Η Ώρα του αστεριού-Κλαρίσε Λισπέκτορ.

''Tο βιβλίο είναι γραμμένο από χέρι ασθενικό και παθιασμένο.Η Κλαρίσε είχε ήδη κατά κάποιο τρόπο πάψει να είναι δημιουργός, να είναι συγγραφέας.Είναι το τελευταίο κείμενο, εκείνο που έρχεται μετά.Μετά από όλα τα βιβλία.Μετά τον χρόνο. Μετά το εγώ.Ανήκει στην αιωνιότητα , σε εκείνο τον χρόνο  πριν από το μετά από το εγώ, τον οποίο τίποτα δεν μπορεί να διακόψει.Στον χρόνο εκείνο,  σε εκείνη την μυστική και αιώνια ζωή θραύσματα της οποίας είμαστε''.



H Ώρα του αστεριού αφηγείται την ζωή της μικροσκοπικής Μακκαμπέας. Ένα κορίτσι ορφανό, υποσιτισμένο που αγγίζει σχεδόν τα όρια της ανυπαρξίας. Δεν γνωρίζει τίποτα, δεν την ενδιαφέρει τίποτα, δεν ελπίζει πάρα μόνο ζει και είναι ευτυχισμένη. Δεν μπορεί να μην είναι. Δεν ελπίζει σ' ένα υπέρλαμπρο μέλλον, δεν θυσιάζει  την ζωή της για το αιώνιο ύστερα, το μετά πάρα μόνο για το τώρα, το παρόν είναι αυτό που μετρά.
Θα γνωρίσει τον Ολύμπικο, θα νιώσει το σώμα της να λαχταρά. Εκείνον με το πολύτιμο σπέρμα.Βέβαια, εκείνος θα την παρατήσει για κάποιαν άλλη, τι να την κάνει την Μακκαμπέα με τις μαραζωμένες ωοθήκες; είναι απλά ένα υποπροϊόν,Θα γνωρίσει την Γκλόρια,τούτη εδώ είναι άλλου επιπέδου.
Μα εδώ δεν είναι η ιστορία που βρίθει θαυμασμού. Είναι  ο τρόπος συγγραφής της. Γινόμαστε μάρτυρες στην διαδικασίας γέννησης της, στο τρόπο που χτίζεται από την συγγραφέα. την έκρηξη που βγαίνει μέσα από τις λέξεις, μέσα από εκείνη. Ένα μεγάλο βιβλίο που δεν γνωρίζει τίποτα, ένας τεράστιος ποταμός ερωτημάτων, τεράστιων και ταπεινών, που δεν ζητούν απαντήσεις: ζητούν την ζωή.
Ένα βιβλίο για την απλότητα της ζωής, για τις χαμένες απολαύσεις, εκείνες που έχουμε ξεχάσει από καιρό. Tρέχουμε, να φτιάξουμε ένα φανταχτερό μέλλον, μουντζουρώνοντας το παρόν.
Οι λέξεις της Κλαρίσε σε καταπίνουν.


Με την ιστορία αυτή θα ευαισθητοποιώ, και ξέρω καλά πως κάθε μέρα είναι μέρα κλεμμένη από τον θάνατο.Δεν είμαι διανοούμενος , γράφω με το σώμα.Και αυτό που γράφω είναι υγρή ομίχλη.Οι λέξεις είναι ήχοι μεταγγισμένη από σκιές που διασταυρώνονται  ανόμοιες, σταλακτίτες, δαντέλα, μετουσιωμένη μουσική εκκλησιαστικού οργάνου.Σχεδόν δεν τολμώ  να κραυγάσω λέξεις σ'αυτό το παλλόμενο πλούσιο δίχτυ, το νοσηρό και σκοτεινό που έχει για αντίστιξη το τραχύ μπάσο του πόνου.Allegro con brio. Θα προσπαθήσω να βγάλω από το κάρβουνο χρυσάφι.Ξέρω πως αναβάλλω την ιστορία και πως παίζω μπάλα δίχως μπάλα.Τ γεγονός είναι πράξη; Ορκίζομαι πως το βιβλίο αυτό είανι φτιαγμένο δίχως λέξεις.Είναι βουβή φωτογραφία.Το βιβλίο αυτό είναι σιωπή.Το βιβλίο αυτό είναι ερώτημα.

 Mετάφραση: Μάριος Χατζηπροκοπίου
Εκδόσεις : Αντίποδες
Επίμετρο: ΕΛΕΝ ΣΙΞΟΥ.


Υ.Γ

Ένα απόσπασμα της Μήτσορα(Με λένε Λέξη, εκδ.Πατάκη)), που δεν σταμάτησα να σκέφτομαι κατά την διάρκεια της ανάγνωσης :
H διαδρομή μας είναι ανεπανάληπτη, ποτέ δεν θα γυρίσουμε πίσω.Χείμαρροι μας κόβουν τον δρόμο,όλες οι γέφυρες είναι τόσο φθαρμένες από τα βήματα άλλων ταξιδιωτών, που είναι επικίνδυνες.Αυτά παθαίνουν όσοι δεν θέλουν να είναι υπάλληλοι της πραγματικότητας. Εκείνοι πεθαίνουν χωρίς να έχουν αναρωτηθεί για τίποτα, εκείνοι έχουν μόνο Ανάγκες, ενώ εμείς εστιάζουμε μόνο στην Επιθυμία.Πρώτα από όλα να μην είμαστε όλοι ίδιοι, αλλά και να μην πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό,σε μια σταγόνα ιδρώτα.Επιθυμούμε την απουσία της θλίψης ενώ βυθιζόμαστε σ'αυτήν και πιάνουμε πάτο στην απουσία του Θεού.
...Η αναπνοή μα έχει λιγοστέψει  και δεν είμαστε ούτε κόκκος σινάπεως , σ'αυτό το βιβλίο της Σκόνης μας.Κατοικούμε εδώ, στην γειτονιά των Κλονισμένων, στα μπάζα, στα πρώην ρεύματα, στις οικοδομές που καταρρέουν, σε ό,τι αρχίζει ακαθόριστο , αλλά δεν καταφέρνει,ούτε με κόπο να εξαφανιστεί.Κι όσο κι αν ανεμίζει ακόμα στο μυαλό μας η Ιδέα της Απόστασης , από το εργαστήριο παραγωγής μας, που μας  όρισε ελαττωματικούς, ποτέ δεν φτάνουμε, δεν ολοκληρωνόμαστε από ευχή ή κατάρα, και στο τέλος καταλήγουμε ένα σκουπίδι στο μάτι του περαστικού, που, αν δακρύσει, σκοντάφτει και πέφτει, ενώ εμείς γελάμε με ό,τι αμυδρά αντιλαμβανόμαστε.