας τις φιλοδοξίες του. Τα καταφέρνει. Η φυγή του αναμενόμενη.Μόνο εκείνη δεν το βλέπει, δεν μπορεί να δει καθαρά τις προθέσεις του Τόνι, του δικού της Τόνι.
Εκείνος βρίσκει τον έρωτα στο κορμί της Κάριν, κορμί αψεγάδιαστο από τον χρόνο. Η Φάννυ μένει πίσω. Εκείνης ο χρόνος της γελάει ειρωνικά.Εκείνη υπάρχει τώρα μόνο στις λέξεις του Τόνι, πότε πότε αλλοιωμένη, φιγουράρει  σ' ένα βιβλίο 386 σελίδων. Δυο χρόνια καταγεγραμμένα εκεί μέσα με τις ιστορίες της, με την ζωή της να κυλά σελίδα σελίδα.


''Τον πρώτο καιρό, μέσα στην απέραντη έκπληξή της, σκεφτόταν ότι εκείνος  είχε γράψει το βιβλίο, τώρα θα περίμενε τρεις μέρες μόνο και ύστερα θα έτρεχε κοντά της και θα έπεφτε στα γόνατα μπροστά της... επειδή είχε καταγράψει τις 700 μέρες και νύχτες της, ακόμη και τις ώρες που έκλαιγε, τις είχε σφαγιάσει, ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη, τις είχε σφαγιάσει, αυτό ήταν, το είχε ακούσει κάποτε, την είχε ξεκοιλιάσει, είχε πάρει την σάρκα της και το αίμα της και τα είχε μαγειρέψει, την είχε κομματιάσει και την είχε ψήσει, την είχε σφάξει, ήταν σφαγμένη μέσα στις 386 σελίδες ενός βιβλίου, αυτό σκεφτόταν, εκείνος θα έρθει, και τότε όλα θα διορθωθούν, θα μείνει πάλι μαζί της, για πάντα, για να σκεπάσει αυτήν την ντροπή, να κρύψει ότι την είχε σφάξει, ότι την είχε κομματιάσει, την είχε ψήσει την είχε ξεράνει στον καπνό, σαν γουρούνι.''


Ένα προσχέδιο 71 σελίδων που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από ένα μυθιστόρημα 500 σελίδων. Ένα προσχέδιο για τον έρωτα και για τον χρόνο. Έρωτας και Χρόνος, Χρόνος κι Έρωτας. Όπου και να κοιτάξεις μπρος ή πίσω, πίσω ή μπρος πάντα θα έχουν και οι δυο τραγική κατάληξη.Όχι;



Eκδόσεις: Άγρα
Μετάφραση: Mαρία Αγγελίδου.

Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015

Πόλεμος και πόλεμος- László Krasznahorkai




Ο Κόριμ ένας αρχειοθέτης  μιας μικρής ουγγρικής πόλης, ναι αυτός είναι ο Κόριμ, ένας ταπεινός θλιμμένος άσχημος γραφιάς, τίποτα το αξιόλογο δηλαδή, αυτός ο Κόριμ  ανακαλύπτει τυχαία στα Αρχεία ένα χειρόγραφο απαράμιλλης ομορφιάς, ένα χειρόγραφο το οποίο δεν έχει αγγίξει εδώ και δεκαετίες κανείς, ένα χειρόγραφο συγκλονιστικό οικουμενικής εμβέλειας, ναι τέτοιο είναι το χειρόγραφο που ανακάλυψε,δίχως ημερομηνία,τίτλο καμία σημείωση που να δείχνει από ποιον έχει γραφεί, αυτό λοιπόν το χειρόγραφο που αναμφισβήτητα δεν έχει καμία σχέση με τα υπόλοιπα, αυτό το χειρόγραφο που θα πάρει στα χέρια του την ζωή του Κόριμ, ναι ναι! αυτό το χειρόγραφο που τυχαία ανακαλύφθηκε , οδήγησε τον Κόριμ να πάρει μια μεγάλη απόφαση να εγκαταλείψει τα πάντα, ποια πάντα; ένα σπίτι όλο κι όλο δηλαδή για να επισκεφτεί το κέντρο του κόσμου, ναι την Νέα Υόρκη εννοώ, με ένα και μοναδικό σκοπό να παραδώσει το χειρόγραφο αυτό στην αιωνιότητα καθώς τέτοιας και μόνο τέτοιας μεταχείρισης  χρίζει το χειρόγραφο αυτό, αυτός λοιπόν ο Κόριμ θα παραδώσει στην ανθρωπότητα το συγκλονιστικό αυτό κείμενο, ποιος θα το φανταζόταν, ότι ο σκοπός του Κόριμ θα ήταν αυτός, ποιος θα φανταζόταν ότι ο μίζερος αυτός απλός αρχειοθέτης θα παρέδιδε στην ανθρωπότητα τούτο εδώ το κείμενο, έχοντας το λοιπόν  ραμμένο στο παλτό του θα ξεκινήσει για την μεγάλη του αυτή αποστολή, το μεγάλο του  ταξίδι στο κέντρο του κόσμου για να μας διηγηθεί την  ιστορία τεσσάρων συντρόφων που ταξιδεύουν στο χρόνο προσπαθώντας να βρουν μια έξοδο.




Οι προτάσεις δίχως αρχή και τέλος, η αδιάκοπη συνεχόμενη σύνταξη, οι επαναλήψεις, οι υπερβολικά λεπτομερείς περιγραφές, η σύγχυση που προκαλεί η ακατάπαυστη αυτή γραφή, μια άρτια δομημένη σύγχυση είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του τεράστιου αυτού βιβλίου. Γραφή αριστουργηματική που σε σκορπίζει εδώ κι εκεί και μόνο όταν εξοικειωθείς μαζί της μόνο τότε μπορείς και ακολουθείς.
Το ''Πόλεμος και πόλεμος'' του Λάσλο Κρασναχορκάι  με το εκπληκτικό του εξώφυλλο και την εξαιρετική μετάφραση της Ιωάννας Αβραμίδου είναι αναμφισβήτητα ένα πολύ δυνατό βιβλίο.
Τίποτα που να μπορεί να  γραφεί αντάξιο του.


Μετάφραση: Ιωάννα Αβραμίδου
Εκδόσεις : Πόλις.



Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015

Ο Λύκος της Στέπας- Έρμαν Έσσε














Το χειρόγραφο που άφησε πίσω του ο Χάρυ Χάλερ δεν είναι παρά σημειώσεις. Σημειώσεις πραγματικές ή φανταστικές. Σημειώσεις για την αρρώστια των καιρών μας. Για την αρρώστια τη δική του, όχι σωματική, αλλά πνευματική, ψυχική, συναισθηματική. Για την αρρώστια της τέχνης και του ανθρώπου.
Τον πιάνει ναυτία, αποτραβιέται. Βαδίζει μονάχος εξαγνίζοντας το πνεύμα, την σάρκα την αφήνει στη σήψη.Ένα τρομακτικά επικίνδυνο, αμφίβολο και καταστροφικό σπέρμα έτσι αισθάνεται, ο Χάρυ και ο Λύκος, ο Λύκος και ο Χάρυ.Κρίνει, καταδικάζει αδυνατεί να καταλάβει να ακούσει τη τζαζ, τις χαρούμενες μαζώξεις, τις μηχανές. Δεν τον νοιάζει τίποτα.Τίποτα δεν τον αγγίζει παρά μόνο ο Μότσαρτ και ο Γκαίτε, ο Φρόυντ και ο Ντοστογιέφσκι. Όλα τα υπόλοιπα πεζά ,πασαλείμματα για τους ανίδεους τους δήθεν διανοούμενους της εποχής.Ευνουχισμός τριγύρω ο ίδιος στην μέση. Προσπαθεί να κρατηθεί να μην καταρρεύσει. Όχι τώρα. Όχι πάλι.
Το τίμημα της εξέγερσης αυτής η μοναξιά. Η απόλυτη μοναξιά. Ποιος την αντέχει αλήθεια τόση μοναξιά;Ακόμη και ο ίδιος πότε πότε πνίγεται από δαύτη.Η απόφαση έχει παρθεί.Στα πεντηκοστά γενέθλιά του,  θα βάλει τέλος. Ναι η απόφαση έχει παρθεί, τότε θα μοιάζουν όλα πιο υποφερτά. 

Γνωρίζει όμως την όμορφη Ερμίν. Ξεγελά τον ευατό του, αφήνεται στα χέρια της. Κύριο μέλημά του να την υπακούει, χωρίς πολλά πολλά. Άνευ όρων υπακοή. Γουστάρει. Αφήνει στην άκρη το πνεύμα, πιάνει το σώμα. Είναι αργά, μεγάλωσε. Μαθαίνει να χορεύει φοξ τροτ και άλλους αμερικάνικους χορούς, λικνίζεται σε ρυθμούς τζαζ, ρυθμούς που ακρωτηριάζουν το εγώ του. Πλήρης αποσύνθεση προσωπικότητας.Ερωτεύεται ,σαρκικές επιθυμίες εκπληρώνονται, ο χρόνος αρχίζει και κυλάει αρμονικά, ερωτικά. Νιώθει πότε πότε ευτυχισμένος. Ικανοποίηση καμιά.

Βρίσκει τρόπο να τρυπώσει στο Θέατρο που είναι μόνο για τρελούς, μόνο για λίγους για εκείνους τους εκλεκτούς.Χιλιάδες πόρτες με φωτεινές επιγραφές κι ένα σκάκι με πιόνια τον εαυτό του ή μάλλον τους χιλιάδες εαυτούς του. Εαυτοί του τότε του τώρα, του μετά, του ποτέ. 
Ο Λύκος παραμονεύει.



Μετάφραση :Γιάννης Κωστόπουλος
Εκδόσεις : Καστανιώτη.


Σάββατο 11 Ιουλίου 2015

Reinhard Kleist- Johnny Cash








Παιδικά χρόνια στα μπαμπακοχώραφα με σκληρή δουλειά, έξι μέρες την εβδομάδα ζώντας σε καλύβα δίχως θέρμανση. Παρηγοριά το ραδιόφωνο. Όλη η οικογένεια μαζεμένη γύρω από την μαγική συσκευή να ακούει με πάθος μουσικές εκπομπές.
'' Δεν χρειάζεται να έχεις μεγαλώσει μέσα στην φτώχεια για να γίνεις πετυχημένος κάντρι μουσικός'' θα πει αργότερα ο Τζόνυ ''αλλά βοηθάει.''
Η γη δεν αποδίδει θα μετακομίσει στο Ντιτρόιτ να εργαστεί στην αυτοκινητοβιομηχανία. Τα παρατάει γνωρίζει την πρώτη του σύζυγο Βίβιαν, θα εργαστεί σε μια εταιρεία ηλεκτρικών ειδών οπού εκεί γνωρίζει τον Μάρσαλ και τον Λούθερ. Αρχίζουν παίζουν, αρέσουν, είναι καλοί.Τα υπόλοιπα ακολουθούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Ο ακατέργαστος ήχος της μπάντας τα  σπάει.Όλοι παραληρούν. Η συνέχεια αναμενόμενη, εθισμός στην νικοτίνη, αλκοόλ και αμφεταμίνες. Ο Τζόνυ αποτυγχάνει παταγωδώς να είναι υπόδειγμα συζύγου και πατέρα, είναι πιο μεγάλος από αυτό πιο μεγάλος από την ίδια την ζωή, χωρίζει.
Γνωρίζει την Τζούν, οι επιτυχίες απανωτές ολόκληρη η Αμερική δυναμώνει το ραδιόφωνο όταν παίζει τα τραγούδια του. Because you' re mine, I walk the line.
O ίδιος έχει φτάσει τα όριά του  σκιές τον ακολουθούν, καρφώνεται με το αυτοκίνητό του πάνω σε στύλους. Η Τζούν βρίσκεται δίπλα του, πάντα θα είναι. Θα κάνει τα αδύνατα δυνατά να τον απαλλάξει από τους δαίμονες του.Λίγο μετά το θρυλικό λάιβ στην φυλακή, ποτέ του δεν είχε τόσο άγχος.


Μια ασπρόμαυρη εκδοχή της ζωής του μαυροφορεμένου Τζόνυ, του πρίγκηπα της κάντρι που έβρισκε την ευτυχία πίνοντας ένα φλιτζάνι καφέ με την αγαπημένη του στο πάγκο της κουζίνας. Αυτός ήταν, είναι.
Μια ιστορία ειπωμένη μαεστρικά. με στοίχους τραγουδιών να δίνουν και να παίρνουν. Ένα γκράφικ νόβελ διαφορετικό, ουσιώδες, πλησιάζοντας όσο γίνεται την προσωπικότητα του τεράστιου Τζόνυ.
Ο Danzig λίγο αργότερα θα γράψει θα τραγουδήσει ο  J.Cash:  Ι was born to bring trouble wherever I'm...


Eκδόσεις:Οξύ
Μετάφραση: Γεωργία Σακάτου
Πρόλογος: Γιώργος Ίκαρος Μπαμπασάκης.





Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015

Ερωτοτροπίες- ΧΑΒΙΕΡ ΜΑΡΙΑΣ





Tο παρελθόν έχει ή δεν έχει τελικά σημασία; Ύλη βουβή που αλλοιώνεται, παραποιείται πάντα από το παρόν, από εμάς τους ίδιους από τον χρόνο. Καλμάρει , αποθηκεύεται. Μας κατηγοριοποιεί ναι μάλιστα, αυτό το κάνει. Εμφανίζεται που και που μας αναστατώνει. Ξανατοποθετείται για λίγο ή για πολύ. Επανεμφανίζεται πιο αλλαγμένο αυτή τη φορά. Ποτέ τίποτα δεν θα είναι ξανά όπως τότε, τίποτα που να σε κάνει να νιώσεις όπως ένιωσες εκείνη την στιγμή, εκείνη την μοναδική στιγμή που συνέβη. Όλα σιγούν, εξασθενούν.
Και τι σχέση έχουν όλα αυτά με τις Ερωτοτροπίες; Με αυτή την παραληρηματική αφήγηση; Αφήγηση στεγνή, ψυχρή διαυγή. Αφήγηση για μια ιστορία θανάτου, έρωτα κι εμμονής. Ναι εμμονής. Ίσως καμία.


''... ας είναι βουβή η ύλη του παρελθόντος, κι ας διαλύονται ή ας κρύβονται τα πράγματα, ας μη εξιστορούν  κι ας μη φέρουν άλλες συμφορές. Δεν θέλω να είμαι ούτε σαν τα καταραραμένα βιβλία που ανάμεσά τους περνώ τη ζωή μου, που ο χρόνος τους είναι ακίνητος και καραδοκεί πάντα εκεί κλειδωμένος, παρακαλώντας να τον ξεσκεπάσουν για να κυλήσει πάλι και να διηγηθεί για άλλη μια φορά την παλιά του, επαναλαμβανόμενη ιστορία. Δεν θέλω να είμαι σαν αυτές τις γραμμένες φωνές που συχνά μοιάζουν πνιχτοί στεναγμοί, βογκητά βγαλμένα από έναν κόσμο άψυχων κορμιών, στη μέση του οποίου κειτόμαστε όλοι μόλις πάψει η εγρήγορσή μας.''



Η Μαρία Ντολθ δουλεύει σε έναν εκδοτικό οίκο. Κάθε πρωί πίνει καφέ-πριν την δουλειά- παρατηρώντας. Παρατηρώντας ένα ζευγάρι. Ζευγάρι αλλιώτικο από τα άλλα. Αυτό δεν το έχει αποβλακώσει ούτε αποξενώσει ο γάμος. Αυτοί οι δυο συνεχίζουν και ζουν. Είναι ερωτευμένοι. Μέχρι που κάποια στιγμή εξαφανίζονται, χάνονται και είναι αρκετές μέρες αργότερα που η Μαρία θα πληροφορηθεί για το άτυχο και τραγικό συμβάν, την δολοφονία του Ντέβερν. Τίποτα τυχαίο, σχεδόν δηλαδή, κάτι που θα ανακαλύψει η Μαρία. Θα ανακαλύψει την πραγματικότητα. Πραγματικότητα αμφισβητήσιμη.

Ένας κυκεώνας σκέψεων, συναισθημάτων που σε στροβιλίζουν. Αυτό είναι οι Ερωτοτροπίες. Το φίμωμα το εγκεφάλου αδύνατο. Κάθε απάντηση και μια ερώτηση, κάθε ερώτηση και μια απάντηση που κρύβεις καλά μέσα σου. Κι όλα αυτά που γεννιούνται εδώ μέσα, θα ξεχαστούν. Γιατί κάπως έτσι είναι. Θα ανήκουν στο παρελθόν. Δεν θα σε αγγίζουν πια μέχρι να ξαναπιάσεις το βιβλίο. Γιατί σίγουρα θα το κάνεις και ίσως τότε να είναι από τις λίγες ή μάλλον ελάχιστες στιγμές που θα νιώσεις όπως και τότε. Όπως  με εκείνη τη πρώτη φορά,  με εκείνη τη πρώτη ανάγνωση.



''...η περιπλάνησή του στο Παρίσι, το ξελόγιασμά του από την αρχή και οι ταλαιπωρίες του και η λαχτάρα του για αποκατάσταση να ανήκαν μοναχά σε ένα θραύσμα από πέτρινη στήλη στην αίθουσα ενός μουσείου, στα ερείπια από αρχιτεκτονικά τύμπανα με ακατάληπτες πια επιγραφές, μισοσβησμένες στη σκιά από ένα χνάρι, να ήταν αντίλαλος ενός αντίλαλου, ελάχιστη καμπύλη, στάχτη, κομμάτια από μια ύλη του παρελθόντος, βουβή που αρνήθηκε παρέλθει και να σιγήσει.''


Εκδόσεις Πατάκη
Μετάφραση Χριστίνα Θεοδωροπούλου.


Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

THE RED TREE- SHAUN TAN


                                                 
Αύγουστος 2012, δέμα από Δουβλίνο. Δώρο από ένα φίλο με ένα σημείωμα μέσα « Είμαι σίγουρος πως θα σου αρέσει…πρόσεχε μια λεπτομέρεια »έγραφε. Όμορφο σκέφτηκα, θα το κοιτάξω αργότερα είπα. Άγνωστος για μένα ο Shaun Tan δεν είχα ξανά ακούσει, δεν είχα ξαναδιαβάσει κάτι γι’ αυτόν, πρώτη γνωριμία. Ενθουσιασμός.


 Η ιστορία ενός κοριτσιού δίχως όνομα, η ιστορία του καθενός, το τέλος αισιόδοξο. Ένα ταξίδι θλίψης, απογοήτευσης, αμφιβολίας, αναζήτησης, παραίτησης με ένα προορισμό σχεδόν βέβαιο. Το σκηνικό έτοιμο με ένα παίξιμο κάπως μονότονο. Ο εσωτερικός κόσμος ενός παιδιού ή ενός μεγάλου και πως φαντάζει στα μάτια του. 
Δεκαεπτά σελίδες ,δεκαεπτά σχέδια, δεκαεπτά προτάσεις που εκφράζουν με απίστευτη ζωντάνια με ένα απίστευτο τρόπο αυτό που οι λέξεις μερικές φορές δεν μπορούν να πουν. Όχι στο συγκεκριμένο, περισσότερες λέξεις θα ήταν καταστροφικές, θα ήταν περιττές.


 Παγιδευμένοι στο εαυτό μας, κλεισμένοι σε μπουκάλια φορώντας σκάφανδρα είμαστε ξεχασμένοι, αποκομμένοι νιώθοντας παντελώς μόνοι. Η έξοδος αναγκαία. Επιστροφή ζέχνοντας ναφθαλίνη, ο προσανατολισμός μοιάζει ανέφικτος. Κι έπειτα βλέπεις, νιώθεις αυτό που όφειλες να είχες δει, αυτό που όφειλες να έχεις νιώσει. Ήταν εκεί μαζί σου σε ακολουθούσε. 
Υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων. Οι άνθρωποι Α αυτοί που τους αποκαλύπτονται όλα εξ αρχής με απίστευτη διαύγεια, αυτοί που υπομένουν γνωρίζοντας το τέλος, σαφώς αισιόδοξο. Υπάρχουν όμως και οι άνθρωποι Β αυτοί που είναι κάπως πιο χαλασμένοι. Αυτοί επιλέγουν να μην δουν, άλλωστε δεν μπορούν είναι ενάντιο στην φύση τους. Έλκονται από το σκοτάδι, τους αρέσει παγιδεύονται σε αυτό. Κάπου κάπου αναδύονται, όχι για πολύ, κι ύστερα ξαναβουτούν πιο διψασμένοι από ποτέ. Και κάπως έτσι πορεύονται.

 Η ιστορία ενός κοριτσιού, ενός εφήβου, ενός ενήλικα, η ιστορία η δική μου. Είναι χαραγμένη για τα καλά επάνω μου. Μόνο που εγώ διάλεξα διαφορετικό τέλος. Σκοτάδι και ελπίδα μαζί ή χώρια. Ανήκω φαίνεται στην κατηγορία Β. Το περίεργο είναι ότι και να μπορούσα να επιλέξω μεριά πάλι στην ίδια θα ήμουν.

 Το μόνο που δεν έγραφε το σημείωμα είναι πρόσεχε... Δεν ξέρω αν γνώριζε, ίσως ναι ίσως όχι το αποτέλεσμα ίδιο.









 Υ.Γ1. Δεν μπορώ να μην αναφέρω τον Γιώργο για την απίστευτη μεταφορά από το χαρτί στο χέρι.( DirtyRasel Yakuza κοινώς).





Y.Γ2. Το χέρι τούμπανο και  φρεσκοχτυπημένο.