Ο Τόνι, αφηγητής, εξηντάρης αποσυρμένος πια στο βόλεμα μιας ήδη τακτοποιημένης ζωής, μας εξιστορεί αποσπασματικά την ζωή του. Μια διαθήκη η αφορμή για να ανατρέξει στο παρελθόν, να ανασύρει αναμνήσεις κι εικόνες από το μέρος εκείνο του μυαλού που καταχωνιάζονται, εκείνο το μέρος που δεν χρησιμοποιείται παρά μόνο σε έκτακτες περιστάσεις, σημείο που κρύβει για τα καλά αυτό που δεν θέλει να αναδυθεί, εκείνο που δεν έχει σημασία ή μάλλον πιο σωστά αυτό που δεν χρίζει σημασίας για να υπάρξει αυτό το βόλεμα, αυτή η τάξη συναισθηματική ή μη.
Κάποιες ιστορίες από την εφηβεία, επανέρχονται στο φως, τότε που ο χρόνος είναι με το μέρος σου, τότε που όλα φαντάζουν δυνατά.
Αρχές δεκαετίας του '60 τέσσερις φίλοι, τρεις αρχικά έπειτα προστίθεται και ο τέταρτος, διαβάζουν, συζητούν, κάνοντας αστεία σχεδόν πάντα εκτός της τελευταίας προσθήκης- το όνομα αυτής Έντριαν- ανυπομονούν για τα επερχόμενα μεγαλεία της ζωής σαν κι εκείνα που διαβάζουν στα βιβλία.
Εκείνη την εποχή φανταζόμασταν τους εαυτούς μας σαν να βρισκόματαν κάπου μαντρωμένοι, περιμένοντας να μας ξαμολήσουν στην ζωή. Κι όταν ερχόταν αυτή η ώρα, η ζωή μας- και μαζί ο ίδιος ο χρόνος- θα επιταχυνόνταν. Πως ήταν δυνατόν να ξέρουμε ότι η ζωή μας είχε έτσι κι αλλιώς ξεκινήσει, ότι κάποια πλεονεκτήματα είχαν ήδη κερδιθεί και κάποια ζημιά είχε ήδη γίνει; Και ότι τα ξαμόλημά μας θα γινόταν απλώς σε κάποιο μεγαλύτερο μαντρί τα όρια του οποίου θα ήταν στην αρχή δυσδιάκριτα.
Η ζωή προχωράει η παρέα χωρίζει. Η απόσταση φθείρει, το δέσιμο δεν ήταν τελικά και τόσο δυνατό. Μια αυτοκτονία εκείνη της τελευταίας προσθήκης είναι ικανή να τους φέρει ξανά κοντά, να αποδοθεί η απαραίτητη προσοχή, να βιώσουν μαζί εκείνο τον πόνο της απώλειας να συζητήσουν κι έπειτα ο καθείς ξανά μόνος, η ζωή προχωρά, η αυτοκτονία ξεχνιέται, ο ρυθμός της ζωής επιβάλλεται κι όλα συνεχίζουν.
Χρόνια μετά ο Τόνι αναγκάζεται να έρθει αντιμέτωπος με το παρελθόν, ανασύρει μνήμες κατασκευασμένες ή μη,ποιος ξέρει, έρχεται αντιμέτωπος με τον παρελθόντα εαυτό, με τις πράξεις του και τις διαολεμένες συνέπειες του, το βόλεμα αρχίζει και τραντάζεται, οι τύψεις το κυρίαρχο συναισθημά του, όλα φαντάζουν διαφορετικά.
Ένα βιβλίο για την μνήμη, τον χρόνο, την σπατάλη της ζωής. Κλισέ θέματα, ειπωμένα με ένα τρόπο απλό. Ο Μπάρνς καταφέρνει όμως να δώσει αυτό το κάτι παραπάνω για να σε κερδίσει, να σε βάλει σε έναν ρυθμό, να σε κάνει να μην θες να το αφήσεις από τα χέρια σου, με ένα τέλος ανατρεπτικό.
Ένα βιβλίο που σε κάνει να κοιτάξεις προς τα πίσω, έστω για λίγο, κάτι είναι κι αυτό. Ένα ανάγνωσμα για τις ήττες και τις νίκες της ζωής, τις ψευδοαναμνήσεις, τα μπαλώματα του παρελθόντος.
Μια πραγματική απολαυστική ανάγνωση.
Μετάφραση : Θωμάς Σκάσσης
Εκδόσεις :Μεταίχμιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου