Το παρελθόν- Alan Pauls

Α) Mνήμη.
Στoν άνθρωπο, μνήμη καλείται ο χώρος στον οποίο αποθηκεύονται και από τον οποίο ανασύρονται πληροφορίες συνειδητά. Στην ανώτερη αυτή μνήμη, που εδρεύει κυρίως στον εγκέφαλο, οι πληροφορίες μεταφέρονται, κωδικοποιούνται και καταγράφονται σε άλλη μορφή από αυτήν που μεταδίδει η πραγματικότητα στα αισθητήρια όργανα του ανθρώπου.

Β) Λήθη
Η πλήρης εξαφάνιση από τη συνείδηση κάποιας παράστασης, έτσι ώστε να μην είναι πια δυνατό αυτή να αναπλαστεί: H διαδικασία της λήθης είναι πιο γρήγορη για το πρόσφατο και πιο αργή για το μακρινό παρελθόν.

Γ) Παρελθόν
Το χρονικό διάστημα πριν από αυτή τη στιγμή, ο χρόνος που πέρασε, σε αντιδιαστολή με το παρόν και το μέλλον.


Τρεις λέξεις κλειδί, τρεις λέξεις με δοσμένη την σημασιολογία τους κοπιαρισμένη από το βικιλεξικό, τρεις λέξεις, μια εκ των οποίων και ο τίτλος του βιβλίου, κυριαρχούν μετά μανίας στο πολυσέλιδο μυθιστόρημα του Πάουλς.

Ο Ρίμινι και η Σοφία το πλέον ταιριαστό κι ερωτευμένο ζευγάρι-από εκείνα που ζηλεύεις- έπειτα από δώδεκα χρόνια απόλυτης ευτυχίας αποφασίζουν να χωρίσουν με ένα τρόπο πολύ κουλ, να δώσουν ένα τέλος αντάξιο της ζωής που πέρασαν μαζί. Ο Ρίμινι αποφασίζει να τα ξεχάσει όλα,  να θάψει το παρελθόν και να δημιουργήσει ένα έντονο παρόν, μεταφράζοντας, ρουφώντας κοκαΐνη μετά μανίας, ερωτεύοντας και αυνανίζοντας λυσσασμένα και από την άλλη η Σοφία επιλέγει να συνεχίσει κολυμπώντας στο παρελθόν δημιουργώντας ένα μουσείο φαντασμάτων στιγμών διαφυλλάσοντας το αναλλοίωτο για την στιγμή της επιστροφής, τι κι αν περάσουν είκοσι χρόνια εκείνη θα επιλέξει να βρίσκεται εκεί, στην αρχή των όλων.  Έπειτα όλα ξανακουμπώνουν, συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησαν, ξαναγίνονται φυσιολογικά.

Η ζωή του Ρίμινι σε πρώτο πλάνο και στο βάθος η ''αζωία'' της Σοφίας η οποία λάμπει δια της απουσίας της εμφανιζόμενη σε στιγμές οριακές για να αλλάξει την ροή της ιστορίας ή να συμβάλλει στην συνέχεια αυτής επισημαίνοντας την παρουσίας της και έπειτα εξαφανισμένη πάλι να αφήνει το Ρίμινι ,ο οποίος επιμένει στον εύκολο δρόμο εκείνο της λήθης.

Πρόσωπα παρελαύνουν, η ζωή συνεχίζεται ο Ριμίνι ποτέ στάσιμος προχωρά. Η ιστορία τους διακόπτεται  από την ιστορία ενός προσώπου επινοημένου, ενός ζωγράφου-Ρίλτσε- δημιουργό του κινήματος της αρρωστημένης τέχνης, πρόσωπο που θαυμάζουν απεριόριστα και οι δυο τους, ένα πρόσωπο ιδιόρρυθμο που έρχεται και καθορίζει κρίσιμες στιγμές της ζωής τους.

Ένα μυθιστόρημα υπαρξιακού τρόμου, ποτισμένο με ασπρόμαυρο χιούμορ, κυνισμό, παράλογα σκηνικά με δυο πρωταγωνιστές εθισμένους , ενίοτε εκνευριστικούς, ένα μυθιστόρημα με περίσσιο συναίσθημα, σχεδόν αντι-ερωτικό. Μια ιστορία που σε κάνει να γελάς να κλαις να αγανακτείς.

Μια ιστορία που αιμορραγεί αφήνοντας πεισματικά το σημάδι της.





 Για μια ακόμη φορά η μετάφραση της Γιαννοπούλου εξαιρετική.

Mετάφραση : Έφη Γιαννοπούλου
Εκδόσεις : Πάπυρος