Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2016

Η λίστα της LoLa για το 2016.

Λίγο πριν την αλλαγή της χρονιάς, εν όψει του νέου έτους υπάρχει αυτή η ανάγκη της ανασκόπησης. Για την χρονιά που πέρασε, οι στόχοι που επιτεύχθηκαν και εκείνοι που μείναν στα σκαριά. Είναι μια περίοδος που παρότι μελαγχολική τις περισσότερες φορές(άλλωστε μιλάμε για έναν ολόκληρο χρόνο που πέρασε), είναι θαρρείς αναγκαία. Ναι, ακόμη και για τις αναγνώσεις μας, άλλωστε τι θα ήμασταν χωρίς αυτές;
Η σκέψη για την ανάρτηση άρχισε κάνα μήνα πριν, ποια ήταν άραγε τα βιβλία εκείνα του 2016 που αλήθεια με συγκλόνισαν; Υπήρξαν αλήθεια τέτοιας φύσης αναγνώσματα;Η απάντηση ήταν ήδη εκεί. Γνώριζα εξαρχής το βιβλίο της δικής μου χρονιάς.  Ας μην προτρέχουμε όμως. Ας ξεκινήσουμε από το τέλος, η σειρά τυχαία..εκτός βέβαια του πρώτου.



10) Το τούνελ- Ερνέστο Σάμπατο





 Μια ξερή αναφορά γεγονότων, η εξομολόγηση ενός φόνου. Ο δράστης αποστασιοποιημένος πια στο κελί του, περιγράφει δίχως να παρασύρεται. Διαυγής, με τους τοίχους να τον περικυκλώνουν.
Μια σύντομη νουβέλα που διαβάζεις απνευστί. Λίγες σελίδες μα καταφέρνουν να σε απορροφήσουν να σε μαγέψουν. Ζεις και εσύ με αυτούς. Είσαι κι εσύ σαν αυτούς.
Βρίσκεσαι κι εσύ στο δικό σου τούνελ περιμένοντας να συναντήσεις εκείνον που περπατά σε ένα παράλληλο. Και περιμένεις να φτάσεις στο χώρισμα, να σπάσεις το γυαλί.




9) Όταν όλα καταρρέουν- Νικόλ Κράους.








Η αφήγηση της Κράους σε καθηλώνει. Μια πρόταση κλείνει και πάντα αρχίζει μια άλλη. Δεν έχει σημασία αν θα ξεκινήσει εκεί που είχε μείνει η προηγούμενη , σημασία έχει ο τρόπος που θα κολλήσει και θα οδηγήσει στην επόμενη και στην επόμενη...
Κι αυτό κάνει η Κράους στο μυθιστόρημα αυτό, οι λέξεις κολλούν η μια πάνω στην άλλη σαν μαγνήτες κι εσύ πάνω σε αυτές.


8) Μ' ένα καλά ακονισμένο μαχαίρι-Αλέξανδρος Κυπριώτης 



                                 

 Εμμονικές επαναλήψεις, φράσεις που γράφονται ξανά και ξανά, δίνουν ρυθμό, φράσεις που θα αποτελέσουν τον πυρήνα γύρω από τον οποίον θα επέλθει η έκρηξη. Καταπιεσμένες σκέψεις, συναισθήματα έρχονται στην επιφάνεια ,να χιμήξουν με ορμή τσακίζοντας όποιον βρουν μπροστά τους ακόμη και τους ίδιους, λύτρωση.


Προτάσεις προσεγμένες, το νήμα που ακολουθεί σκούρο κόκκινο, το μαχαίρι ακονίζεται ξανά και ξανά, το χτύπημα καίριο. 



7) Η χαμένη γλώσσα των γερανών- David Leavitt




Μια ιστορία για την ομοφυλοφιλική ζωή της Νέας Υόρκης η οποία απειλείται από την επίθεση του ΑIDS. Μια ιστορία για την μιζέρια του έρωτα που ξεθωριάζει, τις οικογένειες που είναι τόσο τρωτές και ανίσχυρες.Μια ιστορία εσωτερικής αναζήτησης. Ένα βιβλίο που σκεφτόμουν μέρες μετά την ανάγνωσή του. 



6) Αύριο στην μάχη να με σκεφτείς- Χαβιέρ Μαρίας



Μια αφήγηση που αφορά τη λήθη, την μνήμη. Κι άλλα, πολλά άλλα τον θάνατο μα κυρίως την εξαπάτηση τον συνδετικό κρίκο στις σχέσεις των ανθρώπων μα και του εαυτού μας.
Η γραφή του Μαρίας μαγευτική, ακατάπαυστη γραφή. Ολόκληρες σελίδες να αποτελούν μια παράγραφο, να διαβάζεις και να ξαναγυρνάς να διαβάζεις και να ξαναγυρνάς.Αυτό που γουστάρω τρελά στην γραφή του, είναι εκείνες οι προτάσεις που εμφανίζονται ξανά και ξανά από την αρχή ως το τέλος. Εμμονικές να αναλαμβάνουν το πόστο τους εδώ κι εκεί. Αυτό μου αρέσει.Όχι μόνο.




5) Σταθμός έντεκα-Emily St. John Mandel.



Ένα καλοδουλεμένο, έξυπνα δομημένο κείμενο. Η γραφή απλή χωρίς φιοριτούρες, σε παρασέρνει, σε κρατά εκεί μέχρι να γυρίσεις και την τελευταία σελίδα. Τα δυο ευρήματα της συγγραφέως , η περιπλανώμενη συμφωνία από την μια με την επιμονή της στον Σαίξπηρ και τα κόμικς από την άλλη που σχεδίαζε μια από τις πρωταγωνίστριες, είναι εξαιρετικά.


4)Το παρελθόν- Alan Pauls




Ένα μυθιστόρημα υπαρξιακού τρόμου, ποτισμένο με ασπρόμαυρο χιούμορ, κυνισμό, παράλογα σκηνικά με δυο πρωταγωνιστές εθισμένους , ενίοτε εκνευριστικούς, ένα μυθιστόρημα με περίσσιο συναίσθημα, σχεδόν αντι-ερωτικό. Μια ιστορία που σε κάνει να γελάς να κλαις, να αγανακτείς.
Μια ιστορία που αιμορραγεί αφήνοντας πεισματικά το σημάδι της.


3) Πάτι και Ρόμπερτ- Πάτι Σμίθ.




Η Πάτι μας μεταφέρει στην τότε στυλάτη και μποέμικη Νέα Υόρκη, Θα μιλήσει για τον Ρόμπερτ λατρευτικά, ακόμη κι όταν θα πάψουν να είναι ζευγάρι. Η σχέση τους αδερφική, μητρική αναλλοίωτη στον χρόνο.
Η μετάφραση του Καλοφωλιά, οι φωτογραφίες θα δώσουν στο βιβλίο ένα εντυπωσιακό καλοδουλεμένο αποτέλεσμα.Ένα βιβλίο που διαβάζεις και ακούς, ένα ταξίδι στην ποίηση, το ροκ εν ρολ. Μια ανάδυση στο τότε υπό τις λέξεις της Πάτι,το αποτέλεσμα μαγικό.



2)  Η υπέροχη φίλη μου -Έλενα Φεράντε.




Ένα βιβλίο αφιερωμένο στην φιλία, στην παιδική ηλικία και την μετάβασή της στην ενηλικίωση, Ένα βιβλίο που δεν το αφήνεις από τα χέρια σου αν δεν το τελειώσεις. Το διάβασα με μια ανάσα, ήθελα να δω τι θα συμβεί.




1) Confiteor -Ζάουμε Καμπρέ.



Ανοίγεις το βιβλίο διαβάζεις την πρώτη σειρά και μπαίνεις μεμιάς σ' έναν κόσμο στον οποίο χάνεσαι χωρίς να σε νοιάζει στο παραμικρό τι συμβαίνει έξω από τα όριά του. Ανοίγεις το βιβλίο διαβάζεις την πρώτη σειρά και νιώθεις μεμιάς ότι πρόκειται για ένα σπουδαίο βιβλίο από εκείνα που θα σε συνοδεύουν αρκετές μέρες μετά την ανάγνωσή του.
Ένα βιβλίο γεμάτο μουσική, αφιερωμένο στον έρωτα, την φιλία, την τέχνη, τον πόνο, την εξιλέωση και το κακό, την εκδίκηση την αγάπη. Ένα βιβλίο με μια υπέροχη γλώσσα μια εκπληκτική πλοκή.
Να γυρνάς στο σπίτι πως και πως για να χαθείς μέσα σε εκείνο τον κόσμο του Αντριά και να αρνείσαι να βγεις από εκεί. 
Είναι το βιβλίο της δικής μου χρονιάς λοιπόν ναι, το ομολογώ.


Φυσικά υπάρχει και το σάουντρακ του 2016. Το κομμάτι που άκουσα αναμφισβήτητα περισσότερο.




Εύχομαι σε όλους Χρόνια πολλά. Εύχομαι μια χρονιά γεμάτη ομορφιά. Και αναγνώσεις ,πολλές αναγνώσεις. 

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

Σταθμός Έντεκα- Emily St. John Mandel.









Μια χιονισμένη νύχτα,ο Άρθρουρ Λιάντερ διάσημος ηθοποιός του Χόλιγουντ, παθαίνει καρδιακή προσβολή πάνω στην σκηνή κατά την διάρκεια μιας παράστασης. Το άστρο του ηθοποιού θα σβήσει εκεί κάτω από το τεχνητό χιόνι, μπροστά στο φιλοθεάμον κοινό.Ένας νεαρός, ο Τζίβαν, θα τρέξει να του προσφέρει τις πρώτες βοήθειες. Επικρατεί πανικός. Ο Τζίβαν αφήνοντας του ειδικούς να κάνουν την δουλειά τους απομακρύνεται από την σκηνή, ο ρόλος του δευτερεύον.
Όλα συμβαίνουν ραγδαία.
Η γρίπη της γεωργίας, έτσι θα την πουν, θα αφανίσει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού αστραπιαία. Πόλεις αποδεκατίζονται η μια με την άλλη, το ρεύμα, το νερό, τα καύσιμα, το ίντερνετ. Όλα καταρρέουν, τίποτα δεν αντιστέκεται.

Αυτοί που θα επιβιώσουν, θα μεταφέρουν μέσα τους αναμνήσεις ενός παλιού κόσμου, αναμνήσεις που θα μεταδίδονται στα παιδιά ενός νέου , που τίποτα πια δεν θα θεωρείται δεδομένο. Θα στηθεί ένα νέο σκηνικό, με φόντο το μπλε του ουρανού και το πορτοκαλί της αυγής. Οι ήρωες θα κινούνται συνεχώς, οι ρόλοι θα αναδιανέμονται, θα προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες.
Είκοσι χρόνια μετά την κατάρρευση, παρακολουθούμε την εξέλιξη των ανθρώπων που στάθηκαν τυχεροί, που ο ιός δεν τους παρέσυρε στο διάβα του. Το πριν και το μετά, τα φλασμπακ στο παρελθόν, κι ένα πια ελπιδοφόρο,ναι ελπιδοφόρο, μέλλον.
Και μέσα σε ένα περιβάλλον αφιλόξενο πια, η μουσική της περιπλανώμενης Συμφωνίας να σε εξημερώνει. Η ανάγκη του ανθρώπου για την μουσική, το θέατρο να είναι πιο έντονη από ποτέ.

Ένα καλοδουλεμένο, έξυπνα δομημένο κείμενο με τις ιστορίες των ηρώων εντέλει να ενώνονται. Η γραφή απλή χωρίς φιοριτούρες, σε παρασέρνει, σε κρατά εκεί μέχρι να γυρίσεις και την τελευταία σελίδα.


Mετάφραση:Βάσια Τζανακάρη

Εκδόσεις Ίκαρος

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2016

Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων-Ζαν-Μισέλ Γκενασιά









1959 Παρίσι. Είναι η εποχή του ροκ εν ρολ, του πολέμου της Αλγερίας. Είναι η εποχή που ο Νουρέγιεφ αυτομόλησε στην Δύση, ο Καμύ πεθαίνει, το Τείχος υψώνεται.
Η αναπαράσταση της εποχής που κυοφορεί τον Μάη του 68.
Ο Μισέλ Μαρινί,αφηγητής, μανιώδης αναγνώστης, ερασιτέχνης φωτογράφος, άσσος στο ποδοσφαιράκι συχνάζει σε ένα μπιστρό.Εκεί θα ανακαλύψει την μυστική λέσχη εκείνη των αθεράπευτα αισιόδοξων. Τα μέλη της κυρίως πολιτικοί πρόσφυγες κομμουνιστικών χωρών. Γνωρίζουμε τον Ιγκορ, τον Λέονιvτ, τον Ίμρε και τον Σάσα. Οι ιστορίες ξεπηδούν γνωρίζουμε τις ζωές τους, τις οικογένειές τους, τα ιδανικά και την απογοήτευσή τους.
 Ιστορία μέσα στην ιστορία να κυριαρχεί εκείνης του Μισέλ σε πρώτο πλάνο. Η οικογένειά του αδυνατεί να εξομαλύνει τις διαφορές της, το πείσμα ο εγωισμός με τα χρόνια φουντώνει, ένας γάμος δεν είναι αρκετός. Η φυγή του Φρανκ, η Σεσίλ, η Καμίγ ο Πιερ κι άλλοι.Ένα μυστικό αιωρείται από την αρχή μέχρι το τέλος όπου κι αποκαλύπτεται.
Βρισκόμαστε κι εμείς στην εφηβεία με τον Μισέλ, επαναστατούμε,ακούμε στην διαπασών την μουσική  ερωτευόμαστε μα πάνω απ΄ όλα είμαστε παρατηρητές μιας εποχής που θα μείνει αξέχαστη.

Η ιστορία ξεκινά με την κηδεία του Σαρτρ τελειώνει με μιαν άλλη.


Μετάφραση : Φωτεινή Βλαχοπούλου
Εκδόσεις: Πόλις


Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2016

Το τούνελ- Ερνέστο Σάμπατο











Σε κάθε περίπτωση υπήρχε ένα και μοναδικό τούνελ, σκοτεινό και μοναχικό: το δικό μου τούνελ που μέσα του είχαν κυλήσει τα παιδικά μου χρόνια , η νιότη, η ζωή μου ολόκληρη. Και σε ένα από εκείνα τα διάφανα ανοίγματα του πέτρινου τοίχου, είχα δει αυτήν την κοπέλα κι είχα πιστέψει με αφέλεια πως ερχόταν από άλλο  τούνελ, παράλληλο με το δικό μου, ενώ στην πραγματικότητα άνηκε στον ανοιχτό κόσμο...

Πρόκειται για την εξομολόγηση ενός φόνου.Μια ξερή αναφορά γεγονότων κι ο αφηγητής μοιάζει να αναζητά την σωτηρία μέσω του λόγου.Η γραφή είναι κι αυτή ξερή και το θέμα το πάθος.Το παράλογο εκείνο πάθος που οδηγεί σε οριακές καταστάσεις. Η λογική, η διαύγεια εναλλάσσεται με τον παραλογισμό η ζήλια τυφλώνει.Μια λεπτομερής καταγραφή αρχή και τέλους και της μέσης εκεί όπου όλα συμβαίνουν. Η αρχή ενός έρωτα και το τέλος. Βέβαια το τέλος.

Ο αφηγητής απλά καταγράφει τα γεγονότα, δεν παρασύρεται , είναι στενά δεμένος με το θέμα του.Στέκει ακλόνητος και περιγράφει. Η διαύγεια της στιγμής, απογυμνωμένος από κάθε συναίσθημα, λυτρωμένος χωμένος στο κελί του με τους  τοίχους να τον περικυκλώνουν. Η Μαρία έχει πεθάνει, το πάθος ,η ζήλια καταλάγιασαν. Άλλωστε τώρα η Μαρία δεν ανήκει σε κανέναν, ούτε καν στον ίδιο.

Μια σύντομη νουβέλα που διαβάζεις απνευστί. Λίγες σελίδες μα καταφέρνουν να σε απορροφήσουν να σε μαγέψουν. Ζεις και εσύ με αυτούς. Είσαι κι εσύ σαν αυτούς.
Βρίσκεσαι κι εσύ στο δικό σου τούνελ περιμένοντας να συναντήσεις εκείνον που περπατά σε ένα παράλληλο. Και περιμένεις να φτάσεις στο χώρισμα, να σπάσεις το γυαλί.



Μετάφραση : Μάγια-Μαρία Ρούσσου
Εκδόσεις: Aστάρτη


Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2016

Έτσι ισχυρίζεται ο Περέιρα-Αντόνιο Ταμπούκι.












Ο Περέιρα ισχυρίζεται ότι τον γνώρισε μια μέρα του καλοκαιριού.Ήταν μια υπέροχη μέρα του καλοκαιριού, ηλιόλουστη και δροσερή, και η Λισαβόνα λαμποκοπούσε. Φαίνεται πως ο Περέιρα ήταν στο γραφείο του, δεν ήξερε τι να κάνει, ο διευθυντής ήταν σε διακοπές, κι αυτός ήταν αναγκασμένος να ετοιμάσει την πολιτιστική σελίδα, γιατί η Λισμπόα είχε πλέον πολιτιστική σελίδα, και την είχαν εμπιστευτεί σ' αυτόν. Κι αυτός, ο Περέιρα σκεφτόταν τον θάνατο. Εκείνη την ωραία καλοκαιρινή μέρα, με την θαλάσσια αύρα του Ατλαντικού που χάιδευε τις κορυφές των δέντρων και τον ήλιο που έλαμπε, και με την πόλη που πέταγε σπίθες, κυριολεκτικά πέταγε σπίθες έξω από το παράθυρό του, και με εκείνο το γαλάζιο, ένα πρωτόφαντο, ισχυρίζεται ο Περέιρα, γαλάζιο τόσο καθαρό που σχεδόν τραυμάτιζε τα μάτια, αυτός βάλθηκε να σκέφτεται τον θάνατο. Γιατί;  




Ο Περέιρα, αυτός ο χοντρός μεσόκοπος και μόνος δημοσιογράφος έτσι τουλάχιστον ισχυρίζεται, διευθυντής της πολιτιστικής εφημερίδας, επιλέγει να ζήσει στην σιωπή μεταφράζοντας σπουδαίους Γάλλους συγγραφείς, αφιερώνει την ζωή του στην λογοτεχνία.Ακολουθώντας την ίδια διαδρομή κάθε μέρα από το γραφείο στο σπίτι κι από εκεί σε ένα καφέ  γυρνά τις αισθήσεις του όλες προς τα μέσα και ζει σε έναν δικό του κόσμο που απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Τον ίδιο δεν τον αφορά η ζωή παρά μόνο ο θάνατος.Ζει με τα απομεινάρια του παρελθόντος, το κάδρο της γυναίκας του. Η ιδέα της ανάστασης της σάρκας είναι κάτι που τον τρομοκρατεί, άλλωστε το τόσο λίπος και η ανάσταση αυτού, έτσι ισχυρίζεται η ψυχή ναι να αναστηθεί, μα το λίπος το τόσο λίπος,όχι ούτε να το σκέφτεται...
Η ζωή του θα αρχίζει να μεταμορφώνεται όταν θα γνωρίζει τον Ρόσι και την Μάρτα δυο νέα παιδιά που θα μπουν στην ζωή του ξαφνικά. Κι από την άλλη ο γιατρός ο Καρντόζο και οι θεωρίες του περί συνομοσπονδίας ψυχών.
Η πορεία των πραγμάτων σκιαγραφείται αργά, μεθοδικά. Ο Περέιρα ρωτάει. Ο Περέιρα μαθαίνει.Ο Πέρέιρα διαβάζει ξένες εφημερίδες, ο Περέιρα θα κάνει την δική του επανάσταση. Ο Περέιρα αρχίζει και ζει.
Η καθημερινότητα μιας Πορτογαλίας που ζει κάτω από την δικτατορία του Σαλαζάρ ενώ δίπλα του μαίνεται ο ισπανικός εμφύλιος παρουσιάζεται μέσα από τα μάτια του.Όλα όσα έζησε εκείνον τον κρίσιμο και καυτό Αύγουστο του 1938.
Ό Ταμπούκι αφηγείται με εξαιρετική ικανότητα την καθημερινότητα ενός απλού ανθρώπου.Χαρτογραφεί την μικρού βεληνεκούς διαδρομή του.Ένα όμορφο βιβλίο που μιλά για χρόνια περασμένα, τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεται ο Περέιρα.


Mετάφραση ; Ανταίος Χρυσοστομίδης
Εκδόσεις ; Ψυχογιός.




Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

LoLa's Sundays No.88


Γιατί πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για αγάπη- Ρέυμοντ Κάρβερ.










Tα διηγήματα του Κάρβερ ξεκινούν όλα σχεδόν με έναν εντυπωσιακό τρόπο. Δεν σε ενδιαφέρει ιδιαίτερα το τέλος αλλά τι συμβαίνει κατά την διάρκεια.Οι αισθήσεις του συγγραφέα είναι ιδιαίτερα οξυμένες ως προς την λεπτομέρεια. Κι ι φαινομενικά αυτές λεπτομέρειες είναι  που θα προσδώσουν χρώμα και ύφος σε κάθε διήγημα. Και πόση έμφαση δίνεται στην σιωπή, στο κενό που υπάρχει μεταξύ διαλόγων!
Οι ήρωες του Κάρβερ έχουν υπόσταση, έχουν  όνομα. Αυτό που δεν έχουν είναι η εξωτερίκευση των σκέψεων τους , των συναισθημάτων τους. Ο λόγος δεν είναι με το μέρος τους. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι μοναχικοί,τσακισμένοι, στα όρια του αλκοολισμού.
Το πιο εντυπωσιακό κομμάτι είναι εκείνο των συνομιλιών. Λες και στέκεσαι εκεί μπροστά τους και παρακολουθείς τα σκαμπανεβάσματα, τις σιωπές, τις αντιδράσεις τους. Τέτοια η αμεσότητα. Ιστορίες καθημερινές, απλές χωρίς ρετουσάρισμα,

Δεν με ενδιαφέρουν τα έργα που είναι μόνο υφή και καθόλου σάρκα και αίμα.Ένα διήγημα ή ένα μυθιστόρημα ή ένα ποίημα πρέπει να σου καταφέρνει κάποιες συναισθηματικές γροθιές. Μπορείς να ζυγίσεις ένα έργο από το πόσες δυνατές είναι οι γροθιές αυτές και με τι συχνότητα πέφτουν, λέει ο ίδιος.
Κι εγώ θα προσθέσω το εξής:

Να, λοιπόν γιατί πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για λογοτεχνία.




Μετάφραση: Γιάννης Τζώρτζης
Εκδόσεις: Aπόπειρα.













Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2016

LoLa's Sundays No.87


Η Τριλογία της Νέας Υόρκης- Paul Auster












Tρεις ιστορίες, η Γυάλινη Πόλη, Τα Φαντάσματα και το Κλειδωμένο δωμάτιο συγκροτούν την Τριλογία της Νέας Υόρκης. Τρεις φαινομενικά αστυνομικές ιστορίες που διαπλέκονται αριστοτεχνικά μεταξύ τους, τα μυστήρια των οποίων παραμένουν άλυτα καθώς οι άνθρωποι που καλούνται να τα εξιχνιάσουν  πέφτουν θύματα στις ίδιες τους τις παγίδες. Χώρος δράσης η Νέα Υόρκη που δε μοιάζει με τίποτα άλλο πάρα με ένα μεγάλο δωμάτιο γεμάτο καθρέφτες  που οι ήρωες του, κλειδαμπαρώνονται παίζοντας με τα είδωλά τους.
 Στην Γυάλινη Πόλη ο Κουίν(συγγραφέας) καλείται να υιοθετήσει μιαν άλλη ταυτότητα εκείνη του ντετέκτιβ. Ένα λάθος τηλεφώνημα στάθηκε αρκετό να μετατραπεί η ζωή του σαν εκείνη των ηρώων του. Ο συγγραφέας μετατρέπεται σε μυθιστορηματικό ήρωα. Τα ερωτήματα που γεννούνται πολλά , από κάποια στιγμή και μετά στην ιστορία οι ταυτότητες μπερδεύονται, το πραγματικό με το επινοημένο είναι δυσδιάκριτο.
Στην δεύτερη ιστορία ο Μπλου προσλαμβάνεται από τον Γουάιτ να παρακολουθήσει τον Μπλακ. Δυο σπίτια αντικριστά που το ένα παρακολουθεί νυχθημερόν το άλλο, δίχως να γνωρίζει ότι κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην απέναντι πλευρά του δρόμου.
Τέλος στο Κλειδωμένο Δωμάτιο, ο ήρωας αναλαμβάνει να εκδώσει το έργο ενός παλιού του φίλου που έχει εξαφανιστεί δίχως ίχνη και όλοι τον θεωρούν νεκρό. Μόνο που ο Φάνσοου ζει. Ο ίδιος μαεστρικά καθοδηγεί τις ζωές των άλλων.
Σε αυτή την ιστορία περιγράφεται και η σχέση του συγγραφέα με τον εκάστοτε μυθιστορηματικό πρόσωπο που πλάθει, την πράξη συγγραφής την ταύτιση. Πως ο συγγραφέας θα χάσει τον εαυτό του για να ζήσει έστω και για λίγο στο δέρμα του ήρωα που δημιουργεί.

Τρεις ιστορίες που κινούνται στο ίδιο μοτίβο. Στις δυο πρώτες ο Όστερ κρύβεται ενώ στην τρίτη αποκαλύπτεται.Τόσα πρόσωπα που καταλήγουν να γίνουν ένα και να ξανά διαλυθούν με τα κομμάτια τους εδώ κι εκεί. Ερωτήματα μένουν αναπάντητα, ποιος άλλωστε είναι ικανός να απαντήσει σε ερωτήματα υπαρξιακά ίσως που γεννιούνται πίσω από τις λέξεις του Όστερ. Τα πράγματα συμβαίνουν απλά γιατί συμβαίνουν. Οι ερωτήσεις που πρέπει να τεθούν πρέπει να είναι ακριβείς. Η ιστορία τότε θα αρχίζει να βγάζει  νόημα.
 Πρώτη φορά βυθίζομαι στον Οστερικό κόσμο και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία.




Μετάφραση : Σταυρούλα Αργυροπούλου
Εκδόσεις : Μεταίχμιο

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2016

Όταν όλα καταρρέουν- Νικόλ Κράους.











Ένα γραφείο, ένα ογκώδες γραφείο με δεκαεννέα συρτάρια ο βασικός πυρήνας γύρω από το οποίο περιστρέφεται η πλοκή του μυθιστορήματος της Κράους. Θα αλλάξει τέσσερα χέρια, θα ακολουθήσει τέσσερις διαδρομές για να καταλήξει εκεί που θα έπρεπε εξαρχής να βρίσκεται, για να αναπαραστήσει την ζωή μιας οικογένειας που έχει χαθεί εδώ και καιρό, χρόνια.
Το γραφείο θα καθορίσει την ύπαρξη των ηρώων, θα υπάρξει για να φωνάζει περίτρανα το παρελθόν κάνοντας το παρόν να φαντάζει χλωμό στην σκιά του.
 Ένας χιλιανός ποιητής που θα βρει άδοξο τέλος πέφτοντας στα χέρια της αστυνομίας του Πινοσέτ, μια συγγραφέας η οποία ζει απομονωμένη στην Νέα Υόρκη, ένας γονιός στην Ιερουσαλήμ που παλεύει χρόνια να βρει ένα τρόπο να επικοινωνήσει με τον απομακρυσμένο γιο του, ένας αντικέρ που ταξιδεύει για να βρει αντικείμενα που έχουν χαθεί, έχουν βίαια αποσπαστεί από τους ιδιοκτήτες κουβαλώντας και τα δυο παιδιά του εδώ κι εκεί, τέλος ένα ζευγάρι που θα πέσει θύμα του Αλτσχάιμερ (η σύζυγος) κι ένα μυστικό θα αποκαλυφθεί στο τέλος.
Τέσσερις ιστορίες πο η σύνδεσή τους αχνοφαίνεται, ιστορίες καθόλου όμορφες, οι ήρωες βρίσκονται στα όριά τους, παλεύουν με το παρελθόν την μοναξιά, την θλίψη. Αυτοτιμωρούνται επιλέγουν τον πόνο αντί ζωής.
Η αφήγηση της Κράους σε καθηλώνει. Μια πρόταση κλείνει και πάντα αρχίζει μια άλλη. Δεν έχει σημασία αν θα ξεκινήσει εκεί που είχε μείνει η προηγούμενη , σημασία έχει ο τρόπος που θα κολλήσει και θα οδηγήσει στην επόμενη και στην επόμενη...
Κι αυτό κάνει η Κράους στο μυθιστόρημα αυτό, οι λέξεις κολλούν η μια πάνω στην άλλη σαν μαγνήτες  κι εσύ πάνω σε αυτές.




Μετάφραση : Ιωάννα Ηλιάδη
Εκδόσεις : Μετάιχμιο



Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2016

LoLa's Sundays No.85












Kοιτάζω την οθόνη ο κέρσορας αναβοσβήνει. Πάει καιρός σκέφτομαι. Από την τελευταία φορά έχουν συμβεί πολλά , παλιές πόρτες έκλεισαν κάποιες άλλες άνοιξαν, οι ρυθμοί διαφοροποιήθηκαν , η παλιά μου ιδιότητα αντικαταστάθηκε από κάποια άλλη κι εγώ δεν πήρα χαμπάρι. Τα πάντα τρέχουν κι εγώ ακούω τον ήχο των βημάτων που προσπαθώ να ακολουθήσω.
Δέκα χρόνια σπαταλήθηκαν. Υπήρχα μόνο για να παράγω, πληκτρολογώντας όσο πιο γρήγορα μπορούσα μέχρι τα δάχτυλά μου να πάρουνε φωτιά. Ανοιγόκλεινα το στόμα και σκορπούσα χαμόγελα σαν χάννος σε κάθε δηλητηριασμένη φάτσα που συναντούσα εντός κι εκτός γραφείου. Κοιμόμουν και ξυπνούσα  με μουδιασμένα δάχτυλα και πρησμένα πόδια, ονειρευόμουν κουμπιά και πουλούσα τον χρόνο μου επί πιστώσει.
Προσβολές και ταπεινώσεις, και κάθε φορά προσπαθούσα να ανοίξω το στόμα να ξεράσω όλον τον οχετό που είχε μαζευτεί,να αποτινάξω από το λαρύγγι μου όλο το πύον, να καθαρίσει ξανά.Το ξανάκλεινα κανένας ήχος δεν έβγαινε παρά μόνο κουνούσα το κεφάλι, μούδιαζα ολόκληρη, και ξαναγυρνούσα στην θέση μου , στο μικροσκοπικό βασίλειό μου.


