'' Κανείς δεν σκέφτεται ποτέ πως μπορεί να βρεθεί με μια πεθαμένη στην αγκαλιά του και πως δεν θα ξαναδεί το πρόσωπο του οποίου το όνομα θυμάται.''
Πρώτη φράση, πρώτη πρώτη γραμμή. Η σφραγίδα του Μαρίας. Μια φράση που ήδη λέει πολλά και δεν σου αφήνει άλλη επιλογή παρά μόνο να την ακολουθήσεις και με την σειρά της να σε παραδώσει στον κόσμο του, σε εκείνον του γητέματος.
Ο Βίκτορ θα δειπνήσει με την Μάρτα στο σπίτι της εν την παρουσία του μικρού της γιου και την απουσία του συζύγου, δείπνο με όλα τα προβλεπόμενα, καλό φαγητό κρασί και το υπονοούμενο της συνέχειας να πλανάται στον αέρα, μα ο γιος υπερασπιστής της φαμίλιας του θα κάνει τα αδύνατα δυνατά να μην κοιμηθεί, μα είναι πάνω από τις δυνάμεις του υποκύπτει. Το κλίμα θα θερμανθεί το ζεύγος θα ακολουθήσει στο κρεβάτι. Τίποτα μα τίποτα δεν προμηνύει αυτό που θα συμβεί σε μόλις λίγα λεπτά, κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει τον θάνατο που ακολουθεί, που πλησιάζει γοργά γοργά. Η Μάρτα θα πεθάνει, η πράξη ανεκπλήρωτη. Ο Βίκτορ θα εξαφανίσει τα ίχνη του, αφήνοντας πίσω τον μικρό να κοιμάται και την μάζα της Μάρτα να γίνεται ακόμη πιο μάζα, τα περιγράμματα της να σκληραίνουν.
Εκείνος όμως δεν θα εξαφανιστεί, θα επιστρέψει, θα εμπλακεί και στο τέλος θα αποκαλυφθεί, θα αφηγηθεί. Η ιστορία τότε θα είναι λίγο πιο αληθινή ή μάλλον πιο πιστευτή , αν και στην συνέχεια θα ανατροφοδοτηθεί και ίσως τελικά αλλοιωθεί.
Μια αφήγηση που αφορά τη λήθη, την μνήμη. Κι άλλα, πολλά άλλα τον θάνατο μα κυρίως την εξαπάτηση τον συνδετικό κρίκο στις σχέσεις των ανθρώπων μα και του εαυτού μας.
Η γραφή του Μαρίας μαγευτική, ακατάπαυστη γραφή. Ολόκληρες σελίδες να αποτελούν μια παράγραφο, να διαβάζεις και να ξαναγυρνάς να διαβάζεις και να ξαναγυρνάς.
Αυτό που γουστάρω τρελά στην γραφή του(ναι γουστάρω!) είναι εκείνες οι προτάσεις που εμφανίζονται ξανά και ξανά από την αρχή ως το τέλος. Εμμονικές να αναλαμβάνουν το πόστο τους εδώ κι εκεί. Αυτό μου αρέσει.
Όχι μόνο.
Μετάφραση : Bιβή Φωτοπούλου
Εκδόσεις : Σέλας
Εξώφυλλο: έργο του Πάρι Χαβιάρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου