Άστο για αύριο....

Σήμερα οτιδήποτε σου θολώσει το μυαλό, να σε βγάλει εκτός πραγματικότητας λες και δεν θα ξυπνήσεις και θα βρεις τα περιττώματα του εαυτού σου εδώ κι εκεί, να περάσει απλά το σήμερα λες και η αυριανή μέρα θα ξεκινήσει με δόξα και με χάρη και όλα θα είναι όπως πρέπει, όλα θα έχουν μεγεθυνθεί κι εσύ μαζί. Θα παιχτούν καινούριες μελωδίες , θα κυριευτούμε από πάθος, η ευδαιμονία θα κατακλύσει τα κορμιά μας, το παρελθόν δεν θα στοιχειώνει και θα απλωθεί μπρος στα πόδια μας ένα ένδοξο μέλλον, θα βγούμε από τα σπιρτόκουτα δεν θα ζέχνουμε ναφθαλίνη. Θα βρούμε τρόπο να μπαλώσουμε τα κενά μας, οι λέξεις δεν θα επαναλαμβάνονται μα θα γεννιούνται νέες, θα ανακαλύψουμε την ποίηση όχι εκείνη που οδηγεί στην απόγνωση, ο εγωισμός μας σε καταστολή κι εμείς βασιλιάδες της αυθεντίας και της καλοσύνης. Θα τρυπώσουμε ξανά μες τις ζωές μας ακέραιοι. Μα όλα αυτά αύριο, σήμερα οτιδήποτε σου θολώνει το μυαλό , να περάσει κι αυτή μέρα-να πάει που;-περιμένοντας πάντα το αύριο, όχι σήμερα αύριο. Τι σημασία έχει, αύριο πάλι.