Η Ναυτία- Jean-Paul Sartre.

Ζω στο παρελθόν. Ανακεφαλαιώνω όσα μου συνέβησαν και τα τακτοποιώ. Από μακριά δε βλαπτει, σχεδόν μας εκπλήσσει. όλη μας η ιστορία είναι αρκετά όμορφη. Την παραποιώ ελαφρώς, κι έτσι δημιουργείται μια διαδοχή από τέλειες στιγμές. Tότε,  κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να φανταστώ ότι εξακολουθώ να ζω μέσα τους. Έχω κι άλλους ρόλους. Πρέπει να ξέρεις να συγκεντρώνεσαι... Υπάρχει ένας τρόπος να τοποθετείται πρώτα το σκηνικό κι έπειτα να εμφανίζονται τα πρόσωπα. Στο τέλος βλέπουμε.

Το πρώτο μυθιστόρημα του Σαρτρ. Το χρονικό ενός απωθητικού κόσμου μέσα από τα μάτια του Ροκαντέν. Ο Αντουάν Ροκαντέν, ένας άνδρας πολυταξιδεμένος εγκαθίσταται στην Μπουβίλ, μια γαλλική επαρχιακή πόλη, για να γράψει την βιογραφία του μαρκήσιου ντε Ρολμπόν. Βιογραφία την οποία τελικά θα παρατήσει έχοντας ανακαλύψει μέσα από μελέτες και άρθρα ότι πρόκειται για έναν απατεώνα, τίποτα το αξιόλογο τίποτα το σπουδαίο. Ο μαρκήσιος θα τον αηδιάσει.Τώρα δεν απομένει τίποτα να κάνει. Η κατάρρευση έχει ήδη ξεκινήσει, οι κρίσεις του, οι υπαρξιακές του κρίσεις εμφανίζονται όλο και πιο συχνά. Ναυτία θα την ονομάσει.

Μια ημερολογιακή καταγραφή αυτό είναι η Ναυτία. Στην αρχή υπάρχει κάποια συνοχή, έπειτα ξεφεύγει. Ξεφέυγει και ο Ροκαντέν, παραληρεί. Λεπτομερείς περιγραφές των δρόμων, των καφέ με το αποκορύφωμα του στο πάρκο. Νιώθει οίκτο για όλους, του προκαλούν δυσφορία, δεν βλέπουν;

Για να είναι κάτι πρέπει να είναι πολλοί μαζί θα πει.

Κι έπειτα υπάρχει και ο Αυτοδίδακτος. αυτός ο αξιολύπητος μοναχικός ανθρωπιστής που έχει βαλθεί να διαβάσει όλα τα βιβλία με αλφαβητική σειρά κι έπειτα η Άννυ, η πλέον χοντρή αλλιώτικη γερασμένη Άννυ, εμμονική με τις τέλειες στιγμές. Την αγαπά ακόμη, δεν έχει σημασία. Είναι μόνος. Είναι μόνη.

Κι όλα αυτά υπό τον ήχο της τζαζ και οι στίχοι να επιμένουν : some of these days
                                                                                              you' ll miss me honey.

...Σε λίγο θα έρθει το ρεφρέν : αυτό μου αρέσει κυρίως και ο απότομος τρόπος που ξεπροβάλλει, σαν απόκρημνος βράχος δίπλα στην θάλασσα. Για την ώρα ακούγεται η τζαζ δεν υπάρχει μελωδία, μόνο νότες, μια μυριάδα μικρών δονήσεων. Δε γνωρίζουν παύση, μια άκαμπτη τάξη τις γεννά και τις καταστρέφει δίχως να τους αφήνει ποτέ την ελευθερία να ξαναρχίσουν, να υπάρξουν για κείνες τις ίδιες. Τρέχουν, βιάζονται, περνώντας μου δίνουν ένα απότομο χτύπημα και εξαφανίζονται. Πολύ θα ήθελα να τις συγκρατήσω, όμως ξέρω ότι αν κατάφερνα να γραπώσω κάποια, ανάμεσα στα δάχτυλά μου θα απέμενε μονάχα ένας παιγνιώδης και ξέπνοος ήχος. Πρέπει να αποδεχτώ τον θάνατό τους, αυτόν το θάνατο οφείλω ακόμη και αν τον θελήσω: εντύπωση πιο πικρή και πιο δυνατή σπάνια έχω γνωρίσει.



Κάθε χρόνος και μια ανάγνωση. Κάθε ανάγνωση και μια διαφορετική  εμπειρία. Τέτοιο είναι τούτο το μυθιστόρημα. Ένα μυθιστόρημα ''βαρύ'', με σημεία που ξεφεύγουν. Παραληρήματα υπαρξιακά δοσμένα μέσα από τις κρίσεις δοσμένα μέσα από τη ναυτία, τη ναυτία του Ροκαντέν, τη ναυτία του Σαρτρ. Ένα μυθιστόρημα αφιερωμένο στον κάστορα,παρωνύμιο της Simone de Beauvoir.

Μια ημερολογιακή καταγραφή αυτό είναι όλο.

Τρίτη,
Τίποτα. Υπήρξα.




Μετάφραση : Ειρήνη Τσολακέλλη
Εκδόσεις : Πατάκη.