Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου 2017

Η λίστα της LoLa για το 2017.





Να' μαστε λοιπόν, 3 μέρες πριν την εκπνοή του 2017. H ανάγκη της ανασκόπησης, έχει κάνει την εμφάνισή της αρχές Δεκέμβρη. Τότε βγαίνουν σημειωματάρια, τα παλιά και τα ανέγγιχτα εκείνα που θα γεμίσουν με καινούριους στόχους που θα αφορούν το νέο έτος.Μια διαδικασία που η αλήθεια είναι περιμένω πως και πως, θαρρείς πως αν αριθμήσεις αυτά που έχεις στο μυαλό σου να αποτελούν ένα είδος γραπτής υπόσχεσης, και σε περίπτωση αθέτησης της,θα συμβεί κάτι. ίσως να δώσεις κάνα δυο -τρεις δικαιολογίες στον εαυτό σου θα τραβήξεις μια γραμμή , το επόμενο νούμερο ίσως έχει φανεί πιο τυχερό.
Ένα από αυτά τα σημειωματάρια γεμίζει με εκείνα τα βιβλία που διάβασα μέσα στην χρονιά.Φέτος οι αναγνώσεις δεν ήταν πολλές, να μια υπόσχεση γραπτή που θα αριθμηθεί κι αυτήν για την επόμενη χρονιά,μα κάποιες από αυτές ήταν δυνατές. Ορίστε λοιπόν, η λίστα της LoLa για το '17.Η σειρά τυχαία εκτός του πρώτου φυσικά.







10) Το μάτι-Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ.





Ένα εκπληκτικό μυθιστόρημα που απεικονίζει εύστοχα τη σύγχυση της μοντέρνας εποχής, την ουσία που έχει η εικόνα, και όχι η ύπαρξη. Η αδράνεια και η αποποίηση των ευθυνών, παρουσιάζεται μέσα από μια γραφή εξαιρετική, με μεταφορές, παιχνίδια λέξεων και μια εξαιρετική μετάφραση εκείνης του Γ.Ι. Μπαμπασάκη.




9) Η Ώρα του αστεριού-Κλαρίσε Λισπέκτορ.




'Tο βιβλίο είναι γραμμένο από χέρι ασθενικό και παθιασμένο.Η Κλαρίσε είχε ήδη κατά κάποιο τρόπο πάψει να είναι δημιουργός, να είναι συγγραφέας.Είναι το τελευταίο κείμενο, εκείνο που έρχεται μετά.Μετά από όλα τα βιβλία.Μετά τον χρόνο. Μετά το εγώ.Ανήκει στην αιωνιότητα , σε εκείνο τον χρόνο πριν από το μετά από το εγώ, τον οποίο τίποτα δεν μπορεί να διακόψει.Στον χρόνο εκείνο, σε εκείνη την μυστική και αιώνια ζωή θραύσματα της οποίας είμαστε''.



Ένα βιβλίο για την απλότητα της ζωής, για τις χαμένες απολαύσεις, εκείνες που έχουμε ξεχάσει από καιρό. Tρέχουμε, να φτιάξουμε ένα φανταχτερό μέλλον, μουντζουρώνοντας το παρόν.
Οι λέξεις της Κλαρίσε σε καταπίνουν.




8)   Η μυστική ιστορία- Ντόνα Ταρτ.






Η Ταρτ πλέκει με μαεστρία την προσωπικότητα των ηρώων της, και μας βυθίζει στην δίνη τους, στα πάθη τους, στην πολυπλοκότητά τους. Το ενδιαφέρον και η αγωνία για την εξέλιξη της ιστορίας παραμένει έντονο, παρότι γνωρίζουμε την έκβασή της. Η γραφή απλή χωρίς φανφάρες, αφήγηση πειθαρχημένη που δημιουργεί μια εκπληκτική ατμόσφαιρα.
Μια ιστορία που παραμένει μυστική, πληρώνοντας ο καθένας το τίμημα που του αναλογεί.



7) Η μελαγχολία της αντίστασης- Λάσλο Κρασναχορκάι.







Ένα μυθιστόρημα που περιγράφει αριστουργηματικά την κοινωνία μας, μια κοινωνία που είναι παραδομένη στους φόβους της, τις προκαταλήψεις,που είναι γερά στερεωμένη σε ψευδείς βεβαιότητες. ''Μια πνιγηρή τρύπα που πνίγει κάτω από το μαλακό της πάπλωμα κάθε κύμα καθαρού αέρα.Η γραφή του Κρασναχορκάι σαρωτική.Μια πρόζα απαράμιλλης ομορφιάς , με τις υπνωτιστικές ποιητικές εικόνες του, και τον μακροπερίοδο λόγο του.Μια θλίψη διακατέχει το βιβλίο, η θλίψη της σήψης, της λήθης στην οποία η ανθρώπινη ύπαρξη βυθίζεται αργά μα σταθερά.


Η μετάφραση της Αβραμίδου είναι εξαιρετική.


6) Η Συντέλεια του κόσμου- Τζέννυ Έρπενμπεκ



Η Έρπενμπεκ γράφει ένα βιβλίο για τον θάνατο. Μια ιστορία, βέβαια δεν αρκεί και γράφει για μια ζωή που περιέχει δυνάμει πολλές ζωές.Αυτή η περιδίνηση σε τόπο, χρόνο και τις διαφορεικές εκδοχές αποτελούν έναν ισχυρό πυρήνα γύρω από τον οποίο η συγγραφέας μας δίνει ένα μαγευτικό μυθιστόρημα. Με φόντο ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο ιστορικό πλαίσιο,η ηρωίδα της Έρπενμπεκ μεταστοιχιώνεται , ξεκινώντας από την Γαλικία της αυστροουγκρικης μοναρχίας περίπου το 1900,συνεχίζεται στην Βιέννη μετά το τέλος του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου, στην Μόσχα την εποχή του σταλινισμού, στο Βερολίνο της Λαοκρατικής Δημοκρατιας για να ολοκληρωθεί στο Βερολίνο της σύγχρονής Επανενωμένης Γερμανίας.
Το βιβλίο χωρίζεται σε ‘’υποβιβλία’’ όσες και οι εκδοχές της ιστορίας, και ανάμεσά τους παρεμβάλλονται διάφορα ιντερμέδια που δίνουν στην αφήγηση έναν εξαίσιο ρυθμό. Η γραφή σε υπνωτίζει, σε μεταφέρει εδώ κι εκεί, παρατηρώντας την διαφορετική κάθε φορά εξέλιξη της ηρωίδας, τον διαφορετικό κάθε φορά θάνατο που έχει επιλέξει η συγγραφέας γι’αυτήν.

Η μετάφραση του Αλέξανδρου Κυπριώτη εξαιρετική



5) Το πρόσωπό σου αύριο (Πυρετός και Λόγχη)-Χαβιέρ Μαρίας





Ο Μαρίας με το θαυμάσιο ύφος του, με την εκπληκτική γραφή του εμπλουτίζει και διανθίζει τις ίδιες ερωτήσεις, τις ίδιες εμμονές με την εξαντλητική χρήση των λέξεων, των συνωνύμων τους και των αντίθεων τους.
Πιάνεις ένα βιβλίο του Μαρίας και ξέρεις ότι δεν θα προσπερνάς τις σελίδες του ανάλαφρα, ότι δεν θα βγεις ο ίδιος μετά το πέρασμά τους.



4)    Από την Άιντα στον Χαβιέρ - John Berger






  Ένα μυθιστόρημα σε γράμματα, γράμματα από την Άιντα στον αγαπημένο της Χαβιέρ, ο οποίος έχει καταδικαστεί σε ισόβια.
Ένα βιβλίο για την πολιτική και τον έρωτα.
Ένα βιβλίο για την προσμονή και την ελπίδα.
Ένα εξαιρετικό βιβλίο.



3)   Ρομπέρτο Μπολάνιο-Το Παγοδρόμιο







Η ιστορία ξεκινά με έναν φόνο, ντύνοντας την έτσι με ένα πέπλο μυστηρίου. πλήθος ερωτημάτων αρχίζουν και γεννιούνται η ιστορία προχωρά,οι αφηγήσεις συγκλίνουν. Τ μυστήριο λύνεται αλλά, πραγματικά αυτό δεν σε νοιάζει, προσωπικά εμένα δεν με ένοιαζε να μάθω ποιος ήταν ο δολοφόνος. Η γραφή σε μαγνητίζει, ο λυρισμός, η απογυμνωμένη κι όμορφη ποίησή του.Ο κόσμος που σε βυθίζει είναι ιδιαίτερος και δεν λές να βγεις από εκεί, ακόμη και όταν η τελεία θα σημάνει το τέλος.



Ένα εξαιρετικό βιβλίο με αφηγηματικό παλμό που σε αιχμαλωτίζει από την πρώτη κιόλας σελίδα.





2)  Λίγη Ζωή-Χάνα Γιαναγκιχάρα







Τέσσερις φίλοι μετακομίζουν στην Νέα Υόρκη μετά την αποφοίτησή τους, για να φτιάξουν την ζωή τους. Άφραγκοι, χαμένοι με μόνα εφόδια την μεταξύ τους σχέση και τις φιλοδοξίες τους θα αρχίσουν σιγά σιγά, να θέτουν στόχους, να αρχίζουν να οριοθετούν τις ζωές τους. Ο Γουίλεμ, ο Μάλκομ, ο Τζέι μπι και ο Τζουντ(αχ, αυτός ο Τζούντ) είναι οι βασικοί χαρακτήρες, χωρίς αυτούς το μυθιστόρημα δεν θα υπήρχε. Υπάρχει ο Άντι , ο Χάρολντ, η Τζούλια κι ο Ρίτσαρντ κι άλλοι, πολλοί άλλοι. Η αρτιότητα των χαρακτήρων τέτοια, που νομίζεις ότι είναι αληθινοί, ότι υπάρχουν εκεί δίπλα και τους βλέπεις, τους ακούς ακόμη και ότι μπορείς να τους αγγίξεις.Είναι τέτοια η συναισθηματική και η προσωπική ανάμειξη με τον κόσμο εκείνο των τεσσάρων που είναι σαν να ζεις σε δυο κόσμους, άλλοτε μόνο σε έναν εκείνο του Τζούντ, που αναρωτιέσαι τι θα συμβεί, ποια θα είναι η εξέλιξη σαν να πρόκειται για έναν πολύ δικό σου άνθρωπο και το συναίσθημα βαρύ, τόσο βαρύ που μερικές φορές αναγκαζόμουν να κλείσω το βιβλίο να πάρω καμιά ανάσα για να μπορώ να συνεχίσω.

Μια ιστορία τοποθετημένη σε μια άχρονη Νέα Υόρκη, έτσι που δεν σου αποσπά τίποτα την προσοχή υπάρχει μόνο ο Τζουντ, ο Μάλκομ, ο Τζέι μπι και ο Γούιλεμ τίποτα άλλο δεν έχει σημασία.Ένα μυθιστόρημα που σε αναστατώνει. Υπήρχαν στιγμές που έκλαιγα με λυγμούς. Τέτοια η ένταση, τέτοιο το συναίσθημα.



1) Το Εργοστάσιο Σφηκών- Iain Banks.



Η αναγνωστική έκπληξη της χρονιάς.

Πρόκειται για ένα περίεργο, σοκαριστικό, πότε-πότε βάναυσο βιβλίο. Η ανάγνωσή του σε μερικά σημεία είναι μια απείρως οδυνηρή εμπειρία, αλλά ταυτόχρονα δεν τολμάς να πάρεις ανάσα μην σου ξεφύγει κάποιος συμβολισμός, ή κάποια εξαιρετική φράση.
Παρακολουθούμε την ζωή του δεκαεξάχρονου Φρανκ, ο οποίος και ζει απομονωμένα μαζί με τον πατέρα του στο νησί. Ο αδερφός του Έρικ, μόλις έχει δραπετεύσει από την ψυχιατρική κλινική, όπου και νοσηλευόταν τα τελευταία χρόνια.
Η βια αντί φωνής, η βία που χρησιμοποιείται σαν απόδειξη της ίδιας της ύπαρξης. Οι τύψεις δεν έχουν θέση εδώ, ο Φρανκ ρωτά, το εργοστάσιο απαντά.
Ένα βιβλίο που κατά λάθος έπεσε στα χέρια μου, άλλωστε ανήκει σε μια κατηγορία(τρόμου) η οποία δεν είναι το φόρτε μου. Κι έρχεται ο Banks να με διαψεύσει.
Το εργοστάσιο Σφηκών είναι ένα εκπληκτικό, αλλόκοτο βιβλίο.Απολαυστικό τόσο για την απόλυτη θηριωδία του αλλά και το μήνυμά του, κυρίως γι' αυτό.




Ορίστε και το σάουντρακ της φετινής χρονιάς.




Eύχομαι σε όλους Χρόνια πολλά και καλή χρονιά.

Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2017

Το μάτι-Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ.














''Συνειδητοποίησα πως η μόνη ευτυχία στον κόσμο είναι να παρατηρείς, να παρακολουθείς, να περιεργάζεσαι τον εαυτό σου και τους άλλους, να μην είσαι πάρα ένας οφθαλμός, ένα κάπως υαλώδες, κάπως κόκκινο και ερεθισμένο, ορθάνοιχτο μάτι''.


Πρόκειται για την ιστορία ενός Ρώσου οικοδιδασκάλου, που βαριέται θανάσιμα την ζωή του, ο οποίος ενδίδει στα ερωτικά καλέσματα μιας καλής φίλης, της οικογένειας στην οποία εργάζεται.Ο σύζυγος της, θα ανακαλύψει την απάτη και θα ξυλοφορτώσει τον Σμίροφ, ο οποίος και θα καταλήξει στο δωμάτιό του, με έναν σκοπό : να αφαιρέσει την ανιαρή ζωή του, μια πράξη η οποία δεν θα προκαλούσε το παραμικρό ίχνος λύπης για τον αξιοθρήνητο αυτό ανθρωπάκο. Καταφέρνει λοιπόν, τουλάχιστον να βγάλει εις πέραν αυτή του την αποστολή;Η συνέχεια της ιστορίας περιέχει μια δόση μυστηρίου.
Η αφήγηση από πρωτοπρόσωπη μετατρέπεται σε τριτοπρόσωπη,ο αφηγητής παρατηρεί τον Σμίροφ εξ αποστάσεως,τον αναλύει. Δεν θα αργήσει ο αναγνώστης να καταλάβει ότι πρόκειται για τον ίδιο τον ήρωα που επιλέγει να ζει μέσω της όρασης, της ανυπαρξίας.Πρόκειται για μια αφήγηση βυθισμένη στην κόλαση των πολλαπλών αντικατοπτρισμών του βασικού της πρωταγωνιστή. Ο ίδιος επιλέγει την εικόνα του εαυτού του ανάλογη των περιστάσεων. Είναι τα πάντα και τίποτα.
Είναι κουρασμένος,  δεν δρα παρά μένει θεατής της ίδιας του ζωής, και η κατρακύλα δεν έχει τελειωμό. Αποτινάσσει κάθε μορφή προσώπου και συνειδησιακής ταυτότητας και παρατηρεί τον εαυτό του μέσα από τα μάτια των άλλων.
Ένα εκπληκτικό μυθιστόρημα που απεικονίζει εύστοχα τη σύγχυση της μοντέρνας εποχής, την ουσία που έχει η εικόνα, και όχι η ύπαρξη. Η αδράνεια και η αποποίηση των ευθυνών, παρουσιάζεται μέσα από μια γραφή εξαιρετική, με μεταφορές, παιχνίδια λέξεων και μια εξαιρετική μετάφραση εκείνης του Γ.Ι. Μπαμπασάκη.



Μετάφραση: Γιώργος- Ίκαρος Μπαμπασάκης
Εκδόσεις: Μεταίχμιο.




Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2017

LoLa's Sundays No.129


Η μυστική ιστορία- Ντόνα Ταρτ.














Υπάρχει, άραγε, στην πραγματικότητα, αυτό που λέμε ''ολέθριο ελάττωμα'', αυτή η έντονα σκοτεινή ρωγμή που χωρίζει στα δυο μια ζωή, ή είναι δημιούργημα της λογοτεχνίας;Κάποτε δεν πίστευα ότι υπήρχε. Τώρα το πιστεύω. Και νομίζω πως το δικό μου είναι αυτό : μια νοσηρή λαχτάρα για το παράδοξο μ' οποιοδήποτε τίμημα.

Έτσι μας συστήνεται ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου Ρίτσαρντ Παπέν, είκοσι οχτώ χρονών , γέννημα θρέμμα Καλιφορνέζος, που τυχαία περίπου βρίσκεται να φοιτά στο πανεπιστήμιο του Χάμπντεν, στο Βερμόντ. Η πλοκή του βιβλίου  όχι μόνο ξεκινά αποκαλύπτοντας τον φόνο γύρω από τον οποίο θα χτιστεί ολόκληρη η ιστορία, αλλά και το ποιος διέπραξε το έγκλημα. Κι είναι ιδιαίτερα ελκυστικό το γεγονός πως ένα πολυσέλιδο βιβλίο, προβαίνει σε τέτοιες αποκαλύψεις από την πρώτη κιόλας παράγραφο,χωρίς να σου αφήνει το περιθώριο να αγωνιάς για να λύσεις το μυστήριο. άλλωστε δεν είναι αυτός ο στόχος του βιβλίου.
Ο Ρίτσαρντ θα γίνει μέλος μιας ομάδας πέντε φοιτητών, που μοιράζονται ένα κοινό πάθος, εκείνο των κλασσικών σπουδών,της αρχαίας τραγωδίας, την φιλοσοφία και την αρχαία ελληνική γραμματική.Υπό την καθοδήγηση ενός χαρισματικού καθηγητή θα μελετήσουν τον κόσμο της διανόησης.Θα αποκοπούν τελείως από τους υπολοίπους, άλλωστε θεωρούν τους εαυτούς τους πολύ ανώτερους, και θα βυθιστούν σε έναν κόσμο που θα απαρτίζεται μόνο από έξι,  θα διαβούν μονοπάτια δύσβατα, αναζητώντας την απόλυτη ελευθερία και την απόλυτη ομορφιά εκείνης που προκαλεί ρίγος. Έξι ελαττωματικές προσωπικότητες που θέλουν να νιώσουν την φωτιά της απόλυτης ύπαρξης.

Η Ταρτ πλέκει με μαεστρία την προσωπικότητα των ηρώων της, και μας βυθίζει στην δίνη τους, στα πάθη τους, στην πολυπλοκότητά τους. Το ενδιαφέρον και η αγωνία για την εξέλιξη της ιστορίας παραμένει έντονο, παρότι γνωρίζουμε την έκβασή της. Η γραφή απλή χωρίς φανφάρες, αφήγηση πειθαρχημένη που δημιουργεί μια εκπληκτική ατμόσφαιρα.
Μια ιστορία που παραμένει μυστική, πληρώνοντας ο καθένας το τίμημα που του αναλογεί.








Μετάφραση: Σάντυ Παρίση
Εκδόσεις: Λιβάνη.



Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

LoLa's Sundays No.127


Από την Άιντα στον Χαβιέρ - John Berger












"'Όχι, δε θέλουμε να προφτάσουμε κανέναν. Αυτό που θέλουμε είναι να προχωράμε συνέχεια νύχτα και μέρα , συντροφιά με τον Άνθρωπο, συντροφιά μ΄ όλους τους ανθρώπους,το καραβάνι δεν πρέπει να απλωθεί πολύ, γιατί σε μια τέτοια περίπτωση κάθε αράδα θα δυσκολεύεται να δει αυτούς που προηγούνται, κι οι άνθρωποι δε θα αναγνωρίζουν πια ο ένας τον άλλον, θα βρίσκονται όλο και λιγότερο μαζί, και θα μιλάνε όλο και λιγότερο αναμεταξύ τους''.


Ένα μυθιστόρημα σε γράμματα, γράμματα από την Άιντα στον αγαπημένο της Χαβιέρ, ο οποίος έχει καταδικαστεί σε ισόβια. Ο μόνος τρόπος επικοινωνίας μεταξύ τους είναι οι λέξεις, που τρυπώνουν κάτω από τον τοίχο. Λέξεις τρυφερές,συγκλονιστικές.
Η Άιντα μιλάει στον άντρα που αγαπά για την καθημερινότητά της, για την πόλη, το φαρμακείο για κείνους που υπάρχουν τριγύρω της, για αυτούς που έχουν φύγει. Η πόλη στην οποία ζει, βρίσκεται κάτω από διαρκή απειλή.Οι πράξεις μεταφέρονται στο χαρτί, η ήττα , ο θάνατος, η νίκη, το κόστος της απουσίας του.
Ένα βιβλίο για την πολιτική και τον έρωτα.
Ένα βιβλίο για την προσμονή και την ελπίδα.

Γράφει συχνά, καταγράφει λεπτομέρειες από το ξέχωρο παρόν τους, γεγονότα από το μακρινό κοινό παρελθόν τους,κάτι πρέπει να συνεχίζει να τους ενώνει, η απουσία μπερδεύεται με την ανυπαρξία.Όλα όσα έχουν είναι οι λέξεις, και το ύψος του τοίχου που μεγαλώνει μεταξύ τους.


Ένα εξαιρετικό βιβλίο!


Κάποια στιγμή, αργότερα-κάποτε, τέλος πάντων-, έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο που εξηγούσε πώς να σχεδιάζεις χέρια, το άνοιξα κι άρχισα να το ξεφυλλίζω. Και αποφάσισα να το αγοράσω.Ήταν σαν την ιστορία της ζωής μας. Όλες οι ιστορίες είναι ιστορίες χεριών-που σηκώνουν, ζυγίζουν, δείχνουν, ενώνουν, ζυμώνουν,βελονιάζουν,χαϊδεύουν, πέφτουν αποκαμωμένα για ύπνο,κόβουν, τρώνε, σκουπίζουν, παίζουν μουσική, γδέρνουν, αδράχνουν, ξεφλουδίζουν, σφίγγουν, πυροβολούν, διπλώνουν...
Σου γράφω.
Τούτη τη στιγμή κοιτάζω κάτω τα χέρια μου που θέλουν να σε αγγίξουν και φαντάζουν ασήμαντα, γιατί δεν σ' έχουν αγγίξει τόσον καιρό.
                                                                                          Η Άιντα σου.


Μετάφραση : Άννα Παπασταύρου
Εκδόσεις: Πατάκη.
  

Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2017

LoLa's Sundays No.126


Διασυρμός- Γιώργος- Ίκαρος Μπαμπασάκης.













Και κοπανάγαμε, παρέες, μες στη μέση της Δεκαετίας του Ογδόντα, τα πλήκτρα της γραφομηχανής, γράφοντας ενίοτε όλοι μαζί, το δικό μας Βιβλίο της Ανησυχίας, ξεσκισμένα μελοδράματα να είναι και δανεικοί καημοί, και αίνοι στον οίνο, και εικονοστάσια ανωνύμων αγίων, αλλά και πολυσέλιδα πορτρέτα των Αγαπημένων και τα εκδίδαμε πάντα σχεδόν ταυτόχρονα εμείς της παρέας, στους ίδιους εκδότες, καθώς έτσι δέναμε το ατσάλι της φιλίας, και έτσι μετά προχωρούσαμε στην κατασκευή και καταχώρηση αναμνήσεων, μιας και η ζωή άλλο δεν είναι παρά η επινόηση του μέλλοντός μας και η αναδημιουργία του παρελθόντος και το γόνιμο rock’n’roll circus του παρόντος, για σκέψου, με βιβλία δικά μας στις προθήκες από πιτσιρικάδες, μόλις που είχε βγεί απ΄το αβγό η Δεκαετία του Ογδόντα και σκάμε στο κουρμπέτι,



Μια καταγραφή γεγονότων, ο Διασυρμός, καταστάσεις που ζήσανε, που ήθελαν να ζήσουν, στιγμές ποτισμένες με αλκοόλ, μουσική και βιβλία, πολλά βιβλία, η ζωή του Νίκου και του Μάνου. Η καταγραφή της πορείας τους τοποθετημένη στη τότε  Αθήνα.Τριάντα χρόνια σε 183 σελίδες.

Ο Μπαμπασάκης ανασυντάσσει το παρελθόν και πενθεί. Πενθεί για τα χρόνια που πέρασαν, για τους φίλους που έχασε και για την φθορά της Αθήνας.Μας μεταφέρει στο δικό του παρελθόν και ζούμε κι εμείς μέσα σε αυτό, ζούμε κι εμείς μαζί με αυτόν μέσα στον έρωτα,την μουσική, την ποίηση και την φιλία.Περπατάμε μαζί του στην Πατησίων,Καλλιδρομίου, Εξάρχεια, Κολωνάκι, μπαινοβγαίνουμε στο Aurevoir, στον Ένοικο,πίνουμε μαζί του και φιλοσοφούμε τον χαμένο χρόνο.Γίνεται το βλέμμα μας αυτί και ακούμε Τομ Γουέιτς, Nick Cave, Nina Simone, Roger Waters, Gilmoure,κρατώντας στο ένα χέρι ιρλανδέζικο και ανάβοντας στο άλλο ένα Gitanes.

Mία καταγραφή γεγονότων, μία εξομολόγηση παραληρηματική.Η γραφή του Μπαμπασάκη εξαιρετική, λογοπαίγνια, επαναλήψεις λέξεων και φράσεων,οι λέξεις του ανήκουν, τις τοποθετεί στην σωστή σειρά και σε παρασύρουν.

Μια απολαυστική ανάγνωση,ένας εμμονικός ψαλμός για την φιλία, την λογοτεχία, τη μουσική και τον έρωτα, βέβαια τον έρωτα.



Εκδόσεις:Εστία.

Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 2017

Μικρό χρονικό τρέλας- Αύγουστος Κορτώ.











Πριν κάνα χρόνο περίπου ο Κορτώ επισκέφτηκε την πόλη μας. Ελάχιστοι το κάνουν, επομένως χωρίς δεύτερη σκέψη ήμουν παρούσα  στην παρουσίαση του βιβλίου, Μικρό χρονικό τρέλας. Είχε προηγηθεί η ανάγνωση της Κατερίνας, αλλά πέρα από αυτό δεν  είχε πέσει κάτι άλλο δικό του στα χέρια μου.
Αυτό που δεν περίμενα  από εκείνη την παρουσίαση ήταν να με συνεπάρει τόσο η ομιλία του, ο λόγος του-οι λέξεις έτρεχαν αβίαστα από τα χείλη του- η αμεσότητά του  και κυρίως το χιούμορ του.Πριν λίγες μέρες αποφάσισα να διαβάσω ότι αδιάβαστο υπήρχε στην βιβλιοθήκη μου, πριν γίνει η επόμενη εξόρμηση στα βιβλιοπωλεία. Το Μικρό Χρονικό τρέλας είναι ένα από δαύτα.
Στην εκπνοή του 2008 ο Πέτρος ή Αύγουστος θα περάσει ένα οξύ ψυχωσικό επεισόδειο,και εμείς θα γίνουμε μάρτυρες αυτού. Βήμα-βήμα θα βιώσουμε κι εμείς το παραλήρημα που έζησε κι ίδιος, θα περπατήσουμε πολλά χλμ, θα επισκεφτούμε την Ρίτα με τις γάτες της, θα περάσουμε τα φανάρια με κόκκινο, θα κυνηγήσουμε περιστέρια, θα γίνουμε κι εμείς οι νέοι Δαλάι Λάμα.Θα δούμε κι εμείς για λίγο μέσα από τα μάτια του Πέτρου, ένα κόσμο ντυμένο στα κόκκινα.
Μια ιστορία τυπωμένη ατόφια χωρίς φτιασιδώματα, απλή καταγραφή των γεγονότων. Βρίσκεται απέναντι της πια και με απόλυτη διαύγεια μας καταθέτει την παραφροσύνη, χωρίς άσκοπους συναισθηματισμούς.
Μια ιστορία στενάχωρη με άφθονη δόση χιούμορ, ο ίδιος το αντιμετωπίζει ως μια φάρσα. Μια ιστορία που παρά την θλίψη που προκαλεί, αφορά όλους. Μια εξομολόγηση πολύτιμη, για εκείνους που παλεύουν με την κατάθλιψη και τις ψυχικές νόσους. Μια αρχή κι ένα τέλος, χάριν στους ανθρώπους που είχε, έχει δίπλα του.Μια ιστορία αγάπης και ανθρώπινης δύναμης.


Γιατί η ψυχή μας δεν είναι φτιαγμένη ν'αρκείται στην δυστυχία.
   


Εκδόσεις: Πατάκη.

Τετάρτη 4 Οκτωβρίου 2017

Μια φορά(και ίσως άλλη μία)-Κώστας Μαλούτας













Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ιδιότητες της πραγματικότητας είναι η μη προβλεψιμότητα της, ακόμη και στις περιπτώσεις που λειτουργεί με τον πιο απλό, προβλέψιμο τρόπο- παρόλο που ίσως κάποιοι υποστήριζαν ότι ακριβώς τότε αποδεικνύεται μαγική.Και πιθανότατα, οι πρώτοι, που δεν θα διαφωνούσαν με αυτή την άποψη, θα ήταν ο Βιμ Βερτμάγερ και ο Χοακίν Κιελλίνι, οι δυο συγγραφείς που αιφνιδίασαν τον λογοτεχνικό, και όχι μόνο,κόσμο με τα μυθιστορήματά τους. Λίγοι άνθρωποι θα μπορούσαν να προβλέψουν αυτό που συνέβη στα τέλη του προηγούμενου αιώνα κι αν τα κατάφερναν,θα το απέδιδαν στις κακοτοπιές κάποιας νοσηρής φαντασίας,και όχι στις έγκυρες πιθανές εκδοχές της πραγματικότητας.





Πρόκειται για ένα βιβλίο που μιλά για δυο βιβλία, πανομοιότυπα, γραμμένα από διαφορετικούς ανθρώπους, σε διαφορετικά μέρη,κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Δυο απολύτως όμοια βιβλία, λέξη προς λέξη, το ένα γραμμένο στα Ισπανικά και το άλλο στα Γερμανικά, που έχουν και τα δυο τον ίδιο κεντρικό ήρωα τοποθετημένο σε ένα ασαφές παρόν, σε μια ασαφή πόλη. Πρόκειται για τον Ξερακιανό, του οποίου η ζωή είναι μάλλον αδιάφορη, υπάλληλος σε ένα βιβλιοχαρτοπωλείο ο οποίος πρόκειται να υποβληθεί σε μια εγχείρηση. Τα πρόσωπα που τον περιβάλλουν ελάχιστα, η Μικρή και η μεγάλη αδερφή εμφανίζονται εδώ κι εκεί. Μια σχετικά αδιάφορη ιστορία, τυπωμένη στο χαρτί που πέρασε σχεδόν απαρατήρητη.Μα οι συμπτώσεις δεν σταματούν εδώ, το βιβλίο γεννά τις ίδιες ακριβώς αντιδράσεις.

Το πρώτο μέρος του βιβλίου μιλά για την ιστορία  του Ξερακιανού και την έκβασή της.Το δεύτερο μέρος του βιβλίου μιλά για την τυχαία ανακάλυψη των δυο ομοίων βιβλίων. Ένα απίθανο εκδοτικό γεγονός, που εκτοξεύει τις πωλήσεις, των δυο αγνώστων μέχρι τότε βιβλίων, οι συγγραφείς έρχονται στο επίκεντρο, οι κριτικές διαδέχονται η μια την άλλη, ο ενθουσιασμός τεράστιος, τα επόμενα επιχειρηματικά βήματα στα σκαριά, τα κέρδη τεράστια.
 Ένα παράξενο βιβλίο που μιλά για την ιστορία ενός βιβλίου, την οποία έχει γράψει και κάποιος άλλος, κι ένας άλλος έχει γράψει για αυτό το βιβλίο κι εμφανίζεται κι ένας άλλος και πάει λέγοντας.
Ο Μαλούτας με τρόπο λιτό μας παραθέτει ένα απολαυστικότατο ανάγνωσμα, μια παράξενη ιστορία που γεννά ερωτήματα. Τι σημαίνει πρωτοτυπία; υπάρχει άραγε η μοναδικότητα στην τέχνη;Η πράξη της γραφής, η έμπνευση, η κριτική, η μετάφραση. Τι θα γινόταν λοιπόν, αν πράγματι υπήρχαν δυο πανομοιότυπα βιβλία;





Ένα ολοκληρωμένο κείμενο μοιάζει με έντομο φυλακισμένο μέσα σε κεχριμπάρι. Δεν αφήνει πολλά περιθώρια που θα μπορούσε να εξελιχθεί διαφορετικά, ως προς το πώς θα μπορούσε να έχει αποδράσει από τη ροή που τελικά του δόθηκε. 'Όταν όμως ένα κείμενο δεν έχει γραφτεί, ή βρίσκεται ακόμη στο στάδιο της δημιουργίας, οι πιθανότητες που απλώνονται μπροστά του είναι , πολύ σωστά άπειρες.Ωστόσο, από καταβολής κόσμου οι συγγραφείς γράφουν τα ίδια πράγματα με διαφορετικό τρόπο.Γράφουν για την μήτρα και τον θάνατο, για τον έρωτα και την απώλεια, για το καλό και το κακό,για το εγώ και τον εαυτό, για την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι λοιπόν αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι μέσα σε τέσσερις χιλιαετίες μυθοπλασίας δεν υπήρξαν ποτέ δυο πανομοιότυπα από την αρχή έως το τέλος βιβλία.



Εκδόσεις: EΚΑΤΗ.

Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου 2017

Αριθμοί-Αριστείδης Αντονάς.

 








Η υπόθεση εργασίας των Αριθμών είναι ότι ο ήρωας δεν περιγράφεται από αυτό που έχει αλλά από αυτό που χάνει στο παρόν.Όχι από αυτό που κάνει αλλά από αυτό δεν προφταίνει να κάνει. Ο ήρωας είναι φτιαγμένος από απώλεια.Παρουσιάζεται ως υπόλλειμα μιας δομής''ζωντανού χρόνου''.Αυτή η δομή κρατά ανοικτή τη δυνατότητα εισαγωγής νέων δεδομένων στη συνείδηση.Αυτή η δομή καταγράφει, τις ενεργές απώλειες, τα συμβάντα που μόλις χάνονται, τις συνεχείς πτώσεις σε χαντάκια.


Τέσσερα διηγήματα, τέσσερις ήρωες, τέσσερα εγκλήματα που φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Κάθε αφήγημα κι ένα διαφορετικό τοπίο, σχεδιασμένο χωρίς πολλές λεπτομέρειες από τον ίδιο συγγραφέα, τέσσερις τόποι με ένα κοινό λιμάνι.
Στο πρώτο αφήγημα,ο ήρωας χάνεται σε μια άγνωστη περιοχή από την οποία δεν μπορεί να φύγει.Ο χάρτης τον οποίο ακολουθεί περιέχει πολλές ανακρίβειες.
Στο δεύτερο, ο ήρωας έχοντας χαθεί(κι εδώ) ανακαλύπτει τον αδερφό του τυχαία μέσα στο δάσος , στο τρίτο ο ήρωας βρίσκεται χωρίς να θέλει στην θέση του πατέρα του,μια παράξενη οικογενειακή παράδοση φέρνει αντιμέτωπους πανομοιότυπους τριδύμους, στο τελευταίο ο ήρωας παγιδεύεται στον έρωτα.

Κάθε ιστορία ξεκινά με τον εγκλεισμό του ήρωα. Βρίσκεται παγιδευμένος είτε σε μια περιοχή, είτε στο παρελθόν, είτε μέσα στο εγώ.Σε κάθε αφήγημα ο ήρωας δρα, χωρίς να σκεφτεί ορμώμενος από την ταχύτητα των γεγονότων. Τίποτα δεν είναι σχεδιασμένο, απλά συμβαίνει. Το τέλος που φέρει κάθε ιστορία δρα σαν επανάληψη. Ο ήρωας είναι καταδικασμένος να προσπαθεί μάταια.


Υπάρχει και μια άλλη ιστορία στην επίμετρο. Ο συγγραφέας διαβάζει τους Αριθμούς, γίνεται παρατηρητής του δικού του έργου, όταν πια έχει φύγει για τα καλά από τα χέρια του.Μια θαυμάσια ιστορία, επεξηγηματική. Μέσα από τις μουτζούρες των σημειώσεων προσπαθεί να δει τον εαυτό του δέκα χρόνια πριν.

Οι Αριθμοί περιγράφουν -νομίζω-διπλασιασμό, τριπλασιασμό και υπερμεγεθύνσεις του προσώπου του άλλου, παραμορφώσεις που συγκροτούν σχήματα στα οποία ο άλλος εμφανίζεται απέναντί μου. όλα συμβαίνουν χωρίς σοβαρότητα, ανακοινώνονται σε γελοίο τόνο και φανερώνουν κάποια απώλεια ελέγχου του πειράματος και του πειραματόζωου που είναι ο ήρωας: ο έλεγχος και η απώλεια του αφορούν κάποιο εσωτερικό κραδασμό της μονάδας, αφορούν αυτό που μιλά, τον ήρωα, εμένα.Έτσι οι αριθμοί είναι πάντοτε δηλητηριασμένοι από την εσωτερική τους ανομοιογένεια: ο ήρωας διαφέρει πάντοτε από τους άλλους, όποιο κι αν είναι το άθροισμα των προσώπων που συγκροτούν το εκάστοτε σώμα των άλλων.



Εκδόσεις : ΑΓΡΑ




Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2017

LoLa's Sundays No.122


Σιντάρτα- Έρμαν Έσσε.









Ο ποταμός επιδίωκε το σκοπό του, ο Σιντάρτα τον έβλεπε να βιάζεται, τον ποταμό που ήταν καμωμένος από κείνον κι από την ύπαρξη όλων των ανθρώπων που είχε δει κάποτε, όλο το νερό και τα κύματα έτρεχαν υποφέροντας προς τους σκοπούς, πολλούς σκοπούς, τον καταρράκτη, τη λίμνη, το στρόβιλο,τη θάλασσα,κι έφταναν σ’όλους τους στόχους, και τον καθένα απ’ αυτούς τον ακολουθούσε ένας νέος, και το νερό γινόταν ατμός,ανέβαινε στον ουρανό, γινόταν βροχή κι έπεφτε από τον ουρανό,γινόταν πηγή,γινόταν ρυάκι,γινόταν ποταμός, έτρεχε από την αρχή, κυλούσε πάλι.Αλλά η ορμητική φωνή είχε μεταμορφωθεί.Ηχούσε ακόμα, οδυνηρά. Αναζητώντας, αλλά άλλες φωνές είχαν ενωθεί μαζί της, φωνές της χαράς και του πόνου, καλές και κακές φωνές, γελαστές και θλιμμένες, εκατό φωνές, χίλιες φωνές.



Πρόκειται  για ένα ινδικό παραμύθι. Ένα βιβλίο που μιλά για επανάσταση, μια διαφορετική επανάσταση, εκείνης που απαρνείται το Εγώ, μέσα από τον πόνο, την ηθελημένη οδύνη,την μοναξιά την συγκέντρωση, μέσω του κλεισίματος των θυρών, των αισθήσεων.Ο Σιντάρτα είχε ένα μοναδικό σκοπό: ν’ αδειάσει, από σκέψεις, από λαχτάρες, να μείνει καθαρός, αγνός.Διψούσε για γνώση.
Δραπετεύοντας νωρίς από το κλασσικό πρότυπο του Δυτικού ανθρώπου ο Σιντάρτα, θα ξεκινήσει ένα ταξίδι αναζήτησης του εαυτού του, θα αναζητήσει το  νόημα  που θα σταθεί  ικανό να γιατρέψει την δυστυχισμένη σύγχρονη ψυχή του ανθρώπου. Στην πορεία η ζωή θα τον μαγέψει, θα ταΐσει το Εγώ του, θα γίνει όλα αυτά που φθονούσε, ένα λοξοδρόμημα αναγκαίο για να φτάσει στο προορισμό του.

Το Σιντάρτα είναι η καταγραφή μιας πορείας ενός ανθρώπου, απορρίπτοντας την ασφάλεια βρίσκοντας  μόνος του τον δρόμο, τον ανεπανάληπτο, μαγευτικό δικό του κόσμο.





Μπορώ να αγαπήσω μια πέτρα, Γκοβίντα, κι  ένα δέντρο ή ένα κομμάτι φλοιού. Είναι πράγματα αυτά, Γκοβίντα, και τα πράγματα κανείς μπορεί να τ’ αγαπήσει.Τις λέξεις όμως  δεν μπορώ να τις αγαπήσω. Γι’αυτό δεν έχουν καμία αξία για μένα οι διδαχές, δεν έχουν ούτε σκληρότητα, ούτε μαλακότητα, ούτε χρώματα, ούτε κόχες,ούτε μυρωδιά, ούτε γεύση, δεν έχουν παρά μόνο λέξεις.



Μετάφραση :Μαρία Παξινού
Εκδόσεις: Καστανιώτη.

Δευτέρα 28 Αυγούστου 2017

Το Βιβλίο Των Παράξενων Νέων Πραγμάτων-Μισέλ Φεϊμπερ.







Κάτι θα΄λεγα, είπε εκείνος.
Ε, τότε πες το, είπε εκείνη.
Έμεινε σιωπηλός, με τα μάτια καρφωμένα στον δρόμο.


Ο Πίτερ Λι  πρώην χρήστης ουσιών, άστεγος, νυν πάστορας, ταγμένος στον Λόγο του Θεού θα επιλεχθεί ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους όμοιους του να φύγει για ένα ταξίδι ζωής. ένα ταξίδι σε κάποιον άλλον πλανήτη, σε έναν τόπο όπου οι ντόπιοι διψούν απεγνωσμένα για τις διδαχές της Βίβλου, για το ''Βιβλίο των Παράξενων Νέων Πραγμάτων.Θα αφήσει πίσω την αγαπημένη του Μπία, προσωρινός ο χωρισμός τους, άλλωστε η αποστολή είναι μεγάλη.
Ο Πίτερ θα μεταφερθεί σε έναν κόσμο διαφορετικό από εκείνον της Γης και χωρίς να χάσει καθόλου χρόνο θα γνωριστεί με τους αυτόχθονες ή τέρατα σύμφωνα με την ονομασία που έχουν δώσει οι άλλοι κάτοικοι της βάσης. Αυτό που θα συναντήσει είναι εκπληκτικό. Οι ντόπιοι ανυπομονούν για τον ερχομό του, ανυπομονούν για εκείνο το Βιβλίο των παράξενων Νέων Πραγμάτων.
Η επικοινωνία στην αρχή με την Μπία είναι συχνή, είναι και οι δυο πολύ ερωτευμένοι, είναι η πρώτη φορά που οι ο ένας δεν θα είναι παρών στην ζωή του άλλου. Ανταλλάσσουν μηνύματα, γράφοντας διαρκώς για το πόσο τρομερή είναι η απουσία του ενός στην καθημερινότητα του άλλου.
Ο Πίτερ όμως θα μαγευτεί από τους Οάσιους, θα μεταφερθεί εκεί για μεγάλα διαστήματα και θα αναπτύξει μια κάποια οικειότητα με αυτά τα πλάσματα, και θα προσπαθήσει να τους κατανοήσει, να μάθει ακόμη και την γλώσσα τους.
Η επικοινωνία με την Μπία θα γίνει πιο αραιή.Τα μηνύματα θα φθάνουν σωρηδόν και θα περιγράφουν λεπτομερώς την καταστροφή πίσω στην Γη. Σεισμοί, μετεωρολογικές αλλαγές, καταποντίζουν την πίστη της γλυκιάς Μπία.
Ο Φεϊμπερ μας παραθέτει μια απλή , βατή ιστορία με έναν εξαιρετικό τρόπο. Μας μεταφέρει σε έναν ΄΄εξωγήινο τόπο''που έχει χτίσει με έναν τεχνικά άρτιο τρόπο. Μια ιστορία αγάπης, μια απίστευτη ιστορία περιπέτειας,μια ιστορία πίστης που μπορεί να ενώσει δυο ανθρώπους με μια τεράστια απόσταση ανάμεσα τους.
Ένα όμορφο βιβλίο επιστημονικής φαντασίας.





Μετάφραση: Χριστιάννα Σακελλαροπούλου
Εκδόσεις: Λιβάνη.

Τρίτη 1 Αυγούστου 2017

Ένα ολόγραμμα για τον βασιλιά-Dave Eggers.











O Άλαν Κλέι παίζοντας το τελευταίο χαρτί της επαγγελματικής του καριέρας, μεταφέρεται σε μια πόλη της Σαουδικής Αραβίας, εκπροσωπώντας την Reliant,τον μεγαλύτερο πάροχο τεχνολογιών πληροφορικής στον κόσμο.Ίσως τελικά το ταξίδι του αυτό να είναι η έξοδος του από την επικείμενη χρεωκοπία του, το εισιτήριο  για το κολέγιο της κόρης του. Στόχος του να υπογράψει με τον βασιλιά Αμπντουλάχ την συμμετοχή τους στο πιο μεγαλεπήβολο εγχείρημα του μονάρχη : την οικοδόμηση εκ του μηδενός μιας οικονομικής ζώνης στην μέση της ερήμου.

Εξοστρακισμένοι σε μια πελώρια σκηνή με την μυρωδιά του ιδρώτα και του πλαστικού να τους πνίγει, ο  Άλαν και η ομάδα του, η οποία αποτελείται από ακόμη τρία άτομα, περιμένουν την άφιξη του βασιλιά. Η έλλειψη φαγητού και ασύρματου δικτύου είναι θέματα που χρίζουν άμεσης επίλυσης από τον Άλαν, άλλωστε αυτός θα ήταν κι ένας τρόπος ίσως να κερδίσει τον σεβασμό των υπολοίπων μιας και η παρουσία του είναι περιττή.Η παρουσίαση θα γινόταν κάλλιστα χωρίς τον ίδιον, η γνωριμία με τον ανιψιό του βασιλιά ίσως ο μοναδικός λόγος που εξηγεί την υπαρξή του, τουλάχιστον εκεί μακριά στην Σαουδική Αραβία.

Ακολουθούν μέρες απραξίας, οι ρυθμοί εκεί δεν έχουν καμία σχέση με εκείνων της Αμερικής. Η αποχαύνωση της ερήμου παρασέρνει τον Άλαν μαζί της, κλείνεται σε ένα δωμάτιο πίνοντας ένα παράνομο αλκοόλ που του έχει προμηθεύσει μια Δανέζα γιατρός, γράφει επιστολές στην κόρη του τις οποίες ποτέ δεν θα στείλει, μονολογεί, εξερευνεί την πόλη, φλερτάρει, συζητά, γνωρίζει τον Γιουσέφ.

Το μυθιστόρημα αυτό του Ντέιβ Έγκερς είναι η ιστορία της οικονομικής κρίσης, της παρακμής του Δυτικού  κόσμου και της μετατόπισης του οικονομικού ενδιαφέροντος προς τις χώρες της Ανατολής.Κι ο Άλαν Κλέι είναι ο υπήκοος μια χώρας που ξεψυχά κι εμείς παρακολουθούμε την δική του πτώση. Ένα βιβλίο πιο επίκαιρο από ποτέ, ένα βιβλίο γεμάτο ουσία.Ναι, αυτό είναι.



Μετάφραση : Ελένη Ηλιοπούλου
Εκδόσεις: Κέδρος.




Τετάρτη 12 Ιουλίου 2017

Η μελαγχολία της αντίστασης- Λάσλο Κρασναχορκάι.















Βρισκόμαστε σε μια μικρή πόλη της Ουγγαρίας, μια πόλη θαμμένη στο χιόνι που οι κάτοικοι είναι βυθισμένοι μέχρι τον λαιμό μέσα στον γλοιώδη χυλό των προλήψεων και των προκαταλήψεών τους. Μια πόλη χαμένη στην σκιά μιας αλλοτινής, χωρίς ηλεκτρικό, θέρμανση.
Η ιστορία ξεκινά με την επιστροφή της κ. Πφλάουμ, ένα ταξίδι που κατέληξε μια τραγική εμπειρία καθώς το εισιτήριο πρώτης θέσης δεν είχε καμία αξία, και ήταν υποχρεωμένη να υποστεί τις άθλιες συνθήκες αλλά και την σεξουαλική παρενόχληση ενός επιβαίνοντος.Τι φρίκη.
Ο αναγνώστης κινείται μέσα στους δρόμους της σχεδόν υπό εξαφάνισης πόλης, παρατηρεί την εγκατάλειψη, την πλαδαρότητα της.Βιώνει και ο ίδιος την απειλή που πλανάται στον αέρα, που επιτείνεται όταν καταφτάνει στην πόλη ένα τσίρκο που κουβαλάει μαζί του μια γιγαντιαία φάλαινα και τον ΄΄Πρίγκιπα'' με τα τρία μάτια. Οι πολίτες αποχαυνώνονται και υπνοβατώντας παίρνουν την κατάσταση της πόλης στα χέρια τους.
Ανάμεσά τους ο Βαλούσκα, ο αθώος, όμορφος Βαλούσκα που τελικά θα παρασυρθεί κι αυτός θα αφυπνιστεί μεμιάς από την ανθρώπινη κακία, θα την ενστερνιστεί και θα σωπάσει δια παντός.
Ένα μυθιστόρημα που περιγράφει αριστουργηματικά την κοινωνία μας, μια κοινωνία που είναι παραδομένη στους φόβους της, τις προκαταλήψεις,που είναι γερά στερεωμένη σε ψευδείς βεβαιότητες. ''Μια πνιγηρή τρύπα που πνίγει κάτω από το μαλακό της πάπλωμα κάθε κύμα καθαρού αέρα.Η γραφή του  Κρασναχορκάι σαρωτική.Μια πρόζα απαράμιλλης ομορφιάς , με τις υπνωτιστικές ποιητικές εικόνες του, και τον μακροπερίοδο λόγο του.Μια θλίψη διακατέχει το βιβλίο, η θλίψη της σήψης, της λήθης στην οποία η ανθρώπινη ύπαρξη βυθίζεται αργά μα σταθερά.



Η μετάφραση της Αβραμίδου είναι εξαιρετική.



Μετάφραση: Iωάννα Αβραμίδου
Εκδόσεις: Πόλις.

Σάββατο 3 Ιουνίου 2017

Η Συντέλεια του κόσμου- Τζέννυ Έρπενμπεκ












Στις αρχές του περασμένου αιώνα γεννιέται ένα κορίτσι , από μάνα Εβραία και πατέρα χριστιανό.Ένα μωρό που έπαψε να αναπνέει , ήτανε δωρισμένο εξαρχής στον θάνατο βλέπεις. Μια χούφτα χιόνι μπορεί να το έσωζε, μπορεί και όχι, ποιος ξέρει.Τι θα συνέβαινε όμως, αν τελικά είχε σωθεί;Πόσα χρόνια θα ζούσε ακόμη; Τι θα του επεφύλασσε το μέλλον;

...Πριν από πολλά χρόνια είπε ο ένας τη μία λέξη, κι ο άλλος την άλλη λέξη, λέξεις μετακινήσανε τον αέρα, λέξεις γραφτήκανε με μελάνι σε χαρτί, καταχωριστήκανε, ο αέρας μετρήθηκε με αέρα και το μελάνι με μελάνι.Είναι κρίμα που δεν μπορεί να δει κανείς το σύνολο στο οποίο λέξεις από μελάνι μεταμορώνονται σε κάτι πραγματικό...

Η Έρπενμπεκ γράφει ένα βιβλίο για τον θάνατο. Μια ιστορία, βέβαια δεν αρκεί και γράφει  για μια ζωή που περιέχει δυνάμει πολλές ζωές.Αυτή η περιδίνηση σε τόπο, χρόνο και τις διαφορεικές εκδοχές αποτελούν έναν ισχυρό πυρήνα γύρω από τον οποίο η συγγραφέας  μας δίνει ένα μαγευτικό μυθιστόρημα. Με φόντο ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο ιστορικό πλαίσιο,η ηρωίδα της Έρπενμπεκ μεταστοιχιώνεται , ξεκινώντας από την Γαλικία της αυστροουγκρικης μοναρχίας περίπου το 1900,συνεχίζεται στην Βιέννη μετά το τέλος του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου, στην Μόσχα την εποχή του σταλινισμού, στο Βερολίνο της Λαοκρατικής Δημοκρατιας για να ολοκληρωθεί στο Βερολίνο της σύγχρονής Επανενωμένης Γερμανίας.
Το βιβλίο χωρίζεται σε ‘’υποβιβλία’’ όσες και οι εκδοχές της ιστορίας, και ανάμεσά τους παρεμβάλλονται διάφορα ιντερμέδια που δίνουν στην αφήγηση έναν εξαίσιο ρυθμό. Η γραφή σε υπνωτίζει, σε μεταφέρει εδώ κι εκεί, παρατηρώντας την διαφορετική κάθε φορά εξέλιξη της ηρωίδας, τον διαφορετικό κάθε φορά θάνατο που έχει επιλέξει η συγγραφέας γι’αυτήν.

 Οι ήρωες παραμένουν ανώνυμοι, τι σημασία έχει άλλωστε το όνομα, η ιδιότητα του καθενός, ο ρόλος που έχει κληθεί να υπηρετήσει μέσα στο σύνολο έχει σημασία.Κι εδώ η συγγραφέας προσπαθεί να σώσει την ηρωίδα, την μεταθέτει, την μεταμορφώνει μέχρι να φτάσει στο  αναπόφευκτο τέλος, το οποίο δεν θα φέρει και την συντέλεια του κόσμου.

 Υ.γ Η μετάφραση του Αλέξανδρου Κυπριώτη εξαιρετική.

 Το καλοκαίρι του 2003 ένας μεταφραστής κάθεται στο γραφείο και παλεύει με τις λέξεις. Παλεύει με γερμανικές και ελληνικές λέξεις.Μεταφράζει τους Μπούντενμπροκ.Εκείνη την ημέρα δεν μπορεί να ξέρει ότι εκείνη η μετάφραση δεν θ ολοκληρωθεί.Ξέρει μόνο ότι εκείνη την ημέρα δεν μπορεί να παλέυει άλλο.Και σηκώνεται. Πηγαίνει στην βιβλιοθήκη του και διαλέγει ένα γερμανικό βιβλίο : ένα από τα βιβλία που του έχουν δώσει σε μια μικρή έκθεση γερμανικών εκδοτικών οίκων στο ΕΚΕΜΕΛ.Στο εξώφυλλο η Μόνα Λίζα του Μποτέρο.Με μαύρα γράμματα το όνομα της συγγραφέως :Jenny Erpenbeck.Αναρωτιέται πως την λένε Γέννυ ή Τζέννυ;Πως την φωνάζει η μάνα της ; σκέφτεται....Φεύγει από την βιβλιοθήκη του και πηγαίνει και κάθεται σε μια πολυθρόνα. Ανοίγει το  βιβλίο και αρχίζει να διαβάζει.Το κλείνει κάποιες ώρες μετά,όταν το έχει τελειώσει.Αλλά συνεχίζει να κάθεται.Για πρώτη φορά στην ζωή του νιώθει το βάρος της λέξης <<καθηλωμένος>>.Όλα εξαρτώταν από κάθε λέξη.
Περνά χρόνος. Μηνύματα. Τηλεφωνήματα.Μηνύματα.Τηλεφωνήματα.
Ένα πρωί ένας μεταφραστής αρχίζει να μεταφράζει:όταν το βρήκανε , στεκότανε νυχτιάτικα μες στο δρόμο, μ΄έναν άδειο κουβά στο χέρι, σ΄έναν εμπορικό δρόμο, και δεν έλεγε τίποτα.
Όλα όμως θα μπορούσαν να είχαν έρθει και αλλιώς.

Επίμετρο του μεταφραστή.




Μετάφραση : Aλέξανδρος Κυπριώτης
Εκδόσεις :Kαστανιώτη.


Τρίτη 23 Μαΐου 2017

Τριάντα πέντε.









Να, μια μέρα που σε βγάζει εντελώς από την ρουτίνα σου. Μια μέρα που ο χρόνος γίνεται ιδιαίτερα αισθητός. Είναι μια νέα αρχή ή κι ένα τέλος αν χρειάζεται. Τα πάντα είναι στοιβαγμένα μέσα σ'ένα δευτερόλεπτο.Εικόνες και αναμνήσεις που είχαν με κόπο ταξινομηθεί, καταγραφεί ξεχύνονται εμπρός σου.Γυρνάς τον εαυτό σου μέσα, έξω.Αναθεωρείς, ξανά σχεδιάζεις.
Η χρονιά που πέρασε έφερε όλα όσα δεν μπορούσα να φανταστώ. Με προσπάθεια, κόπο κι επιμονή. Κι είμαι εδώ σήμερα χαμογελώντας, κολυμπώντας πάνω στο πρόσωπο του χρόνου.
Τριάντα πέντε λοιπόν, αύριο θα το έχω ξεχάσει.


Παρασκευή 5 Μαΐου 2017

Το πρόσωπό σου αύριο (Πυρετός και Λόγχη)-Χαβιέρ Μαρίας














''Δεν θα έπρεπε ποτέ να λέει κανείς τίποτα, ούτε να δίνει στοιχεία ούτε να διαδίδει ιστορίες ούτε να κάνει τους ανθρώπους να θυμούνται όντα που ποτέ δεν υπήρξαν ούτε πάτησαν στη γη ή διέσχισαν τον κόσμο, ή που πέρασαν μεν αλλά είναι σχεδόν ασφαλή μέσα στην μονόφθαλμη και αβέβαιη λήθη.Το να αφηγείσαι είναι σχεδόν πάντα δώρο, ακόμα κι όταν περιέχει και σταλάζει δηλητήριο η αφήγηση, είναι επίσης δεσμός  και δόσιμο εμπιστοσύνης, και είναι σπάνια η εμπιστοσύνη που αργά ή γρήγορα δεν θα προδοθεί, σπάνιος ο δεσμός που δεν γίνεται κουβάρι ή κόμπος, και καταλήγει έτσι να σφίγγει τόσο που χρειάζεται μαχαίρι ή σπαθί για να κοπεί''.

Θέτοντας τα θεμέλια της ιστορίας του ο Μαρίας ξεκινά με ένα θαυμάσιο τρόπο,με μια κρίση διατυπωμένη  με ύφος απόλυτο Δεν θα έπρεπε ποτέ να λέει κανείς τίποτα.Μια ιστορία που διαδραματίζεται στο μεγαλύτερο μέρος της στα γεγονότα μιας ημέρας, μιας συζήτησης μεταξύ αυτού και ενός φίλου.Ημέρας που θα αλλάξει κατά πολύ την  μέχρι τότε ζωή του Ζακ Ντέθα , όταν πια θα κληθεί να μεταφράζει ζωές άλλων, πρόσωπα του σήμερα και την εξέλιξή τους αύριο.
Ο Ντέθα(πρωταγωνιστής) πρόσφατα χωρισμένος , έχει εγκατασταθεί προσωρινά στο Λονδίνο αφήνοντας πίσω τα παιδιά του.Θα παραστεί σε μια δεξίωση του Πήτερ Γουήλερ όπου και θα γνωριστεί με τον Μπέρτραμ Τούπα. Ο τελευταίος θα διακρίνει ένα μοναδικό χάρισμα , την δυνατότητά του να βλέπει πιο καθαρά, αυτά τα οποία κανείς δεν μπορεί να διακρίνει, να δει ακόμη και στον ίδιο του εαυτό.
Θα προσφέρει της υπηρεσίες του σε μια οργάνωση της οποίας οι στόχοι της παραμένουν αδιευκρίνιστοι. Καθήκον του να ακούει, να ερμηνεύει και να λέει, να αποκρυπτογραφεί, συμπεριφορές, στάσεις, χαρακτήρες και ηθικούς ενδοιασμούς, αδυναμίες και πεποιθήσεις, αναποφασιστικότητες.Να ερμηνεύει ιστορίες, ανθρώπους, ζωές. Αυτό έκανε.
Είναι πολλές οι παρεκβάσεις που διακόπτουν την εξιστόρηση, είναι πολλές οι εμμονές του Μαρίας. Παρεκβάσεις που αφορούν την προδοσία, την εμπιστοσύνη, τις συνέπειες της αφήγησης τόσο για κείνον που μιλάει όσο και για κείνον που ακούει, τον έρωτα,τον λόγο.
Ένα βιβλίο που αποτελεί το πρώτο μέρος μιας τριλογίας, με το απαραίτητο σασπένς στο τέλος, κι η ιστορία να μην λαβαίνει τέλος.
Ο Μαρίας με το θαυμάσιο ύφος του, με την εκπληκτική γραφή του εμπλουτίζει και διανθίζει τις ίδιες ερωτήσεις, τις ίδιες εμμονές με την εξαντλητική χρήση των λέξεων, των συνωνύμων τους και των αντίθεων τους.
Πιάνεις ένα βιβλίο του Μαρίας και ξέρεις ότι δεν θα προσπερνάς τις σελίδες του ανάλαφρα, ότι δεν θα βγεις ο ίδιος μετά το πέρασμά τους.


''... τίποτα δεν βοηθά ενάντια σε κάτι που ήδη ξέρει κανείς και που φοβάται πιο πολύ  απ'όλα(ίσως γιατί το προσελκύει μοιρολατρικά τότε, και το επιδιώκει για να γλιτώσει την απογοήτευση), και συνήθως ξέρει κανείς πως καταλήγουν τα πράγματα, πως εξελίσσονται και τι μας επιφυλάσσουν, προς τα που κατευθύνονται και που θα τερματίσουν, όλα βρίσκονται εκεί μπροστά, στην πραγματικότητα όλα είναι ορατά από πολύ νωρίς στις σχέσεις όπως και στα τίμια αφηγήματα, αρκεί να τολμήσει κανείς να τα κοιτάξει, μία και μόνη στιγμή περικλείει  το σπέρμα πολλών μελλούμενων χρόνων και σχεδόν ολόκληρης της ιστορίας μας-μία και μόνη φορτισμένη και σοβαρή στιγμή- , και αν θέλουμε τη βλέπουμε και τη διατρέχουμε κιόλας, σε αδρές γραμμές, δεν είναι πολλές οι παραλλαγές, οι ενδείξεις σπανίως εξαπατούν αν ξέρουμε να διακρίνουμε τα σημάδια αν είμαστε-αλλά είναι τόσο δύσκολο και καταστροφικό-διατεθειμένοι για κάτι τέτοιο...''


Η μετάφραση εξαιρετική.

Μετάφραση : Bιβή Φωτοπούλου
Εκδόσεις : Σέλας.

Παρασκευή 7 Απριλίου 2017

Ρομπέρτο Μπολάνιο-Το Παγοδρόμιο














Τον είδα για πρώτη φορά στην οδό Μπουκαρέλι, στο Μεξικό, δηλαδή στην εφηβεία , στη θαμπή και αβέβαιη περιοχή που ανήκει στους ποιητές από σίδερο, μια νύχτα πλακωμένη από μια ομίχλη που υποχρέωνε τα αυτοκίνητα να κυκλοφορούν αργά και προκαλούσε αστεία και έκπληκτα σχόλια των διαβατών για το νεφελώδες φαινόμενο, τόσο ασυνήθιστο εκείνες τις μεξικάνικες νύχτες, τουλάχιστον από όσο θυμάμαι εγώ.Προτού ακόμα μου τον συστήσουν, στην είσοδο του καφέ Λα Αβάνα, άκουσα την φωνή του, βαθιά σαν βελούδινη, το μοναδικό πράγμα σ'εκείνον που δεν άλλαξε με το πέρασμα του χρόνου.Είπε: Είναι μια νύχτα στα μέτρα του Τζακ.Εννοούσε τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, όμως η φωνή του ακούστηκε σαν να αναπολούσε περιοχές δίχως νόμο, όπου όλα ήταν δυνατά.όλοι ήμασταν έφηβοι, αλλά περπατημένοι έφηβοι, και ήμασταν ποιητές και γελούσαμε.



Τρεις αφηγητές παίρνουν το λόγο, τρεις διαφορετικοί ρόλοι με κοινό παρανομαστή την Ζ, μια τουριστική πόλη στις ακτές της Καταλονίας, τρεις εκδοχές ενός εγκλήματος. Ένας απογοητευμένος Χιλιανός  συγγραφέας, ένας δημοτικός υπάλληλος  κι ένας Μεξικανός ποιητής χωρίς άδεια παραμονής διηγείται ο καθείς την δική του ιστορία.Μιλούν για το τρόπο που βρέθηκαν στην Ζ, το παρελθόν, το παρόν για τις αυταπάτες που τρέφουν. Οι δυο από αυτούς θα ερωτευτούν την Νούρια την πιο όμορφη γυναίκα της Ζ, μια πατινέρ.


Η ιστορία ξεκινά με έναν φόνο, ντύνοντας την έτσι με ένα πέπλο μυστηρίου. πλήθος ερωτημάτων αρχίζουν και γεννιούνται η ιστορία προχωρά,οι αφηγήσεις συγκλίνουν. Τ μυστήριο λύνεται αλλά, πραγματικά αυτό δεν σε νοιάζει, προσωπικά εμένα δεν με ένοιαζε να μάθω ποιος ήταν ο δολοφόνος. Η γραφή σε μαγνητίζει, ο λυρισμός, η απογυμνωμένη κι  όμορφη ποίησή του.Ο κόσμος που σε βυθίζει είναι ιδιαίτερος και δεν λές να βγεις από εκεί, ακόμη και όταν η τελεία θα σημάνει  το τέλος.



Ένα εξαιρετικό βιβλίο με αφηγηματικό παλμό που σε αιχμαλωτίζει από την πρώτη κιόλας σελίδα.



''Στο Παγοδρόμιο, ο τρόπος, τα θέματα, ακόμη και οι εμμονές, όλη η ποιητική του Μπολάνιο, είναι ήδη παρόντα : αποτυχημένοι συγγραφείς, ερωτικές απογοητεύσεις, ανεξήγητα εγκλήματα, χιούμορ στη καρδιά του εφιάλτη, αίσθηση του παραλόγου, αισθητική της βαναυσότητας, μελαγχολία ανάμεικτη με ζωντάνια, πολυφωνία. Και επιπλέον , αλλεπάλληλοι λαβύρινθοι, ο ένας πάνω στον άλλο, διαταραγμένοι, όπου χανόμαστε μέσα στους χαρακτήρες, όπου περιπλανιόμαστε, και αισθανόμαστε ξαφνικά ότι βρήκαμε την έξοδο, μια έξοδο. Τότε όμως μας ρωτούν οι τρεις πρωταγωνιστές, καθένας με τον τρόπο του :Τι είναι ένας λαβύρινθος από τον οποίο μπορούμε να βγούμε;''
Robert Amutio



Mετάφραση : Kρίτων Ηλιόπουλος
Εκδόσεις : ΑΓΡΑ


Τρίτη 21 Μαρτίου 2017

Στρατιώτες της Σαλαμίνας- Χαβιέρ Θέρκας.
















Πρόκειται για την ιστορία του εμφυλίου πολέμου της Ισπανίας.Πιο συγκεκριμένα πρόκειται για την ιστορία του Σάντσεθ Μάθας, ιδρυτής και ιδεολόγος της Φάλαγγας, ίσως ένας από τους πιο άμεσους υπεύθυνους του εμφύλιου σπαραγμού. Ο Σάντσεθ Μάθας καταφέρνει να γλιτώσει από την ομαδική εκτέλεση, κρύβεται μα ένας πολιτοφύλακας τον βρίσκει, τον σημαδεύει με το όπλο του και την τελευταία στιγμή του χαρίζει την ζωή.
Την ιστορία αυτή θα ακούσει χρόνια αργότερα ο αφηγητής και δημοσιογράφος Χαβιέρ Θέρκας, συνονόματος του συγγραφέα. Θέλοντας να μάθει  περισσότερα, να ανασυνθέσει το ιστορικό πλαίσιο των γεγονότων ο Θέρκας αρχίζει να ερευνά, να μιλά με πρόσωπα που είχαν γνωρίσει τον Μάθας. Στο πίσω μέρος του μυαλού του βέβαια βρίσκεται η συγγραφή ενός βιβλίου, όχι μυθιστορηματικού μα ιστορικού που θα αφορά γεγονότα του τότε,   μα κυρίως  τα γεγονότα εκείνης της ημέρας.
Ο Θέρκας επιλέγει να γράψει την ιστορία  ακολουθώντας την συνταγή ενός αστυνομικού μυθιστορήματος. Συλλέγει πληροφορίες, ερευνά προσπαθεί να ξεδιαλύνει το μυστικό των αινιγματικών πρωταγωνιστών του. Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη. Το τρίτο μέρος είναι  η κορύφωση του, όλα ξεκαθαρίζουν. Οι τελευταίες σελίδες του βιβλίου είναι  ένα δείγμα εξαιρετικής γραφής.
Το βιβλίο αυτό γράφηκε ενάντια της λήθης. ένα βιβλίο για ήρωες και αντι-ήρωες.Ένα βιβλίο για τους νεκρούς που οφείλουν να παραμείνουν ζωντανοί, τουλάχιστον μέσα μας.






Μετάφραση : Ελισώ Λογοθέτη
Εκδόσεις : Πατάκη.






Δευτέρα 6 Μαρτίου 2017

Η Ώρα του αστεριού-Κλαρίσε Λισπέκτορ.











''Tο βιβλίο είναι γραμμένο από χέρι ασθενικό και παθιασμένο.Η Κλαρίσε είχε ήδη κατά κάποιο τρόπο πάψει να είναι δημιουργός, να είναι συγγραφέας.Είναι το τελευταίο κείμενο, εκείνο που έρχεται μετά.Μετά από όλα τα βιβλία.Μετά τον χρόνο. Μετά το εγώ.Ανήκει στην αιωνιότητα , σε εκείνο τον χρόνο  πριν από το μετά από το εγώ, τον οποίο τίποτα δεν μπορεί να διακόψει.Στον χρόνο εκείνο,  σε εκείνη την μυστική και αιώνια ζωή θραύσματα της οποίας είμαστε''.



H Ώρα του αστεριού αφηγείται την ζωή της μικροσκοπικής Μακκαμπέας. Ένα κορίτσι ορφανό, υποσιτισμένο που αγγίζει σχεδόν τα όρια της ανυπαρξίας. Δεν γνωρίζει τίποτα, δεν την ενδιαφέρει τίποτα, δεν ελπίζει πάρα μόνο ζει και είναι ευτυχισμένη. Δεν μπορεί να μην είναι. Δεν ελπίζει σ' ένα υπέρλαμπρο μέλλον, δεν θυσιάζει  την ζωή της για το αιώνιο ύστερα, το μετά πάρα μόνο για το τώρα, το παρόν είναι αυτό που μετρά.
Θα γνωρίσει τον Ολύμπικο, θα νιώσει το σώμα της να λαχταρά. Εκείνον με το πολύτιμο σπέρμα.Βέβαια, εκείνος θα την παρατήσει για κάποιαν άλλη, τι να την κάνει την Μακκαμπέα με τις μαραζωμένες ωοθήκες; είναι απλά ένα υποπροϊόν,Θα γνωρίσει την Γκλόρια,τούτη εδώ είναι άλλου επιπέδου.
Μα εδώ δεν είναι η ιστορία που βρίθει θαυμασμού. Είναι  ο τρόπος συγγραφής της. Γινόμαστε μάρτυρες στην διαδικασίας γέννησης της, στο τρόπο που χτίζεται από την συγγραφέα. την έκρηξη που βγαίνει μέσα από τις λέξεις, μέσα από εκείνη. Ένα μεγάλο βιβλίο που δεν γνωρίζει τίποτα, ένας τεράστιος ποταμός ερωτημάτων, τεράστιων και ταπεινών, που δεν ζητούν απαντήσεις: ζητούν την ζωή.
Ένα βιβλίο για την απλότητα της ζωής, για τις χαμένες απολαύσεις, εκείνες που έχουμε ξεχάσει από καιρό. Tρέχουμε, να φτιάξουμε ένα φανταχτερό μέλλον, μουντζουρώνοντας το παρόν.
Οι λέξεις της Κλαρίσε σε καταπίνουν.


Με την ιστορία αυτή θα ευαισθητοποιώ, και ξέρω καλά πως κάθε μέρα είναι μέρα κλεμμένη από τον θάνατο.Δεν είμαι διανοούμενος , γράφω με το σώμα.Και αυτό που γράφω είναι υγρή ομίχλη.Οι λέξεις είναι ήχοι μεταγγισμένη από σκιές που διασταυρώνονται  ανόμοιες, σταλακτίτες, δαντέλα, μετουσιωμένη μουσική εκκλησιαστικού οργάνου.Σχεδόν δεν τολμώ  να κραυγάσω λέξεις σ'αυτό το παλλόμενο πλούσιο δίχτυ, το νοσηρό και σκοτεινό που έχει για αντίστιξη το τραχύ μπάσο του πόνου.Allegro con brio. Θα προσπαθήσω να βγάλω από το κάρβουνο χρυσάφι.Ξέρω πως αναβάλλω την ιστορία και πως παίζω μπάλα δίχως μπάλα.Τ γεγονός είναι πράξη; Ορκίζομαι πως το βιβλίο αυτό είανι φτιαγμένο δίχως λέξεις.Είναι βουβή φωτογραφία.Το βιβλίο αυτό είναι σιωπή.Το βιβλίο αυτό είναι ερώτημα.

 Mετάφραση: Μάριος Χατζηπροκοπίου
Εκδόσεις : Αντίποδες
Επίμετρο: ΕΛΕΝ ΣΙΞΟΥ.


Υ.Γ

Ένα απόσπασμα της Μήτσορα(Με λένε Λέξη, εκδ.Πατάκη)), που δεν σταμάτησα να σκέφτομαι κατά την διάρκεια της ανάγνωσης :
H διαδρομή μας είναι ανεπανάληπτη, ποτέ δεν θα γυρίσουμε πίσω.Χείμαρροι μας κόβουν τον δρόμο,όλες οι γέφυρες είναι τόσο φθαρμένες από τα βήματα άλλων ταξιδιωτών, που είναι επικίνδυνες.Αυτά παθαίνουν όσοι δεν θέλουν να είναι υπάλληλοι της πραγματικότητας. Εκείνοι πεθαίνουν χωρίς να έχουν αναρωτηθεί για τίποτα, εκείνοι έχουν μόνο Ανάγκες, ενώ εμείς εστιάζουμε μόνο στην Επιθυμία.Πρώτα από όλα να μην είμαστε όλοι ίδιοι, αλλά και να μην πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό,σε μια σταγόνα ιδρώτα.Επιθυμούμε την απουσία της θλίψης ενώ βυθιζόμαστε σ'αυτήν και πιάνουμε πάτο στην απουσία του Θεού.
...Η αναπνοή μα έχει λιγοστέψει  και δεν είμαστε ούτε κόκκος σινάπεως , σ'αυτό το βιβλίο της Σκόνης μας.Κατοικούμε εδώ, στην γειτονιά των Κλονισμένων, στα μπάζα, στα πρώην ρεύματα, στις οικοδομές που καταρρέουν, σε ό,τι αρχίζει ακαθόριστο , αλλά δεν καταφέρνει,ούτε με κόπο να εξαφανιστεί.Κι όσο κι αν ανεμίζει ακόμα στο μυαλό μας η Ιδέα της Απόστασης , από το εργαστήριο παραγωγής μας, που μας  όρισε ελαττωματικούς, ποτέ δεν φτάνουμε, δεν ολοκληρωνόμαστε από ευχή ή κατάρα, και στο τέλος καταλήγουμε ένα σκουπίδι στο μάτι του περαστικού, που, αν δακρύσει, σκοντάφτει και πέφτει, ενώ εμείς γελάμε με ό,τι αμυδρά αντιλαμβανόμαστε.
 




Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2017

Το Εργοστάσιο Σφηκών- Iain Banks.















''Δυο χρόνια αφότου είχα σκοτώσει τον Μπλάιδ, δολοφόνησα τον μικρό μου αδερφό Πωλ. για τελείως διαφορετικούς και σίγουρα πιο σοβαρούς λόγους,και έναν χρόνο μετά τον Πωλ σκότωσα την μικρή μου ξαδέρφη Εσμεράλντα, μάλλον από σκέτο καπρίτσιο και χωρίς λόγο. Αυτό είναι το σκορ μου μέχρι σήμερα.Τρεις. Εδώ και χρόνια δεν έχω σκοτώσει κανέναν άλλο και δεν σκοπεύω να σκοτώσω ξανά στο μέλλον.
Ήταν απλώς μια φάση που περνούσα.''

Πρόκειται για ένα περίεργο, σοκαριστικό, πότε-πότε βάναυσο βιβλίο. Η ανάγνωσή του σε μερικά σημεία είναι μια απείρως οδυνηρή εμπειρία, αλλά ταυτόχρονα δεν τολμάς να πάρεις ανάσα μην σου ξεφύγει κάποιος συμβολισμός, ή κάποια εξαιρετική φράση.
Παρακολουθούμε την ζωή του δεκαεξάχρονου Φρανκ, ο οποίος και ζει απομονωμένα μαζί με τον πατέρα του στο νησί. Ο αδερφός του Έρικ, μόλις έχει δραπετεύσει από την ψυχιατρική κλινική, όπου και νοσηλευόταν τα τελευταία χρόνια.
Η περιγραφή της καθημερινότητας του Φρανκ, γίνεται με εκπληκτική σαφήνεια, η προσωπικότητα του δομείται με λεπτομέρεια. Η καθημερινή του διαδρομή, στους Θυσιαστικούς Πασσάλους, οι Τόποι των Κρανίων,το Εργοστάσιο των Σφηκών τοποθετημένο πάνω στην σοφίτα, το Ρολόι των βασανιστηρίων που περιγράφει με τόση λεπτομέρεια.Εκπληκτική γραφή και η φαντασία του συγγραφέα να οργιάζει.
Αλλά από την άλλη είναι και οι εξοργιστικές περιγραφές, των φόνων ή των βασανιστηρίων των δύσμοιρων ζώων που πέφτουν στα χέρια του.
Η ψυχαναγκαστική συμπεριφορά του πατέρα αλλά και του ίδιου, τα τηλεφωνήματα με τον αδερφό του Έρικ που βρίσκεται ολοένα και πιο κοντά τους,οι διάλογοι που σπάνε την σιωπή των σκέψεων είναι εξαιρετικοί.
Η βια αντί φωνής, η βία που χρησιμοποιείται σαν απόδειξη της ίδιας της ύπαρξης. Οι τύψεις δεν έχουν θέση εδώ, ο Φρανκ ρωτά, το εργοστάσιο απαντά.
Ένα βιβλίο που κατά λάθος έπεσε στα χέρια μου, άλλωστε ανήκει σε μια κατηγορία(τρόμου) η οποία δεν είναι το φόρτε μου. Κι έρχεται ο Banks να με διαψεύσει.
Το εργοστάσιο  Σφηκών είναι ένα εκπληκτικό, αλλόκοτο βιβλίο.Απολαυστικό τόσο για την απόλυτη θηριωδία του αλλά και το μήνυμά του, κυρίως γι' αυτό.




''Οι ζωές όλων μας είναι σύμβολα. όλα όσα κάνουμε είναι μέρος ενός μοτίβου, που κατά έναν μικρό έστω βαθμό το διαμορφώνουμε  και εμείς. Οι ισχυροί φτιάχνουν δικά τους μοτίβα και επηρεάζουν αυτά των άλλων ανθρώπων, ενώ οι αδύνατοι βλέπουν τις πορείες τους να χαράζονται από άλλους,οι αδύνατοι και οι άτυχοι, και οι ηλίθιοι.Το Εργοστάσιο των Σφηκών είναι μέρος αυτού του μοτίβου γιατί είναι μέρος της ζωής και - πολύ περισσότερο- μέρος του θανάτου. Είναι περίπλοκο, όπως  η ζωή, και έτσι υπάρχουν σε αυτό όλα τα στοιχεία της ζωής.Μπορεί να δίνει απαντήσεις σε ερωτήσεις επειδή κάθε ερώτηση είναι μια αρχή που ψάχνει  για ένα τέλος και το Εργοστάσιο μιλάει για το Τέλος, για τον ίδιο τον θάνατο.Εσείς κρατήστε τα ραβδιά σας και τα ζάρια σας και τα βιβλία σας, τις φωνές των πουλιών, τα μενταγιόν, τα σπλάχνα των ζώων και όλες αυτές τις μπούρδες, εγώ έχω το Εργοστάσιο, που ανήκει στο παρόν και στο μέλλον- όχι στο παρελθόν-.''




Μετάφραση: Βασίλης Μπαμπούρης
Εκδόσεις : Oξύ.

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2017

LoLa's Sundays No.101


Little Scarlet-Walter Mosley.















Το φλεγόμενο, από την οργή των μαύρων στο γκέτο του Γουότς το καλοκαίρι του 1965, τοπίο θα επιλέξει να τοποθετήσει τους ήρωες του ο Μόσλυ. Μια ιστορία φυλετικού μίσους, που οδηγεί σε εξεγέρσεις, λεηλασίες και βέβαια στον φόνο. Ο φόνος μιας όμορφης μαύρης κοκκινομάλλας , που είναι γνωστή ως Λιτλ Σκάρλετ και η αποφυγή της βίας που απειλεί να ξεσπάσει πάλι η αφορμή μιας συνεργασίας, ακατάληπτης τότε. Μιλάμε για μια περίοδο οδυνηρή ως προς την μεταχείριση των μαύρων στην Αμερική.
Ο βασικός ύποπτος είναι ένας λευκός άνδρας, τον οποίο η Λίτλ Σκάρλετ θα βοηθήσει να ξεφύγει από την οργή του πλήθους που απειλεί να τον λιντσάρει. Έπειτα βρίσκεται άγρια δολοφονημένη. Υπό άλλες συνθήκες αυτό θα διευκόλυνε κατά πολύ την δουλειά της αστυνομίας, ο άνδρας θα καταδικαζόταν και η υπόθεση θα έκλεινε.Η απειλή όμως παραμονεύει, η είδηση αυτή του λευκού εγκληματία θα αναζωπύρωνε την φωτιά της βίας.
Κι εδώ καλείται ο Ίζυ να εξιχνιάσει την υπόθεση. Ακριβώς επειδή είναι μαύρος θα μπορούσε να κινηθεί με ευκολία, μέσα στο γκέτο, να συλλέξει πληροφορίες, να ανακαλύψει τον δολοφόνο.
Κι έτσι ξεκινά το κυνήγι με μια επιστολή στην τσέπη, που του παραχωρεί το ελεύθερο,ένα πάσο για τις λευκές γειτονιές.Θα έρθει αντιμέτωπος με την μιζέρια, την καχυποψία και το μίσος, θα γνωρίσει ανθρώπους που κρύβονται πίσω από το μακιγιάζ δεκαετίες ολόκληρες,περιφερόμενοι σαν κλόουν.

Με μια γλώσσα αν και απλή δυνατή, η πλοκή ρέει, με την απαραίτητη κορύφωση στο τέλος. Ο πολύπλοκος χαρακτήρας του Ίζυ υφαίνεται θαυμάσια, ο Μόσλυ μας βυθίζει για τα καλά μέσα στον κόσμο του. Άλλωστε ξέρει ακριβώς γιατί γράφει, υπήρξε παρών εκείνη την εβδομάδα, αν και δεκατριών χρόνων, σκηνές έχουν χαραχθεί μέσα του.
Η ατμόσφαιρα του βιβλίου σε τόνους άσπρου μαύρου, φαίνεται ''η ανάμειξη των χρωμάτων'' την περίοδο εκείνη, δεν ήταν καλαίσθητη.


Μετάφραση :Άλκηστις Τριμπέρη
Εκδόσεις : Πόλις.

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2017

LoLa's Sundays No.99


Λίγη Ζωή-Χάνα Γιαναγκιχάρα













''Είναι ωραία ιστορία΄΄ είπε. Μου χαμογέλασε κιόλας. ''Θα σου πω''
''Σε παρακαλώ''είπα.
Και μετά μου είπε.



Τέσσερις φίλοι μετακομίζουν στην Νέα Υόρκη μετά την αποφοίτησή τους, για να φτιάξουν την ζωή τους. Άφραγκοι, χαμένοι με μόνα εφόδια την μεταξύ τους σχέση και τις φιλοδοξίες τους θα αρχίσουν σιγά σιγά,  να θέτουν στόχους, να αρχίζουν να οριοθετούν τις ζωές τους. Ο Γουίλεμ, ο Μάλκομ, ο Τζέι μπι και ο Τζουντ(αχ, αυτός ο Τζούντ) είναι οι βασικοί χαρακτήρες, χωρίς αυτούς το μυθιστόρημα δεν θα υπήρχε. Υπάρχει ο Άντι , ο Χάρολντ, η Τζούλια κι ο Ρίτσαρντ κι άλλοι, πολλοί άλλοι. Η αρτιότητα των χαρακτήρων τέτοια, που νομίζεις ότι είναι αληθινοί, ότι υπάρχουν εκεί δίπλα και τους βλέπεις, τους ακούς ακόμη και ότι μπορείς να τους αγγίξεις.Είναι τέτοια η συναισθηματική και η προσωπική ανάμειξη με τον κόσμο εκείνο των τεσσάρων που είναι σαν να ζεις σε δυο κόσμους, άλλοτε μόνο σε έναν εκείνο του Τζούντ, που αναρωτιέσαι τι θα συμβεί, ποια θα είναι η εξέλιξη σαν να πρόκειται για έναν πολύ δικό σου άνθρωπο και το συναίσθημα βαρύ, τόσο βαρύ που μερικές φορές αναγκαζόμουν να κλείσω το βιβλίο να πάρω καμιά ανάσα για να μπορώ να συνεχίσω.

Παρακολουθούμε την εξέλιξη των ζωών τους, οι οποίες κύλησαν όπως ποτέ δεν είχαν φανταστεί. Είναι και οι τέσσερις πλέον επιτυχημένοι ο καθείς διακεκριμένος στον τομέα του. Η σχέση τους με το πέρασμα των δεκαετιών βαθαίνουν, μα και σκοτεινιάζουν σκαμπανεβάσματα αναπόφευκτα είναι τα χρόνια πολλά, τα θεμέλια όμως είναι γερά.
Το κέντρο του μυθιστορήματος ο Τζουντ, ο χαρισματικός  ο ιδιοφυής Τζουντ ,  με ένα παρελθόν που προσπαθεί απεγνωσμένα να κρύψει. Ένα παρελθόν τραγικό και είναι η εξιστόρηση του εκείνη που σου κόβει την ανάσα, ένα παρελθόν που φέρει τα σημάδια του, που κάνει το παρόν να χάνεται στην σκιά του. Η κακοποίηση, το απόλυτο κακό, το φυσικό κακό, το σχετικό κακό,το ηθικό κακό,το κακό του πόνου και η κατάρα εκείνη της μνήμης.
Και από την άλλη έχουμε την αγάπη των υπολοίπων που τον περικυκλώνει. Αναδιοτελής αγάπη, περίσσια αγάπη,άλλωστε ποιο το νόημά της αν δεν είναι συνυφασμένη με την προσφορά, την θυσία;
Μια ιστορία τοποθετημένη σε μια άχρονη Νέα Υόρκη, έτσι που δεν σου αποσπά τίποτα την προσοχή υπάρχει μόνο ο Τζουντ, ο Μάλκομ, ο Τζέι μπι και ο Γούιλεμ τίποτα άλλο δεν έχει σημασία.

Ένα μυθιστόρημα που σε αναστατώνει. Υπήρχαν στιγμές που έκλαιγα με λυγμούς. Τέτοια η ένταση, τέτοιο το συναίσθημα.

Κι όπως έγραψε ο Μίλερ στον Τροπικό του Καρκίνου :

Kαι όλα όσα δεν φτάνουν σ'αυτό το τρομακτικό θέαμα, όλα όσα είναι λιγότερο ανατριχιαστικά, λιγότερο φριχτά,λιγότερο τρελά, λιγότερο μεθυστικά λιγότερο μολυσματικά δεν είναι τέχνη.



υγ. Η μετάφραση της Μ.Ξυλούρη εξαιρετική.


Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Μετάφραση: Μαρία Ξυλούρη.