''Τι θες και τρώγεσαι με τα ρούχα σου;'' με ρωτάει
''Καλά'' του απαντάω.
 Το αφήνω στην άκρη. Έχει δίκιο σκέφτομαι.
''Χαμογέλα'', λέει.
 Χαμογελάω.

Πάνε αυτά πέρασαν.





Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2016

Μ' ένα καλά ακονισμένο μαχαίρι- Αλέξανδρος Κυπριώτης.












Ιστορίες ανθρώπων.

Δέκα διηγήματα περιλαμβάνονται σε αυτό το βιβλίο. Δέκα ήρωες χωρίς  ίχνος ταυτότητας, κινούνται σε παραληρηματικούς ρυθμούς σε ασφυκτικά κλειστούς χώρους. Εμμονικές επαναλήψεις, φράσεις που γράφονται ξανά και ξανά, δίνουν ρυθμό, φράσεις που θα αποτελέσουν τον πυρήνα γύρω από τον οποίον θα επέλθει η έκρηξη. Καταπιεσμένες σκέψεις, συναισθήματα έρχονται στην επιφάνεια ,να χιμήξουν  με ορμή τσακίζοντας όποιον βρουν μπροστά τους ακόμη και τους ίδιους, λύτρωση.

Προτάσεις προσεγμένες, το νήμα που ακολουθεί σκούρο κόκκινο, το μαχαίρι ακονίζεται ξανά και ξανά, το χτύπημα καίριο. 


Κάθε του πρόταση είναι ακριβώς όση πρέπει. Λες κι είναι κομμένη με μπαλτά. Και ξεκοκαλισμένη. Μ’ ένα καλά ακονισμένο μαχαίρι. Κάθε πρόταση έχει μόνο ό,τι είναι απαραίτητο. Μόνο ψαχνό. Και οι προτάσεις του Σλάχτερ έτσι όπως τις διαβάζει φωναχτά, γιατί πάντα διαβάζει φωναχτά όταν δουλεύει, είναι σαν να στάζουν αίμα, οι προτάσεις. Σαν να κολλάει η γλώσσα του πάνω στο αίμα που στάζουν οι προτάσεις του Σλάχτερ. Αλλιώς δεν μπορεί να το εξηγήσει. Έχει προσπαθήσει αλλά δεν μπορεί. Δεν μπορεί να το πει αλλιώς. Λέει: Είναι σαν να κολλάει η γλώσσα μου πάνω στο αίμα που στάζουν οι προτάσεις του Σλάχτερ. Κι όποτε κάθεται να δουλέψει αυτό σκέφτεται. Ότι δεν μπορεί να το εξηγήσει αλλιώς. Και προσπαθεί στις προτάσεις που γράφει αυτός στη γλώσσα του να μην υπάρχει τίποτα περιττό. Μόνο ψαχνό. Σαν να είναι κομμένες με μπαλτά. Και ξεκοκαλισμένες. Μ’ ένα καλά ακονισμένο μαχαίρι...Κι όταν το καταφέρνει αυτό, γιατί αυτός ξέρει πότε το καταφέρνει και πότε όχι, τότε σηκώνεται. Πρώτα χαμογελάει και μετά σηκώνεται. Βγαίνει στο μπαλκόνι του και ανάβει ένα τσιγάρο. Και κάθεται και καπνίζει το τσιγάρο στο μπαλκόνι του μέχρι να φύγει το αίμα απ’ τη γλώσσα του και να μην κολλάει.


Εκδόσεις : Ίνδικτος.

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2016

Τυμπόρ- Mini passeport.














Η αρχή μιας ιστορίας, έχει την σημασία του αυτό.Πρέπει να ξεκινά από την αρχή,πολλή αρχή όχι την μέση, όχι από ένα τυχαίο σημείο, μα από την αρχή. Το κουβάρι να ξετυλιχτεί αργά κι αν κάπου μπερδευτεί υπομονετικά να ξεμπλεχτεί, να αρχίζει να κυλά, αρχή μέση και τέλος. Αυτή είναι η σειρά.

Έτσι ξεκινά κι ο Λάζλο από την αρχή.Ανυπομονεί να διηγηθεί να ξετυλίξει απότομα το δικό του κουβάρι, να τα ξεράσει όλα γρήγορα μεμιάς, αλλά θα κρατηθεί. Πατάει rec...

Ένα όμορφο καλοκαιριάτικο πρωινό κάπου στο Ντέμπρεκεν στην Ανατολική Ουγγαρία...
Αυτή είναι η δική του αρχή.Δεκαεννέα χρόνων, μαθητευόμενος σε μηχανουργείο αφήνοντας στην άκρη για λίγο τα σκίτσα του, έχει ταλέντο, για να ακολουθήσει άθελά του τα χνάρια του πατέρα του επαγγελματικά πριν τους παρατήσει και εξαφανιστεί. Μέχρι μια ωραία μέρα , ένα μαγικό αντικείμενο κάνει την εμφάνισή του. Ένα αντικείμενο που κάνει μπίπ- μπίπ. Πρόκειται για ένα κόκκινο μικρό φυλλάδιο, το μίνι διαβατήριό του που θα επιτρέψει μια επιλεγμένη μικρή διαδρομή. Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία, Ανατολική Γερμανία, Βουλγαρία, Ρουμανία. Ως εκεί,προδιαγεγραμμένα τα όριά του.
Κι έτσι ξεκινούν οι περιπέτειες του.Θα ταξιδέψει στην Αδριατική σε ένα κάμπινγκ Γερμανών στην Ρουμανία,θα περιπλανηθεί στην στέπα,θα αλλάξει ζλότυ για μερικά δελτία ζάχαρης που του πλάσαρε μια Πολωνέζα αντί για δολάρια,θα μιλήσει για έναν εφιαλτικό απόστρατο που μια παγερή νύχτα στην Δρέσδη μιλάει για κάποιο ακατανόητο ''Δρασκέλισμα του τείχους. Και για άλλα πολλά θα μιλήσει, θα μιλήσει για τον Τουμπουκτού και για μια γκόμενα θα μιλήσει, που με θέα την θάλασσα του ξερίζωσε την καρδιά με γυμνά χέρια.
Το μίνι διαβατήριό του, του ένα εισιτήριο για να ανακαλύψει τον εαυτό του, να πλάσει την προσωπικότητα του, να δει,να γευτεί.
Ένα βιβλίο εκδρομή στις απαγορευμένες τότε χώρες. Ένα βιβλίο γιορτή, γεμάτο στιγμές πολλές στιγμές που αξίζουν καταγραφής.

Πατάει το rec.

Ένα όμορφο καλοκαιριάτικο πρωινό....


Μετάφραση : Χριστίνα Σταματοπούλου
Εκδόσεις :Στοχαστής.

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2016

Confiteor- Ζάουμε Καμπρέ















Ανοίγεις το βιβλίο διαβάζεις την πρώτη σειρά και αμέσως καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται. Ανοίγεις το βιβλίο διαβάζεις την πρώτη σειρά και μπαίνεις μεμιάς σ' έναν κόσμο στον οποίο χάνεσαι χωρίς να σε νοιάζει στο παραμικρό τι συμβαίνει έξω από τα όριά του. Ανοίγεις το βιβλίο διαβάζεις την πρώτη σειρά και νιώθεις μεμιάς ότι πρόκειται για ένα σπουδαίο βιβλίο από εκείνα που θα σε συνοδεύουν αρκετές μέρες μετά την ανάγνωσή του.


Μια τεράστια επιστολή προς την αγαπημένη του Σάρα, να περισώσει ότι μπορεί από το παρελθόν, να το στοιβάξει να το βάλει σε  μια τάξη, αυτό είναι το Confiteor. Μια προσπάθεια ανασύνθεσης της οικογενειακής του ιστορίας, λίγο πριν χάσει την μνήμη του και παραδοθεί στην λήθη.Μια αχανής επιστολή σκορπισμένη στον χώρο και στον χρόνο, μια αριστουργηματική αφήγηση.

O Αντριά μεγαλώνει σε μια οικογένεια που οι προσδοκίες που έτρεφαν για τον γιο τους ήταν προφανώς σημαντικότερες κι από το ίδιο το παιδί.Ο Αντριά  παρέα με τον Κάρσον  και τον Μαύρο αετό, υπηρετεί υπάκουα τις υπέρμετρες φιλοδοξίες των γονιών του, άλλωστε ήταν χαρισματικός, μέχρις ότου αρχίζει ο ίδιος να αποφασίζει για την ζωή του και να κάνει αυτό που εκείνος ήθελε, να διαβάζει.
Ο θάνατος του πατέρα η αφορμή να αποκαλυφθούν μυστικά και να ξεκινήσει η πλοκή, ένα ατελείωτο ζιγκ ζαγκ στον χώρο και στον χρόνο, οι αιώνες αλλάζουν μέσα στην ίδια φράση , από την Ιερά Εξέταση, στην δικτατορία του Φράνκο και την ναζιστική Γερμανία με αποκορύφωμα το Άουσβιτς. Μια ωδή για το απόλυτο, σχετικό, φυσικό, ηθικό κακό, το κακό του σφάλματος το κακό του πόνου. Mea culpa..


Ένα βιολί διατρέχει όλη την ιστορία, ένα όργανο ανεκτίμητης αξίας που έχει περάσει από τα χέρια ανθρώπων κι οι ιστορίες τους παρελαύνουν, ιστορίες βαμμένες με αίμα.

Ένα βιβλίο γεμάτο μουσική, αφιερωμένο στον έρωτα, την φιλία, την τέχνη, τον πόνο, την εξιλέωση και το κακό, την εκδίκηση την αγάπη. Ένα βιβλίο με μια υπέροχη γλώσσα μια εκπληκτική πλοκή.Ένα βιβλίο εφτακοσίων και βάλε σελίδων που σε οδηγούν σε ακόμη τόσες.



Όταν γευτείς την ομορφιά της τέχνης, η ζωή αλλάζει. όταν ακούσεις την χορωδία Μοντεβέρντι, η ζωή αλλάζει. όταν θαυμάσεις Βερμέερ από κοντά, η ζωή αλλάζει όταν διαβάσεις Προυστ δεν είσαι πια ο ίδιος. Αυτό που δεν ξέρω είναι γιατί.


Δεν μπορείς να ζητήσεις κάτι παραπάνω από ένα βιβλίο. Το ομολογώ.



υ.γ Η μετάφραση εξαιρετική.


Μετάφραση : Ευρυβιάδης Σοφός
Εκδόσεις : Πόλις.




Σάββατο 6 Αυγούστου 2016

H υπέροχη φίλη μου- Έλενα Φερράντε.













Η ιστορία ξεκινά το 2010 με την εξαφάνιση της Λίλα, μια εξαφάνιση ολοκληρωτική, αφήνοντας πίσω της ένα κενό, σβήνοντας κάθε ίχνος της κάθε πέρασμά της. Η φίλη της, Έλενα,  αποφασίζει να γεμίσει το κενό αυτό, γράφοντας την ιστορία τους μια ιστορία που έχει ξεκινήσει εξήντα χρόνια πριν.
Έτσι ξεκινά η ανάδυση στο παρελθόν, πίσω στο '50 σε μια φτωχογειτονιά στην Νάπολη.Τότε στην αρχή των όλων, τότε που γνωρίστηκε η Έλενα με την Λίλα, γνωριμία που άντεξε στο χρόνο, γνωριμία κομβική για τις ζωές τους.
Τα χρόνια τότε καθόλου εύκολα, με την φτώχεια και την μιζέρια να απλώνονται παντού, ένας ιστός που εγκλώβιζε τους πάντες εκτός τα δυο κορίτσια. Αυτά είχαν άλλα όνειρα, μπροστά τους ένα μέλλον λαμπρό, θα γινόταν πλούσιες θα έγραφαν μαζί ένα βιβλίο, θα έφευγαν από εκεί.Μόνο που η ζωή είναι πολλή διαφορετική από ότι την φανταζόμαστε μικροί, τότε δεν ξέρουμε δεν βλέπουμε τα πράγματα ως έχουν αλλά μόνο όπως θέλουμε.
Μια φιλία, μια σχέση με βασικό χαρακτηριστικό τον ανταγωνισμό μεταξύ των δυο.Ένα στοιχείο που ωθούσε και τις δυο πέρα από τα όριά τους, ένα κίνητρο για την παραπέρα εξέλιξή τους. Ποιας η  ζωή είχε περισσότερο νόημα; Ποια από τις δυο θα ήτανε η πρώτη;
Τίποτα όμως δεν θα είχε σημασία αν η μια έλειπε από την ζωή της άλλης, τίποτα από αυτά δεν θα είχε αξία.
Ένα βιβλίο αφιερωμένο στην φιλία, στην παιδική ηλικία και την  μετάβασή της στην ενηλικίωση, Ένα βιβλίο που δεν το αφήνεις από τα χέρια σου αν δεν το τελειώσεις. Το διάβασα με μια ανάσα, ήθελα να δω τι θα συμβεί. Η 'Ελενα και η Λίλα ο μόνος κόσμος μου τις τελευταίες δυο ημέρες...
Εμφανίζονται και άλλα πρόσωπα δευτερεύοντα, που βοηθούν να καταλάβουμε καλύτερα τον τρόπο του τότε, την ιστορία μιας γειτονιάς. Βλέπουμε την εξέλιξη σιγά σιγά της ιστορίας όχι μόνο των κοριτσιών, αλλά  σε κοινωνικό επίπεδο και πολιτiκό επίπεδο.

Η γραφή ολοζώντανη σε μεταφέρει εκεί ανάμεσά τους.Είναι η πρώτη μου επαφή με την Φερράντε  και σίγουρα όχι η τελευταία. Περιμένω να μεταφραστούν και τα υπόλοιπα βιβλία, ελπίζω σύντομα.

υ.γ Δεν συμπάθησα καθόλου την Λίλα.


Μετάφραση: Δήμητρα Δότση
Εκδόσεις: Πατάκη.

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2016

Όλες οι ψυχές- Javier Marias.














Η ανάγκη της αφήγησης μετά την επιστροφή.Οι αναφορές σε πρόσωπα και μέρη που μόλις πριν λίγο αποτελούσαν το παρόν μας και τώρα φαντάζει ένα μακρινό παρελθόν.
Ο αφηγητής μόλις επέστρεψε από την Οξφόρδη τον ακίνητο εκείνο τόπο όπου έζησε για δυο χρόνια. Η επαγγελματική του ιδιότητα να παραδίδει μαθήματα Ισπανικής λογοτεχνίας από την μία και εργαστήρια μετάφρασης από την άλλη, το τελευταίο να δίνει λίγη περισσότερο ζωή στην  κατά  τ' άλλα ανιαρή καθημερινότητά του . Χρόνια απραξίας, η παρουσία του εκεί κυρίως διακοσμητικού χαρακτήρα.
Μια παραμονή που το τέλος είναι από την αρχή προγραμματισμένο δεν είναι ικανό για να τον αποτρέψει από την αναζήτηση του δήθεν μόνιμου.Πρέπει να περιτριγυρίζεσαι από πρόσωπα που θα σκέφτεσαι ή μάλλον θα μπορείς να σκέφτεσαι μέσα στην ημέρα για να τα ανταμώσεις αργότερα και να μιλήσετε για εκείνη την  ημέρα που πέρασε ή για εκείνη που θα έρθει. Έτσι είναι.
Κατασκευάζεις αναμνήσεις, δημιουργείς το παρελθόν εκείνο για το οποίο θα μπορείς  να εξιστορείς αργότερα.
Τρία πρόσωπα από τα οποία θα μείνει το ένα...
Και η αφήγηση ξεκινά.


Ένα βιβλίο όμορφο που στο τέλος γίνεται ακόμη πιο όμορφο, πως αλλιώς Μαρίας είναι αυτός. Θα έλεγα όμως ότι δεν είναι από τα αντιπροσωπευτικά του.
Τέταρτο βιβλίο του στην ίδια χρονιά. Σκέφτομαι ήδη πιο θα είναι το επόμενο.
Το πρόσωπο του αύριο, αυτό θα είναι.


Μετάφραση: Ελένη Χαράτση
Εκδόσεις : Κέδρος.

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2016

Ο Τσαλαπετεινός- Μισέλ Τουρνιέ.











Μικροί μύθοι, παιδικές ιστορίες, διηγήματα, νουβέλες κι ένας θεατρικός μονόλογος απαρτίζουν τον Τσαλαπετεινό, ένα βιβλίο που δανείζεται γνωστές ιστορίες, παλιούς μύθους ανασκευάζοντας τους και τοποθετώντας τους κάτω από το φως μια άλλης προοπτικής.Η μυθοποίηση του σύγχρονού κόσμου παραμορφώνοντας την ιστορία και τα παραμύθια της.
Ίσως κάποια βιογραφικά στοιχεία παρελαύνουν εδώ κι εκεί δίνοντας στην φόρμα κάθε φορά ένα τόνο ίσως λίγο πιο προσωπικό, χρεώνοντας εμπειρίες οικείες τους ήρωες του.
 Κείμενα απλά χωρίς φανφάρες παίζουν με τον αναγνώστη, άλλωστε ο ίδιος ανακατασκευάζει για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Οι ιστορίες του είναι (όχι όλες) ήδη γνωστές, εσύ απλά καλείσαι να  διαβάσεις πίσω από τις γραμμές, να διακρίνεις αυτό που κρύβεται.
Ο Τουρνιέ πάιζει με τα ονόματα, τα επιλέγει προσεχτικά και αντανακλούν λίγο πολύ το πεπρωμένο τους.Πνευματώδης, εύστροφος σου κλείνει το μάτι λέγοντάς σου << σου δίνω το βιβλίο για να σε εμπνεύσει, κάνε με έναν μεγαλοφυή συγγραφέα.>>


Τα σάβανα της Βερονίκ και ο Φετιχιστής είναι αυτά που μου άρεσαν περισσότερο.




Μετάφραση: Θανάσης Χατζόπουλος.
Εκδόσεις : Εξάντας.





Παρασκευή 8 Ιουλίου 2016

Ο δικαστής και ο δήμιός του-Φρήντριχ Ντύρενματ.















O επιθεωρητής Μπέρλαχ καλείται να διαλευκάνει το φόνο του υφισταμένου του Ούλριχ Σμίντ. Η έρευνα αρχίζει να πραγματοποιείται με την βοήθεια του συναδέλφου του Τσαντς για την αναζήτηση εκείνων των ακράδαντων στοιχείων και τεκμηρίων, που θα παγιδεύσουν εκείνον που τόσο αβίαστα τράβηξε την σκανδάλη.

Η πλοκή εξελίσσεται σε πολλαπλά επίπεδα. Μια πλοκή κλασσική, με τις αναπάντεχες ανατροπές. Παράλληλα όμως σε ένα πιο ουσιαστικό επίπεδο την ρίζα την έχει μια βασική σκηνή. Ένα στοίχημα πολλών χρόνων πριν μεταξύ δυο φίλων τότε, δυο εχθρών τώρα που καθόρισε την ζωή τους. Μια επιπόλαιη στιγμή που πυροδότησε  τους μηχανισμούς της εξαπάτησης, της απανθρωπιάς ίσως  και όχι μόνο.

Έκτοτε τα βήματα του ενός ακολουθούνται αργοπορημένα από τα βήματα του άλλου, οι πατημασιές άλλοτε σβήνονται άλλοτε παραμένουν ανάγλυφες, ένας αγώνας δρόμου.
Κι όλα αυτά δοσμένα μέσα από έναν αφηγηματικό ελιγμό. Μέσα από μια γλώσσα λιτή,  σε ένα σκηνικό ατμοσφαιρικό  βγαλμένο από  μιαν άλλη εποχή.
 
Το τέλειο έγκλημα. Τα πιόνια μετακινούνται, κινήσεις επί σχεδίου. Ένα παιχνίδι στρατηγικής με τους δικούς του όρους. Η νίκη δεν είναι το ζητούμενο εδώ όσο η ποιότητα αυτής.


Εκδόσεις: Μεταμεσονύκτιες
Μετάφραση : Ρεγγίνα Μόζερ-Μαθιοπούλου

Κυριακή 26 Ιουνίου 2016

LoLa's Sundays No.73


Μαγεμένος Τόπος- Rene Denfeld













Ακόμη και τα τέρατα χρειάζονται γαλήνη. Ακόμα και τα τέρατα χρειάζονται έναν άνθρωπο που να θέλει αληθινά να αφουγκραστεί, έτσι ώστε κάποια μέρα ίσως βρούμε λέξεις που θα είναι κάτι παραπάνω από κουτιά. Τότε ίσως μπορέσουμε να εμποδίσουμε να συμβαίνουν άνθρωποι όπως εγώ...



Ένας κρατούμενος της πτέρυγας των θανατοποινιτών κλεισμένος σε ένα μπουντρούμι, έχει ως μόνη διέξοδο του  τις λέξεις και περιγράφει μέσα από δαύτες ένα κόσμο αλλιώτικο, μια σκληρή καθημερινότητα χρόνων, μηνών ο ίδιος έχει χάσει την αίσθηση του χρόνου, άλλωστε δεν έχει καμία σημασία, τίποτα δεν έχει σημασία εκεί.

Ο ίδιος δεν μιλά, ακούει μόνο  την ιστορία του Γιορκ του κρατούμενου στο διπλανό κελί, η εκτέλεση του οποίου έχει ήδη οριστεί. Η κυρία, ερευνήτρια, προσπαθεί να ανασυνθέσει την υπόθεση να βρει στοιχεία που θα μπορούσαν να αποτρέψουν το τέλος, το οποίo ο Γιορκ απελπισμένα ζητά.
Βλέπει να ξεκινά μια ιστορία αγάπης, εκείνη της κυρίας και του αποσχηματισμένου παπά, κατεστραμμένες ζωές που πάσχουν απεγνωσμένα να βρουν το άλλο τους μισό, εκείνο που θα μπορούσε να τους δεχτεί για αυτό που είναι γιαυτό που ήταν , παρόν παρελθόν με τα σημάδια να καίνε.
 Η διαφθορά, η κακοποίηση, οι μάγκες με τα θύματα τους ιστορίες γνώριμες που ακούς ότι συμβαίνουν σκηνές αποκρουστικές. Σάρκες πωλούνται, ξεχειλώνονται με το ανάλογο αντίτιμο.
Ο σωφρονισμός στα φόρτε του.

 Αυτός είναι μαγεμένος τάφος,λέει ο αφηγητής.
Μα δεν το ξέρατε ήδη αυτό;



Μετάφραση : Χίλντα Παπαδημητρίου
Εκδόσεις : Μεταίχμιο.


Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016

Τρόποι να γυρίζεις σπίτι-Alejandro Zambra






Το βιβλίο  ξεκινά με έναν σεισμό πίσω το 1985 και τελειώνει με έναν άλλον εικοσιπέντε χρόνια μετά. Tότε η Χιλή βρισκόταν υπό το καθεστώς του Πινοσέτ, μια κατάσταση όχι ιδιαίτερα αντιληπτή από το αγόρι(πρωταγωνιστής του πρώτου μέρους), πως θα μπορούσε άλλωστε ένα παιδί  να αντιληφθεί αυτά που συμβαίνουν γύρω του.Kύριο μέλημα του να εξυπηρετεί την Κλαούδια και οι περιπλανήσεις του μακριά από το σπίτι.

Στο δεύτερο μέρος  πρωταγωνιστής είναι ο συγγραφέας του πρώτου. Η διαδικασία της γραφής λειτουργεί για 'κείνον λυτρωτικά. Μοιάζει με ημερολογιακή καταγραφή. Προσπαθεί να επαναφέρει το παρελθόν, στιγμές αυτού  κοιτάζοντάς τες καλύτερα, η ηλικία τώρα του επιτρέπει να κατανοήσει.

 Η αφήγηση προχωρά η ιστορία ενός ολόκληρου έθνους περνά μπροστά από  τα μάτια μας αποσπασματικά. Ιστορία μες  στην ιστορία, παρόν-παρελθόν, το επινοημένο και το πραγματικό μπλέκονται, ο Zambra συναρμολογεί.Δευτερεύοντες χαρακτήρες εμφανίζονται, ξεθάβονται από το παρελθόν αποκτούν σάρκα, οι αναμνήσεις παλεύουν να αναδυθούν.

Ένα όμορφο μυθιστόρημα  που κυριαρχεί η απώλεια. Η απώλεια της παιδικής ηλικίας, της αθωότητας του έρωτα αλλά και της αέναης εκείνης επιστροφής ...Τα βήματα στήνουν χορό, μπρος πίσω -πίσω μπρος.
Η ιστορία των άλλων που εν τέλει γίνεται δική σου.


 Η μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη είναι εξαιρετική.
Eκδόσεις : Ίκαρος.


Κυριακή 29 Μαΐου 2016

LoLa's Sundays No.69


Η χαμένη γλώσσα των γερανών- David Leavitt.













Είναι αδιανόητο ίσως πως είκοσι επτά χρόνια, αριθμός τρομακτικά μεγάλος, δεν μπορούν να σταθούν ικανά ή μάλλον αρκετά  για να γνωρίσεις κάποιον πραγματικά, εκ των έσω που λένε.Η ρουτίνα ίσως ή η υπερβολική αφοσίωση στο εγώ, ίσως ο ανασταλτικός παράγοντας ή απλά η αδιαφορία. Ο γάμος τελέστηκε το μυστήριο έσβησε.

Η Ρόουζ και ο Όουεν ζουν σε ένα απαίσιο διαμέρισμα στο κέντρο της Νέας Υόρκης είκοσι πέντε  χρόνια τώρα κι αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο της έξωσης. Η φαινομενικά απλή κι ήσυχη ζωή τους ανατρέπεται, και καλούνται  να λάβουν μια απόφαση για την οποία δεν ήταν διόλου προετοιμασμένοι.
Φυσικά αυτό είναι η αρχή για μια καταστροφική συνέχεια.Κατά κάποιο τρόπο η ζωή τους αναιρείται, τίποτα δεν είναι όπως μοιάζει ή όπως έμοιαζε,  η πραγματικότητα μοιάζει απροσάρμοστη.

Μυστικά μένουν καλά κρυμμένα, άλλοτε πρόκειται για αθώα μυστικά από εκείνα που  μας ξεχωρίζουν, μας διαφοροποιούν, προσθέτοντας μας την ψευδαίσθηση και την σιγουριά ότι κανείς δεν μας γνωρίζει, άλλοτε πάλι πρόκειται για μυστικά που βγαίνοντας στην επιφάνεια με ορμή και θυμό, τσακίζουν με μανία για την πολύχρονη αποσιώπησή τους.
Κάπως έτσι συμβαίνει κι εδώ.
 
Ο γιος τους έπειτα από μια ερωτική απογοήτευση τους αποκαλύπτει πως είναι ομοφυλόφιλος, παράδειγμα που θα ακολουθήσει και ο Όουεν και θα αποκαλύψει κι εκείνος την καλά κρυμμένη ταυτότητά του και θα εξομολογηθεί την καταπίεση και τον θυμό που νιώθει, είκοσι  επτά χρόνια τώρα, πρώτη φορά θα ελευθερωθεί και θα το παραδεχτεί, θα το ξεστομίσει.

Μια ιστορία για την ομοφυλοφιλική ζωή της Νέας Υόρκης η οποία απειλείται από την επίθεση του ΑIDS. Μια ιστορία για την  μιζέρια του έρωτα που ξεθωριάζει, τις οικογένειες που είναι τόσο τρωτές και ανίσχυρες.
Μια ιστορία εσωτερικής αναζήτησης.

 Μια εκπληκτική σκηνή του βιβλίου είναι μια τυχαία συνάντηση της Ρόουζ και του Όουεν(πριν συμβεί οτιδήποτε) και η αμηχανία αυτών, λες και η  ιδιότητά τους έξω από το σπίτι χάνεται και δεν υπάρχει τίποτα. Κι αυτό που με σόκαρε περισσότερο είναι η-μη έκπληξή τους στην αντίδραση αυτή.




                                                  Συγχώρεσέ με αν το διαβάσεις...
                                                 Έμεινα πολύ καιρό χωρίς αγάπη
                                                Κι ήταν άδειο από σκέψεις το μυαλό μου.


                                                              ΤΖΕΗΜΣ ΜΕΡΗΛ, ,ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ 1964.



Μετάφραση : Γιάννης Τζώρτζης
Εκδόσεις  Aquarious.

 


Κυριακή 15 Μαΐου 2016

LoLa's Sundays No.67


Τα σκοτάδια μου- James Ellroy.











O θάνατος σου καθόρισε την ζωή μου. Θέλω να βρω την αγάπη που δεν είχαμε ποτέ και να την εξηγήσω για χάρη σου. Θέλω να μιλήσω δημόσια για τα μυστικά σου.Θέλω να εκμηδενίσω την απόσταση που μας χωρίζει.
Θέλω να σου δώσω πνοή.

Την βρήκαν κάποια παιδιά....

Έτσι ξεκινά η ιστορία της Τζήν και του Τζέιμς μαζί με μια φωτογραφία δική της, μια φωτογραφία του 1958, τραβηγμένη στον τόπο του εγκλήματος.Αρχή κάπως σοκαριστική δεν πρόκειται βλέπεις για μυθοπλασία αλλά για μια πραγματική δολοφονία εκείνης, της μητέρας του συγγραφέα.  
Η Τζήν Ελλρόυ δολοφονήθηκε στις 22 Ιουνίου του 1958. Βρέθηκε πεταμένη σε έναν αυτοκινητόδρομο σε έναν υποβαθμισμένο προάστιο του Λος Άντζελες.Η δολοφονία μιας λευκής γυναίκας προκάλεσε το ενδιαφέρον, μπήκε στις άμεσες προτεραιότητες της αστυνομίας, ο δολοφόνος δεν βρέθηκε κι η υπόθεση έκλεισε.

Τα σκοτάδια μου είναι μια αυτοβιογραφία χωρισμένη σε τέσσερα κεφάλαια, ένα εν εξελίξει ρεπορτάζ, η διαδρομή του Τζέιμς  από το τότε στο τώρα.

Ο συγγραφέας πληροφορείται τον θάνατο της μητέρας του σε ηλικία δέκα χρονών, δεν τον σοκάρει δεν τον λυπεί ίσα-ίσα αυτό σήμαινε ελευθερία θα ζούσε με τον πατέρα θα συνέχιζαν να μισούν πια φανερά την μάνα την αλκοολική, εκείνη που τον στερούσε από τον πατέρα πέντε ημέρες την εβδομάδα. Ο θάνατός της για εκείνον σήμαινε ζωή.
Στο πρώτο κεφάλαιο ερευνάται η υπόθεση , καταγράφονται λεπτομέρειες, ανακοινώσεις της αστυνομίας, διάφοροι μάρτυρες εξιστορούν ο καθείς την δική του εκδοχή, διάφορες καταγγελίες οι περισσότερες άχρηστες, τα οικογενειακά δράματα βρίσκουν ευκαιρία να ξεδιπλωθούν. Η υπόθεση μετρά ήδη αρκετούς μήνες ζωής, οι φόνοι συνεχίζονται η υπόθεση κλείνει.
Στο δεύτερο κεφάλαιο, το καλύτερο του βιβλίου, ξεδιπλώνεται η ζωή του Τζέιμς. Ένα παιδί που αναλώνεται στον ίδιο του τον καμποτινισμό. Διαλύονται τα πάντα γύρω του, ζει σε ένα σπίτι που ζέχνει κάτουρο σκύλου, βρίζει ακολουθεί το παράδειγμα του πατέρα προσπαθεί να του δείξει την αφοσίωση και την αγάπη του. Κλέβει, διαβάζει, μισεί του Εβραίους, είναι μόνος εκλιπαρεί την προσοχή.  Δεν θα μείνει εκεί, ναρκωτικά, αλκοόλ η κατρακύλα δεν σταματά. Οι ιστορίες οργιάζουν στο μυαλό του η κοκκινομάλλα τον ακολουθεί, τον έχει στοιχειώσει, την φαντασιώνεται ερωτικά παραληρεί.
Στο τρίτο κεφάλαιο, ο Μπιλ Στόουνερ, ένας εγκληματολόγος δουλεύει τις ανεξιχνίαστες υποθέσεις. Στοιχειωμένος  κι αυτός από τα δικά του φαντάσματα δουλεύει ακούραστα εκείνα τα εγκλήματα που έχουν ξεχαστεί, και καταφέρνει να τους βάλει ένα τέλος. Μια σειρά δολοφονιών παρελαύνουν σε τούτο το κεφάλαιο, εγκλήματα φρικιαστικά.
Στο τέταρτο κεφάλαιο,  καταγράφεται το χρονικό της αναζήτησης της χαμένη υπόθεσης. Ο Τζέιμς καταξιωμένος πια συγγραφέας αποφασίζει να έρθει αντιμέτωπος με την κοκκινομάλλα, να την γνωρίσει, να καταλάβει , να την  αγαπήσει.Μαζί με τον Μπιλ θα γυρίσουν πίσω, θα ψάξουν, θα απογοητευτούν μα θα καταφέρουν να ανακαλύψουν κάποιες άγνωστες πτυχές της.

Το κείμενο ακολουθεί ένα φρενήρη ρυθμό. Προτάσεις κοφτές, κυνική γραφή, γλώσσα παροξυσμού.Η έκθεση του ίδιου, το οιδιπόδειο σύμπλεγμα, η ηδονή της βίας όλα αυτά συνθέτουν ένα βιβλίο ωμό, σκληρό. Δεν πρόκειται για ένα νουάρ μυθιστόρημα. Πρόκειται για την κατάδυση του στις πιο τρομακτικές αναμνήσεις του, μιας ζωής που σίγουρα δεν θα ήθελες να ζήσεις,
Τουλάχιστον εγώ.



Θα μάθω περισσότερα. Θα ακολουθήσω τα ίχνη σου και θα εισβάλλω στον κρυφό σου χρόνο. Θα αποκαλύψω τα ψέμματά σου. Θα ξαναγράψω την ιστορία σου...


Μετάφραση: Aνδρέας Αποστολίδης
Εκδόσεις : Άγρα




Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

Από το πουθενά- Μισέλ Φάις










Άντρας-αναλυόμενος/συγγραφέας-, γυναίκα-αναλύτρια-, συναντιούνται επί μια δεκαετία την ίδια ώρα, τις ίδιες μέρες στο ίδιο σημείο. Ο χώρος ίδιος και απαράλλαχτος αντιστεκόμενος στην πάροδο του χρόνου, οι ίδιοι προσθέτουν πινελιές  φέροντας το σημάδι της ζωής.
Ανάμεσά τους παρεμβάλλονται σκηνές από όλο τον κόσμο, ίσως και δικές τους. Ένα χαοτικό πλήθος κραυγών παρεμβάλλεται, τοποθετημένο σε πλαίσια,ένα χαοτικό πλήθος ανήσυχων συζητήσεων, ονείρων,συναισθημάτων , μπορεί και όχι.

Δέκα κεφάλαια, δέκα ψυχαναλυτικές συνεδρίες απαρτίζουν τούτο' δω το μυθιστόρημα. Ένα μυθιστόρημα σκοτεινό, κινούμενο σε ένα κινηματογραφικό μοτίβο κάνοντας ζουμ κάθε φορά και σε κάποια άλλη γωνιά της γης και πίσω να αχνοφαίνονται τα δυο πρόσωπα, σταθερό σημείο αναφοράς.



Δωμάτιο, απόγευμα. Άντρας και γυναίκα, τριάντα οκτώ χρονών, κάθονται διαγωνίως απέναντι σε όμοιες βαριές πολυθρόνες. Στη μια πλευρά του τοίχου εφάπτεται ξύλινο ντιβάνι με σκληρό, ογκώδες μαξιλάρι, καλυμμένο όλο από κεραμιδί ριχτάρι με γεωμετρικά σχήματα. Κάποιες φορές στο μαξιλάρι υπάρχει ανοιγμένο χαρτομάντιλο, που η γυναίκα, μόλις ο άντρας μπει στο δωμάτιο, σπεύδει να εξαφανίσει πίσω από την πλάτη της. Ο άντρας, όχι και τόσο σπάνια, περιμένει γύρω στα δέκα με δεκαπέντε λεπτά, σε μια στενή κάμαρα (πρώην κουζίνα), κρυμμένος πίσω από μπορντό βελούδινη κουρτίνα, μέχρις ότου η γυναίκα ξεπροβοδίσει το προηγούμενο ραντεβού κι αμέσως μετά τραβήξει το βαρύ σαν αυλαία ύφασμα.


Εναρκτήρια σκηνή, η αυλαία σηκώνεται τα πρόσωπα τοποθετούνται  μεταφέροντας μας από το πουθενά στο γυμνό εαυτό μας.


Εκδόσεις : Πατάκη.

Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

Αύριο στη μάχη να με σκεφτείς- Χαβιέρ Μαρίας












'' Κανείς δεν σκέφτεται ποτέ πως μπορεί να βρεθεί με μια πεθαμένη στην αγκαλιά του και πως δεν θα ξαναδεί το πρόσωπο του οποίου το όνομα θυμάται.''

Πρώτη φράση, πρώτη πρώτη γραμμή. Η σφραγίδα του Μαρίας. Μια φράση που ήδη λέει πολλά και δεν σου αφήνει άλλη επιλογή παρά μόνο να την ακολουθήσεις και με την σειρά της να σε παραδώσει στον κόσμο του, σε εκείνον του γητέματος.

Ο Βίκτορ θα δειπνήσει με την Μάρτα στο σπίτι της εν την παρουσία του μικρού της γιου και την απουσία του συζύγου, δείπνο με όλα τα προβλεπόμενα, καλό φαγητό κρασί και το υπονοούμενο της συνέχειας να πλανάται στον αέρα, μα ο γιος υπερασπιστής της φαμίλιας του θα κάνει τα αδύνατα δυνατά να μην κοιμηθεί,  μα είναι πάνω από τις δυνάμεις του υποκύπτει. Το κλίμα θα θερμανθεί το ζεύγος θα ακολουθήσει στο κρεβάτι. Τίποτα μα τίποτα δεν προμηνύει αυτό που θα συμβεί σε μόλις λίγα λεπτά, κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει τον θάνατο που ακολουθεί, που πλησιάζει γοργά γοργά. Η Μάρτα θα πεθάνει, η πράξη ανεκπλήρωτη. Ο Βίκτορ θα εξαφανίσει τα ίχνη του, αφήνοντας πίσω τον μικρό να κοιμάται και την μάζα της Μάρτα να γίνεται ακόμη πιο μάζα, τα περιγράμματα της να σκληραίνουν.


Εκείνος όμως δεν θα εξαφανιστεί, θα επιστρέψει, θα εμπλακεί και στο τέλος θα αποκαλυφθεί, θα αφηγηθεί. Η ιστορία τότε θα είναι λίγο πιο αληθινή ή μάλλον πιο πιστευτή , αν και στην συνέχεια θα ανατροφοδοτηθεί  και ίσως τελικά αλλοιωθεί.

Μια αφήγηση που αφορά τη λήθη, την μνήμη. Κι άλλα, πολλά άλλα τον θάνατο μα κυρίως την εξαπάτηση τον συνδετικό κρίκο στις σχέσεις των ανθρώπων μα και του εαυτού μας.
Η γραφή του Μαρίας μαγευτική, ακατάπαυστη γραφή. Ολόκληρες σελίδες να αποτελούν μια παράγραφο, να διαβάζεις και να ξαναγυρνάς να διαβάζεις και να ξαναγυρνάς.

Αυτό που γουστάρω τρελά στην γραφή του(ναι γουστάρω!) είναι εκείνες οι προτάσεις που εμφανίζονται ξανά και ξανά από την αρχή ως το τέλος. Εμμονικές να αναλαμβάνουν το πόστο τους εδώ κι εκεί. Αυτό μου αρέσει.
Όχι μόνο.



 Μετάφραση : Bιβή Φωτοπούλου
Εκδόσεις : Σέλας
Εξώφυλλο: έργο του Πάρι Χαβιάρα.


Σάββατο 26 Μαρτίου 2016

Ο αχός της εποχής- Julian Barnes.









Μια μυθιστορηματική αναδιήγηση  της ζωής του ρώσου συνθέτη Ντμίτρι Σοστάκοβιτς το νέο μυθιστόρημα του Μπάρνς. Τρεις κρίσιμες στιγμές της ζωής του συνθέτη,οι υπόλοιπες παραλείπονται, ικανές να μας μεταφέρουν στο παρελθόν όπου η ζωή κυλούσε υπό το σταλινικό καθεστώς και ο τρόμος το κυρίαρχο συναίσθημα. Μια εποχή όπου η τέχνη θυσιάζεται κι ο Στάλιν να κουνά τα χέρια μαεστρικά.


Το 1937 η όπερα του Σοστάκοβιτς ''η Λαίδη Μακμπέθ του Μτσένσκ ''  θα χαρακτηριστεί απολιτική,βαβούρα αντί μουσικής ο τίτλος του άρθρου που θα την καταδικάσει. Ο συνθέτης καταλήγει να περνά τις νύχτες του ντυμένος έξω από το ασανσέρ, να έρθουν να τον πάρουν.
Όμως, όχι ο ίδιος θα ζήσει πολύ περισσότερο, θα αναστηθεί ξανά και γίνει πιόνι του Κόμματος, η αξιοπρέπειά του θα χαθεί.Μια ζωή που είναι αφιερωμένη στην μουσική όχι εκείνη που θα ήθελε αυτός όχι, μουσική που θα ικανοποιεί τον λαό και κυρίως τον Στάλιν.
Τι κι αν το σταλινικό καθεστώς θα πεθάνει, τι κι αν η τυραννία θα λάβει τέλος (περίπου)εκείνος φοβόταν την ζωή και όχι τον θάνατο.


Τι θα μπορούσε να αντιπαρατεθεί στον αχό της εποχής; Μόνο αυτή η μουσική που βρίσκεται μέσα μας, η μουσική της ύπαρξης μας, που μερικοί τη μετατρέπουν σε πραγματική μουσική. Και αυτή με τη σειρά της, αν είναι αρκετά δυνατή, αληθινή και καθαρή, έτσι ώστε να καταπνίξει τον αχό της εποχής, μετατρέπεται σε ψίθυρο της ιστορίας.
Να τι τον στήριζε.



Μετάφραση; Θωμάς Σκάσσης
Εκδόσεις: Μεταίχμιο


Δευτέρα 14 Μαρτίου 2016

Πάτι και Ρόμπερτ- Patti Smith.












Η Πάτι και ο Ρόμπερτ, ο Ρόμπερτ και η Πάτι δυο παιδιά που  θα συναντηθούν τυχαία στο Μπρούκλιν. Κι οι δυο αναζητώντας το μονοπάτι εκείνο της τέχνης θα ταιριάξουν ,θα αγαπηθούν θα πορευτούν μαζί ως το τέλος, το τέλος του Ρόμπερτ.
Ένα βιβλίο βιογραφικό δοσμένο με μυθιστορηματικό τρόπο ξεδιπλώνοντας την ζωή της Σμιθ από τα παιδικά της χρόνια μέχρι την στιγμή της ανάδειξής της ως ιέρεια του ροκ εν ρολ. Και από την άλλη η ζωή του Ρόμπερτ του προκλητικού εκείνου νεαρού που θα διοχετεύσει το προκλητικό του στυλ στην τέχνη της φωτογραφίας.
Βρισκόμαστε στην Νέα Υόρκη του τέλους της δεκαετίας του '60 και αρχών του ΄70,


Το καλοκαίρι του "Crystal Ship". Τα παιδιά των λουλουδιών σήκωναν στον αέρα τα άδεια χέρια τους και η Κίνα έκανε δοκιμές υδρογονοβόμβας. Ο Τζίμι Χέντριξ έβαζε φωτιά στην κιθάρα του στο Μοντερέϊ. Το ραδιόφωνο στα μεσαία έπαιζε το "Ode to Billy Joy". Ταραχές ξεσπούσαν στο Νιούαρκ, στο Μιλγουόκι και στο Ντιτρόιτ. Ήταν το καλοκαίρι της ταινίας Elvira Madigan, το καλοκαίρι της αγάπης. Και σε αυτήν τη ρευστή, αφιλόξενη ατμόσφαιρα, μια τυχαία συνάντηση άλλαξε την πορεία της ζωής μου.Εκείνο το καλοκαίρι γνώρισα τον Ρόμπερτ Μέιπλθορπ».

Και τότε ξεκινά η κοινή τους πορεία  που είναι αφοσιωμένη στην τέχνη με όποιο κόστος. Λιμοκτονώντας θα παραμείνουν πιστοί μέχρι τέλους, δεν θα κάνουν βήμα πίσω είναι χαρισματικοί το ξέρουν, θα επιμείνουν.  Θα μείνουν στο ιστορικό Chelsea Hotel, που δεν θα  αποτελέσει μόνο ένα μέρος εστίας μα και δημιουργίας, ήτανε μέσα στο καταφύγιο πολλών όπως της Τζόπλιν αλλά και του Μπάροουζ. Ονόματα παρελαύνουν στις σελίδες, ονόματα που αργότερα θα γίνουν θρύλοι, θα αλλάξει ο καθείς την ιστορία όχι μόνο από την μουσική σκηνή,  αλλά ποιητές και ζωγράφοι.

Η Πάτι μας μεταφέρει εκεί, στην τότε στυλάτη  και μποέμικη Νέα Υόρκη, Θα μιλήσει για τον Ρόμπερτ λατρευτικά, ακόμη κι όταν θα πάψουν να είναι ζευγάρι. Η σχέση τους αδερφική, μητρική αναλλοίωτη στον χρόνο.
Η μετάφραση του Καλοφωλιά, οι φωτογραφίες θα δώσουν στο βιβλίο   ένα εντυπωσιακό καλοδουλεμένο αποτέλεσμα.

Η αλήθεια είναι ότι γνώριζα ελάχιστα για τον Ρόμπερτ από την άλλη η μουσική της Πάτι πολλή γνώριμη αλλά μέχρις εκεί. Μετά την ανάγνωση του βιβλίου άκουσα μέσα σε τρεις ημέρες όσο δεν είχα ακούσει χρόνια τώρα. Διάβασα για τον Ρόμπερτ άλλα τόσα.

Ένα βιβλίο που διαβάζεις και ακούς, ένα ταξίδι στην ποίηση, το ροκ εν ρολ. Μια ανάδυση στο τότε υπό τις λέξεις της Πάτι Το αποτέλεσμα μαγικό.




Μετάφραση ; Αλέξης Καλοφωλιάς
Εκδόσεις ; Κέδρος

Κυριακή 6 Μαρτίου 2016

LoLa's Sundays No.57


Το κάθετο ταξίδι- Ενρίκε Βίλα-Μάτας










Η κάθοδος  γοητεύει / όπως γοήτευσε και η άνοδος. / Η ήττα ποτέ δεν είναι μόνο ήττα, αφού / ο κόσμος που ανοίγει είναι πάντα ένας τόπος που / πρώτα / δεν υποπτευόταν κανείς.
                                                                                                  ΟΥΙΛΙΑΜ ΚΑΡΛΟΣ ΟΥΙΛΙΑΜΣ, Η κάθοδος.




Ο Μαγιόλ και η Χούλια γιορτάζουν πενήντα χρόνια έγγαμου βίου, μισή και βάλε ζωή. Χρυσή επέτειος ονομάζεται, κατόρθωμα θα το ονόμαζα εγώ. Μέρα που σε καμία περίπτωση δεν προϊδεάζει κάποιον ακόμη και τον Μαγιόλ για την ημέρα που ακολουθεί, ημέρα πανωλεθρίας συναισθηματικής και όχι μόνο όπου η Χούλια κατορθώνει να υψώσει ανάστημα και να του πει να την αφήσει ήσυχη να περάσει το υπόλοιπο που της απομένει μόνη, βρίσκοντας τον εαυτό της, αυτόν  που ξεψυχούσε μες στα χέρια του, να καταλάβει όπως είπε κι εκείνη, τι είδους γυναίκα είναι χωρίς αυτόν.
Στα εβδομήντα του χρόνια μένει μόνος αναζητά την παιδική παρέμβαση μάταια, η απόφαση της μητέρας πρέπει να σεβαστεί, και ξαφνικά πρέπει να μάθει να ζει βάζοντας  μπρος εκείνο τον μηχανισμό  της επιβίωσης που έχει σκουριάσει πως όχι άλλωστε, δεν είναι και η πρώτη σκέψη ενός ηλικιωμένου ότι θα ξεκινήσει από την αρχή παρόλο που το τέλος είναι κοντά, ποιο τέλος ποια αρχή...ασ’τα ,χέσ’τα.

Ο κύκλος του τον συμβουλεύουν να φύγει να κάνει ένα ταξίδι, να τα αφήσει όλα πίσω του, αυτή είναι η λύση μακριά από εκεί, να ξεχάσει –μα είναι δυνατόν να ξεχάσει;- .Παρότι στην αρχή διαφωνεί ξεκινά.Θα περάσει από το Πόρτο,Λισαβόνα και από εκεί στην Μαδέρα μένοντας σε ένα ξενοδοχείο. Φαντάσματα του παρελθόντος, τα γηρατειά, η απουσία της ανθρώπινης επαφής  κύρια χαρακτηριστικά του ταξιδιού αυτού και όχι η περιπέτεια ,οι εκπλήξεις ευχάριστες ή δυσάρεστες που συνήθως είναι επακόλουθο των άγνωστων προορισμών.

Ξεκινά η κάθοδος.


Να πέφτεις / Να πέφτεις αιώνια / Να πέφτεις στα βάθη της αβύσσου/ Να πέφτεις στα βάθη του εαυτού σου / Ν α πέφτεις όσο πιο χαμηλά μπορεί  κανείς να πέσει.



Mετάφραση ; Eλεάνα Τσόκα
Εκδόσεις ; Καστανιώτη