Ερωτοτροπίες- ΧΑΒΙΕΡ ΜΑΡΙΑΣ

Tο παρελθόν έχει ή δεν έχει τελικά σημασία; Ύλη βουβή που αλλοιώνεται, παραποιείται πάντα από το παρόν, από εμάς τους ίδιους από τον χρόνο. Καλμάρει , αποθηκεύεται. Μας κατηγοριοποιεί ναι μάλιστα, αυτό το κάνει. Εμφανίζεται που και που μας αναστατώνει. Ξανατοποθετείται για λίγο ή για πολύ. Επανεμφανίζεται πιο αλλαγμένο αυτή τη φορά. Ποτέ τίποτα δεν θα είναι ξανά όπως τότε, τίποτα που να σε κάνει να νιώσεις όπως ένιωσες εκείνη την στιγμή, εκείνη την μοναδική στιγμή που συνέβη. Όλα σιγούν, εξασθενούν.

Και τι σχέση έχουν όλα αυτά με τις Ερωτοτροπίες; Με αυτή την παραληρηματική αφήγηση; Αφήγηση στεγνή, ψυχρή διαυγή. Αφήγηση για μια ιστορία θανάτου, έρωτα κι εμμονής. Ναι εμμονής. Ίσως καμία.


''... ας είναι βουβή η ύλη του παρελθόντος, κι ας διαλύονται ή ας κρύβονται τα πράγματα, ας μη εξιστορούν  κι ας μη φέρουν άλλες συμφορές. Δεν θέλω να είμαι ούτε σαν τα καταραραμένα βιβλία που ανάμεσά τους περνώ τη ζωή μου, που ο χρόνος τους είναι ακίνητος και καραδοκεί πάντα εκεί κλειδωμένος, παρακαλώντας να τον ξεσκεπάσουν για να κυλήσει πάλι και να διηγηθεί για άλλη μια φορά την παλιά του, επαναλαμβανόμενη ιστορία. Δεν θέλω να είμαι σαν αυτές τις γραμμένες φωνές που συχνά μοιάζουν πνιχτοί στεναγμοί, βογκητά βγαλμένα από έναν κόσμο άψυχων κορμιών, στη μέση του οποίου κειτόμαστε όλοι μόλις πάψει η εγρήγορσή μας.''

Η Μαρία Ντολθ δουλεύει σε έναν εκδοτικό οίκο. Κάθε πρωί πίνει καφέ-πριν την δουλειά- παρατηρώντας. Παρατηρώντας ένα ζευγάρι. Ζευγάρι αλλιώτικο από τα άλλα. Αυτό δεν το έχει αποβλακώσει ούτε αποξενώσει ο γάμος. Αυτοί οι δυο συνεχίζουν και ζουν. Είναι ερωτευμένοι. Μέχρι που κάποια στιγμή εξαφανίζονται, χάνονται και είναι αρκετές μέρες αργότερα που η Μαρία θα πληροφορηθεί για το άτυχο και τραγικό συμβάν, την δολοφονία του Ντέβερν. Τίποτα τυχαίο, σχεδόν δηλαδή, κάτι που θα ανακαλύψει η Μαρία. Θα ανακαλύψει την πραγματικότητα. Πραγματικότητα αμφισβητήσιμη.

Ένας κυκεώνας σκέψεων, συναισθημάτων που σε στροβιλίζουν. Αυτό είναι οι Ερωτοτροπίες. Το φίμωμα το εγκεφάλου αδύνατο. Κάθε απάντηση και μια ερώτηση, κάθε ερώτηση και μια απάντηση που κρύβεις καλά μέσα σου. Κι όλα αυτά που γεννιούνται εδώ μέσα, θα ξεχαστούν. Γιατί κάπως έτσι είναι. Θα ανήκουν στο παρελθόν. Δεν θα σε αγγίζουν πια μέχρι να ξαναπιάσεις το βιβλίο. Γιατί σίγουρα θα το κάνεις και ίσως τότε να είναι από τις λίγες ή μάλλον ελάχιστες στιγμές που θα νιώσεις όπως και τότε. Όπως  με εκείνη τη πρώτη φορά,  με εκείνη τη πρώτη ανάγνωση.



''...η περιπλάνησή του στο Παρίσι, το ξελόγιασμά του από την αρχή και οι ταλαιπωρίες του και η λαχτάρα του για αποκατάσταση να ανήκαν μοναχά σε ένα θραύσμα από πέτρινη στήλη στην αίθουσα ενός μουσείου, στα ερείπια από αρχιτεκτονικά τύμπανα με ακατάληπτες πια επιγραφές, μισοσβησμένες στη σκιά από ένα χνάρι, να ήταν αντίλαλος ενός αντίλαλου, ελάχιστη καμπύλη, στάχτη, κομμάτια από μια ύλη του παρελθόντος, βουβή που αρνήθηκε παρέλθει και να σιγήσει.''


Εκδόσεις Πατάκη
Μετάφραση Χριστίνα Θεοδωροπούλου.