Να που πέρασε κι άλλη μια μέρα, έτσι δεν είναι;Πλήρους ακινησίας, στείρα αισθήσεων.Είναι κι αυτή μια μέρα σαν όλες τις άλλες, μέρα που διαδεχτεί την προηγούμενη και θα παραχωρήσει τη θέση της στην επόμενη δίχως να αλλάξει κάτι, δίχως να προστεθεί ή να αφαιρεθεί τίποτα, πανομοιότυπες τόσο που με μπερδεύουν, δεν ξέρω ποια είναι η Τρίτη ή το Σαββατοκύριακο, έχω παραιτηθεί από το μέτρημα, δεν μου είναι χρήσιμο καν, είμαι κλεισμένη εδώ μέσα σε αυτό το δωμάτιο που ο χρόνος δεν το αγγίζει, ανέπαφο από τις ουλές και την ασχήμια που αφήνει πίσω του. Κι εγώ στη μέση του δωματίου παραδομένη στην ακαμψία, να παρατηρώ τον χώρο, που μοιάζει να στενεύουν τα όριά του, θολώνουν τόσο που ξεχνώ που βρίσκομαι, άλλοτε χρειάζεται να παραμείνω αρκετά στην ίδια θέση, να μπούνε όλα σε σειρά, να ξεκαθαρίσουν, να πάρουνε μορφή, την ίδια άκομψη μορφή.
(εδώ ολόκληρο το κείμενο.http://lolaread.blogspot.gr/2015/09/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου